คือตอนนี้เราเรียนจบแล้วค่ะ จบมาได้ 4-5 เดือนแล้ว เรียนเอกภาษาอังกฤษ 4 ปี ก็จบมาได้อยู่นะคะ เกรดก็ไม่ได้เยอะแยะอะไร ไอ้เราก็ไม่ใช่คนเกรดเอ เรียนเอกภาษาอังกฤษมา แต่เกรดภาษาไม่ค่อยโอ แต่พวกวิชาเลือกนี่เอหมดเลยนะคะ แปลกมั้ย? ตอนเรียนเราก็เอาแค่ผ่านพอค่ะ ขอแค่ไม่ F ไม่ติดอะไร และจบให้ได้ภายใน 4 ปี
ยังไม่มีงานทำหรอกค่ะตอนนี้ สมัครไว้ก็หลายที่ เขาโทรมานัดสัมภาษณ์ก็หลายที่ แต่ก็ไม่ได้ไป เพราะที่บ้านหวงค่ะ บอกว่าไกล แต่พอที่ไปสัมภาษณ์มาก็ดันไม่ได้นี่สิค่ะ
อ้อ! ลืมบอกไปค่ะ ที่เราเรียนเอกภาษาอังกฤษนี้ ไม่ได้เลือกเรียนตามเพื่อน หรือใครบังคับหรอกนะคะ ที่เรียนก็เพราะชอบ เพราะตอน ม. ปลายก็เรียนมาสายนี้ แต่หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมถึงชอบ ก็ตอนไปสัมภาษณ์งานพี่เขาถาม ว่าทำไมถึงชอบภาษาอังกฤษเราให้คำตอบพี่เค้าไม่ได้ เขาสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษค่ะ เราก็พอฟังออกอยู่นะคะ แต่อธิบายคำตอบให้พี่เขาฟังไม่ได้
เลยมานั่งคิด นอนคิด ว่าเรามาผิดทางรึเปล่า จริงๆ ก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าตัวเองถนัดอะไรทางด้านไหน แค่คิดว่าชอบ เลยอยากทำ อยากอยู่กับมัน แต่ก็นั่นแหละค่ะ อยากออกไปค้นหาตัวเองนะคะ แต่ติดคนที่บ้าน แต่เพื่อนเคยบอกนะคะ ว่าเราเก่งภาษาไทย เวลาเขามีปัญหากับคำไทย เขาก็จะมาถามเราตลอดเเลยค่ะ และเวลาที่เราเห็นคนพิมพ์ผิด สะกดผิด วรรณยุกต์ผิดอะไรแบบนี้ เราจะหงุดหงิดตลอดเลยค่ะ แต่เราคิดว่าภาษาไทยเป็นภาษาของชาติเรา ก็ไม่เห็นแปลกหรือพิเศษอะไรที่เราจะรู้เรื่องพวกนี้ดี
อยากไปทำอย่างอื่นนะคะ แบบที่ไม่เคยทำไม่เคยสัมผัส อยากไปเจออะไรใหม่ๆ แต่ก็อาจจะเป็นเพราะเราเองที่ทำตัวไม่แกร่งพอ คนที่บ้านเลยไม่ยอมให้ไปไหน แต่ที่ไปอยู่หอ เรียนจบมาได้สี่ปี มันยังพิสูจน์ไม่ได้อีกหรอคะ ว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว แต่ก็ครอบครัวเนอะ ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ มันดีแล้ว เพราะเราไม่รู้ว่าจะได้อยู่ด้วยกันถึงวันไหน
ไปๆ มาๆ นี่กระทู้คำถามหรือกระทู้ระบายกันแน่ แฮ่ๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและแบ่งปันความคิดเห็นกันนะคะ
เรียน ป.ตรีเอกภาษาอังกฤษ แต่คิดว่ามาผิดทาง
ยังไม่มีงานทำหรอกค่ะตอนนี้ สมัครไว้ก็หลายที่ เขาโทรมานัดสัมภาษณ์ก็หลายที่ แต่ก็ไม่ได้ไป เพราะที่บ้านหวงค่ะ บอกว่าไกล แต่พอที่ไปสัมภาษณ์มาก็ดันไม่ได้นี่สิค่ะ
อ้อ! ลืมบอกไปค่ะ ที่เราเรียนเอกภาษาอังกฤษนี้ ไม่ได้เลือกเรียนตามเพื่อน หรือใครบังคับหรอกนะคะ ที่เรียนก็เพราะชอบ เพราะตอน ม. ปลายก็เรียนมาสายนี้ แต่หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมถึงชอบ ก็ตอนไปสัมภาษณ์งานพี่เขาถาม ว่าทำไมถึงชอบภาษาอังกฤษเราให้คำตอบพี่เค้าไม่ได้ เขาสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษค่ะ เราก็พอฟังออกอยู่นะคะ แต่อธิบายคำตอบให้พี่เขาฟังไม่ได้
เลยมานั่งคิด นอนคิด ว่าเรามาผิดทางรึเปล่า จริงๆ ก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าตัวเองถนัดอะไรทางด้านไหน แค่คิดว่าชอบ เลยอยากทำ อยากอยู่กับมัน แต่ก็นั่นแหละค่ะ อยากออกไปค้นหาตัวเองนะคะ แต่ติดคนที่บ้าน แต่เพื่อนเคยบอกนะคะ ว่าเราเก่งภาษาไทย เวลาเขามีปัญหากับคำไทย เขาก็จะมาถามเราตลอดเเลยค่ะ และเวลาที่เราเห็นคนพิมพ์ผิด สะกดผิด วรรณยุกต์ผิดอะไรแบบนี้ เราจะหงุดหงิดตลอดเลยค่ะ แต่เราคิดว่าภาษาไทยเป็นภาษาของชาติเรา ก็ไม่เห็นแปลกหรือพิเศษอะไรที่เราจะรู้เรื่องพวกนี้ดี
อยากไปทำอย่างอื่นนะคะ แบบที่ไม่เคยทำไม่เคยสัมผัส อยากไปเจออะไรใหม่ๆ แต่ก็อาจจะเป็นเพราะเราเองที่ทำตัวไม่แกร่งพอ คนที่บ้านเลยไม่ยอมให้ไปไหน แต่ที่ไปอยู่หอ เรียนจบมาได้สี่ปี มันยังพิสูจน์ไม่ได้อีกหรอคะ ว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว แต่ก็ครอบครัวเนอะ ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ มันดีแล้ว เพราะเราไม่รู้ว่าจะได้อยู่ด้วยกันถึงวันไหน
ไปๆ มาๆ นี่กระทู้คำถามหรือกระทู้ระบายกันแน่ แฮ่ๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและแบ่งปันความคิดเห็นกันนะคะ