เราคบกับแฟนมาจะ 9 ปีแล้วค่ะ จดทะเบียนสมรส แต่ไม่ได้แต่งงานค่ะ เราสองคนสร้าวครอบครัวด้วยกันตั้งแต่ 2 ปีแรกที่คบกันเลยค่ะเขาเป็นผู้ชายที่ดีมากไม่สูบบุหรี่ไม่กินเหล้า  ไม่ติดเพื่อน ไม่เที่ยวกลางคืน ตลอด 24 ชั่วโมงเราห่างกันแค่เวลาทำงานแค่นั้น แต่เราสองคนทำงานด้วยกันค่ะ เรียกได้ว่าห่างกันเวลาทำงานจริงๆ จนเมื่อปลายปีที่ผ่านมาเราได้งานใหม่ เลยจำเป็นต้องย้าย เราสองคนไม่ได้ทำงานด้วยกันเหมือนแต่ก่อน แต่เรายังมาทำงานด้วยกันทุกวันเพราะที่ทำงานเราห่างกันสองป้ายรถไฟฟ้า สิ่งที่เปลี่ยนไปหลังจากที่เรามาทำงานที่นี้มันทำให้เราจะกลายเป็นโรคไบโพล่าเลยค่ะ แฟนเราจากคนที่ไม่เคยเล่นเฟสบุ๊คหรือโซเชียลอื่นๆเลย ตอนนี้กลับเสพติดสื่อเหล่านี้มาก แล้วแชทกันคนในเฟสและไอจีเยอะมาก (เราลืมบอกไปว่าแฟนเราเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมาก เวลายืนกับเราทุกคนจะไม่คิดว่าเป็นแฟนกันเลย) แฟนเราบอกเสมอว่าคนที่เขาคุยด้วยเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แค่คุยเล่นๆ แต่คำพูดของคนเหล่านั้นมันทำให้เราคิดมาก ยกตัวอย่างเช่น ฝันดีนะจุ๊บ คิดถึงนะ อะไรประมาณนี้ เขามีข้อดีที่บอกเราทุกอย่าง ทุกคำพูดที่เขาคุยกัน เราเองเราก็ไม่ได้คิดว่าแฟนเราจะมีคนอื่น แต่เราก็มาเจ็บปวดมาคิดมากกับคำพูดเหล่านั้นจนบ้างครั้งเรารู้สึกว่าเราไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากมาระแวง แล้วเราก็ไม่อยากทำให้แฟนต้องมารู้สึกว่าเราเป็นผู้หญิงงี่เง่า เราเคยถามแฟนว่าจะหยุดคุยกับคนเหล่านั้นได้ไหม คำตอบก็คือไม่ได้ เรารู้สึกว่าเขาเหงา เราควรจะจำกัดความคิดของเรายังไงให้ไม่คิดมากกับคำพูดของบุคคลเหล่านั้น ไม่ให้ออกอาการว่าหึงมากเกินไป เพราะบางครั้งคำพูดของคนเหล่านั้น มันสื่ออกมาอย่างชัดเจนเลยว่าเขาต้องการอะไร จนบางครั้งเราได้แต่มานั่งโมโหแล้วคิดกับตัวเองว่าทำไมเราถึงทำอะไรไม่ได้เลย ทุกวันนี้เรารับรู้เรื่องแบบนี้มาจะ 1 ปีแล้วค่ะ แฟนเราเขาก็ปฎิบัติกับเราเหมือนเดิมทุกอย่าง ยกเว้นแค่แต่เรื่องโทรสับที่เขาไม่สามารถจะเลิกเล่นมันได้จริงๆ