เรื่องทั้งหมดมันเริ่มมาจากเราจบม.3 กำลังจะขึ้น ม.4 ปัญหาสำคัญคือการเลือกสายค่ะ พอดีเราเพิ่งมาเป็นติ่งเกาหลีตอนม.3 เราเลยอยากเรียนศิลป์เกาหลี (ทั้งๆที่ไม่มีพื้นฐานทางภาษาเลย แล้วตอนม.1-3 ก็เรียนวิทย์ คณิตมา) ทีนี้แม่เราไม่ยอมค่ะ บอกว่าเราเรียนไม่ได้หรอก ทำไมไม่เรียนสายวิทย์ แต่เราก็ไม่ฟัง สุดท้ายแม่ก็พาเราไปสอบศิลป์เกาหลี ปรากฏว่าเราสอบติดค่ะทุกคน แล้วเค้าก็ให้ไปเรียนปรับพื้นฐานช่วงปรับพื้นฐานนั่นแหละค่ะ เรารู้เลยว่า...ไปไม่รอด เค้าเรียนกันแบบฮาร์ดคอร์มาก ครูพูดอังกฤษรัวเป็นเป็นประโยคเลยจ้า ฟังไม่รู้เรื่อง555 เรารู้สึกว่าเราโง่มาก เพราะคนอื่นเรียนรู้เรื่องเกือบทั้งห้อง ส่วนเกาหลี เรารู้สึกว่าก็ไม่ได้แย่นะคะ แต่พอเรียนได้สักพัก เริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ทาง สรุปเลยก็คือเราเลือกสายผิดค่ะ!!! พอเรารู้ตัวเรากลับบ้านไปร้องไห้ทุกวันเลย เพราะเค้าไม่ให้เปลี่ยนสายเ เนื่องจากห้องที่เราเรียนเป็นห้องโครงการพิเศษจะย้ายไปย้ายมาไม่ได้ เราเลยต้องรับกรรมที่เราก่อไว้ ตอนนี้เราอดทนเรียนมาได้ครึ่งเทอมแล้ว ความรู้สึกคือ เราอึดอัดมาก ไม่เป็นตัวของตัวเอง บางอย่างเราก็รู้สึกเหมือนถูกบังคับให้ทำทั้งที่ไม่อยากทำ แล้วเราก็มีปัญหาเรื่องเพื่อนด้วยค่ะ เรารู้สึกว่าเราเข้ากับใครไม่ได้เลย มีเพื่อนสนิทอยู่แค่คนเดียว วันไหนถ้าเพื่อนไม่มารร. เราจะเหงามากๆ เลยทำให้เรายิ่งไม่อยากเรียนไปกันใหญ่ เราร้องไห้หนักมาก ร้องเกือบทุกวันที่กลับจากรร.และโทษตัวเองที่ไม่คิดให้ดีก่อน เราท้อแท้ หมดหวัง ไม่มีกำลังใจ ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง จากที่แต่ก่อนเราเป็นคนสดใส มีเพื่อนเยอะ เรากลัวตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าด้วย  จนกระทั่งตอนนี้เรารู้สึกไม่ไหวแล้วจริงๆ เราควรจะทำยังไงดีคะ เราควรจะดร็อปไว้ดีมั้ยหรือยังไง ขอคำแนะนำด้วยค่ะ