เคยมีเพื่อนคนนึง ซึ่งถือว่าสนิทกันระดับนึง เค้าตกงาน แล้วมาขอยืมเงินเรา
ยืมเงินครั้งแรก 2,000 บาท 1 สัปดาห์ต่อมาก็เอามาคืน
สัปดาห์ถัดไปเว้นไปอีก 1 สัปดาห์ มายืมอีก 2,500 ถ้ามีไม่ถึงขอ 2,000 ก็ได้  เราให้ยืมไป แล้วอีกสัปดาห์ต่อมาก็เอามาคืน
เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ สัปดาห์เว้นสัปดาห์
.
.
จนครั้งสุดท้าย เขาขอยืมอีก โดยการส่ง Massage(ตอนนั้นยังไม่มีไลน์หรือเฟสบุค) มาบอกว่า "ขอยืมเงินหน่อย พี่เกรงใจ พี่ไม่กล้าโทร พี่รู้ดี พี่ยืมบ่อย แต่พี่เดือดร้อนจริงๆ ไม่รู้จะพึ่งใคร"

ตอนนั้นเราก็คิดแค่ว่า เราไม่มีเงินอ่ะ ทำงานเดือนๆนึง 7,500 - 8,000 บาท ยืมได้ก็มายืมเราคนเดียว จริงอยู่ว่ายืมเดี๋ยวก็คืน แต่ตอนนั้นเรามีเงินติดตัวแค่ 2,000 บาท เราไม่รู้จะพูดยังไง ก็เลยอ่านข้อความแล้วก็เฉยไป
หลังจากนั้น ก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนกระทั่งวันนึง เพื่อนอีกคนติดต่อมา ว่าเพื่อนคนคนที่มายืมเงินเรานี่แหละ ได้งานทำแล้ว เป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล ก็เลยอยากนัดเจอเพื่อนๆ เราตอบตกลงไป แล้วนัดเจอกันที่ฟิวเจอร์ปาร์ครังสิต

หลังจากเจอกันทุกคน เจอกันก็ทักทายกันปกติ แล้วคนที่ยืมเงินเรา เขาว่าจะออกรถกระบะ แล้วก็มาทำเรื่องออกที่ห้างฯนั่นแหละ

ออกเสร็จพากันไปกินข้าวที่ร้านอาหารแห่งนึง แถวบางปะอิน ระหว่างอยู่ในรถ เขาก็เล่าช่วงชีวิตที่เขาย่ำแย่ให้ทุกคนฟัง
.
และมีประโยคสุดพีค จากปากคนที่เคยยืมเงินเรา และพูดต่อหน้าทุกคนว่า " เวลาพี่เดือดร้อน มีหลายคนช่วยเหลือพี่ และมีบางคนไม่ช่วยเหลือก็มี แต่คนที่ช่วยเหลือพี่ ให้พี่ยืมเงินทุกครั้งโดยไม่อิดออด พี่จะถือว่าคนๆนั้น เป็นเพื่อนแท้"...ที่สำคัญประโยคเกือบสุดท้ายหันมาจ้องที่เรา อ้าว...อิดออด นี่..-ู อิดออดเรอะ
เรานั่งเงียบ หน้าชา คิดในใจอย่างเดียว พอเถอะ เลิกคบ ถ้าคิดว่าการยืมเงินแล้วไม่ให้ครั้งเดียว แล้วคำว่า "เพื่อน" มันลดลง

ทุกวันนี้ เราก็เลิกติดต่อเขามานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นช่องทางไลน์ เฟสบุค ทุกสิ่งอย่าง เขาคิดว่าเขาอาจจะเป็นคนดี แต่คนดีแบบนี้เราไม่สามารถคบค้าสมาคมต่อไปได้

ทุกวันนี้เลยกลายเป็นว่า เราไม่เข้าสังคม ไม่กิน ไม่เที่ยว เก็บแต่เงิน ใครมาคุยเรื่องเงินๆ ทองๆ มาขอหยิบยืม เราก็ไม่คุย
กลายเป็นคนเบื่อโลกไปเลย

#จำไปจนตาย "อิดออด"