ในชีวิตเราจะเห็นเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่สะท้อนว่าคนเรามักจะหลงลืมบุญคุณพ่อแม่ พูดกับพ่อแม่ไม่ดี และบางทีก็เป็นเราเองด้วยที่เป็นแบบนั้น

หรือเหตุการณ์ที่สะเทือนใจ เช่น ลูกไม่รักดี หรือลูกที่ทำร้ายพ่อแม่ ด่าทอ หรือดื้อรั้นเอาแต่ใจตน

จริงๆ เรื่องพวกนี้มันเป็นธรรมดามากเลยนะครับ ในชีวิตจริงเราเห็นเหตุการณ์ลูกกับพ่อแม่แบบนี้จนชินตา และมันก็ช่วยไม่ได้ด้วย จนเกิดความรู้สึกชินชา

ในทางกลับกัน ทำไมตอนเราไปเปิดยูทูบดูพวกเพลงบวชขวัญนาค แล้วกลับรู้สึกตระหนักรู้คุณค่าของพ่อแม่มากๆ มันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในพระคุณพ่อแม่มาก (ยังไม่รวมถึงพวกคลิปที่นักเรียนถูกพาไปอบรม แล้วไปฟังเรื่องพระคุณพ่อแม่จนน้ำตาร่วงแหมะๆ)

เลยเกิดคำถามว่า ทำไมในชีวิตจริงเราถึงหลงลืมพ่อแม่ได้ง่ายนัก ทั้งที่ในวัฒนธรรมดูเหมือนจะปลูกฝังเรื่อง การดูแลพ่อแม่ การตระหนักรู้ถึงบุญคุณพ่อแม่ถึงแข็งแรงมากๆ ยิ่งเทียบกับวัฒนธรรมอื่น อย่างทางฝรั่งนี่แทบไม่มีการพูดถึงประเด็นพวกนี้เลย

แต่ยอมรับว่า การปลูกฝังเด็กในยุคนี้ อาจทำแบบสมัยก่อนไม่ได้แล้ว เพราะมันเป็นยุคโซเชียล มันคงทำไม่ได้เหมือนคลิปวิดีโอบวชนาคได้ทุกคน ที่หมอนาคเทศน์จนลูกร้องห่มร้องไห้กับตักแม่อะไรแบบนั้น