หัวกระทู้เป็นบทกวี ใบศรี  ของ "เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์" ครับ

จู๋ ๆ ผมก็นึกถึงบทกวีบทนี้ของเนาวรัตน์ขึ้นมาซะงั้น
พร้อมกับภาพบรรดา "นักเป่านกหวีด" ทั้งหลายก็ผุดพรายขึ้นภายในหัว

โดยเฉพาะ ราชสีห์แห่งวัดคนนั้น ...

อดีตนายกฯจากร้านลาบ  ก็อีกหนึ่งที่เป็นใบตอง และเป็นใบตองช้ำ ๆ หมดราคาไปเรียบร้อยนานแล้ว
และจะหมดราคาอย่างสมบูรณ์เมื่อหันไป "หนุน"  หลังการเลือกตั้ง

กลายเป็นใบตองที่บางใบเขายังหยิบไปใช้  และที่เขาเมินไม่ใช้  

เทียบกับช่วงช่วยกันเป่านักหวีดวางกรวย
ตอนนั้น  โดนถนอมชนิดยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม

น่าสงสารและเห็นใจครับ