เอาให้สุดหยุดทำไม ไอ้เพื่อนยาก
ทำไว้มากหากเขา ยังเผาผี
ไม่สำนึกรู้ผิด ชอบ - ชั่ว - ดี
ก็เต็มที่เพราะไม่ ใช่สันดอน

   ผ่านบวชพระ - ชี - เณร เป็นคนสุก
ดันสนุกเรื่องที่ ไม่มีสอน
ทำเลวทรามน้ำกลิ้งไป บนใบบอน
พวกเงินทอนประชา - ธิปไตย

พรหมลิขิตขีดเขี่ย ให้เพลียเดิน
เพลียก็เพลินเข้าพง ไม่สงสัย
เพลียต่อเพลียเจอกัน ก็บรรลัย
ด้านอาจได้ อายจะอด หมดก้อนเกลือ

     ราวตลาดซื้อขาย นักเตะเปิด
ราคาพุ่งเตลิด อิสาน - เหนือ
แอบกันรุมสุมหัวรวม ขึ้นท่วมเรือ
ตะกวดเสือ สิงห์กระทิง ปลิงตุ๊กแก

   สายลมอับพยับแดด ได้พลบค่ำ
ทบทวนการกระทำ เถอะอย่าแถ
เล่นนอกลู่นอกทาง อย่างงอแง
เลือกมาแพ้เสียสุนัข เสียผู้คน

  เอาให้สุดหยุดทำไม ไอ้เพื่อนยาก
เห็นสำรากทุเรศ อ้างเหตุผล
เล่นทุกวันเพื่อปาก - ท้อง ประชาชน
อาย - ด้าน - ทน แทนเพื่อน สะเทือนใจ

   หากผิดพลั้งครั้งหนึ่ง ซึ่งเผลอพลาด
คนเราอาจหยุดคิด ผิด - ถูกใหม่
ทบทวนเส้นทางเท้า ที่ก้าวไป
ทำอย่างไรไปต่อ หรือขอกลับ

   อุดมการณ์บ้านเมือง ใช่เรื่องเถื่อน
ทำลายเพื่อนร่วมทาง อย่างสับปลับ
อุดมการณ์เคยหวัง พังย่อยยับ
โดนกลืนหายไปกับ กาลเวลา

   เอาให้สุดหยุดทำไม ไอ้เพื่อนยาก
สวมหน้ากากซื่อใส ไร้เดียงสา
สาบานบอกทำไม กลับ ไป - มา
บอกเลยว่าเพื่อปากท้อง ของสูเอง

               ..........

   ( หัวข้อกระทู้ มาจากชื่อหนังสือสองเล่มของท่าน จอห์น สไตเบค  
    ขอน้อมคารวะ ทุกๆท่านครับ )