ผมคิดว่าเป็นคนหนึ่งที่โดนใช้หนึ่งในวิธีการทำร้ายที่รุนแรงที่สุดวิธีหนึ่งภายใต้ความสัมพันธ์การข่มขู่ทางอารมณ์

"เพราะเรากลัวความขัดแย้ง การอยู่อย่างสันติและการไม่ยั่วยุอีกฝ่าย เพื่อลดความขัดแย้งที่อาจเกิดขึ้นระหว่างสองฝ่าย หวังว่าจะให้อีกฝ่ายรู้สึกสงบใจลง"

เรารู้สึกว่าความรู้สึกของอีกฝ่ายเป็นสำคัญยิ่งนัก ในการถูกข่มขู่ด้วยอารมณ์ที่รุนแรง เพื่อกระตุ้นให้เรารู้สึกผิดและหวาดกลัว หวาดหวั่น พร้อมกับการสร้างความกดดัน เมื่อจะต้องพบกับคำสบประมาท การทำร้ายที่หนักหนาสาหัส เรากลับสั่งให้ตัวเองมองข้ามมัน สะกดมันเอาไว้ ทำให้ตัวเอง"ไร้ความรู้สึก"
การไร้ความรู้สึก ทำให้เรารู้สึกปลอดภัย ไม่ต้องทนกับความเจ็บป่วย เมื่อต้องตอบสนองความรู้สึกของผู้อื่น แต่จริงๆแล้วบาดแผลถูกฝังลึกไว้ในใจ ทำให้ผมหลงเชื่อว่า "ความรู้สึกของฉัน ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครให้ความสำคัญ" .......

นี้คือเหตุการณ์ที่ผมเจอเมื่อ2ปีที่แล้ว จนถึงตอนนี้ที่ผมได้หลุดพ้นจากมัน(การข่มขู่) แม้ว่าผมจะไม่ได้ให้ความรู้สึกของอีกฝ่ายเป็นสิ่งสำคัญเหมือนเมื่อก่อน แต่ทว่าผมไม่สามารถแสดงความรู้สึกของตัวเองใดๆได้ ผมรู้สึกสูญเสียความเป็นตัวตน และกลัวที่จะเกิดความสูญเสีย ทุกความสัมพันธ์ใหม่ที่กำลังเกิดขึ้นนั้น ผมไม่กล้าพอที่จะสร้างมันขึ้น "เพราะกลัวความสูญเสีย" มันเหมือนดั่งบาดแผลที่ฝังลึกในใจ ผมรู้สึกเสียใจมากที่ตอนนั้นผมเป็นคนที่ยอมรับที่จะเลือกใช้วิธีนี้ ผมยืนยันได้100%เลยว่า "ผมเลือกมันเอง!" ความคิดในตอนนั้นมันผุดขึ้นมาในหัวเลยว่า "เราจะทนต่อความเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ต่อไปอีกทำไม ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ต้องการเรา" การเลือกอยู่อย่างไร้ตัวตนคือทางเลือกของผมในตอนนั้น... การใช้ชีวิตอยู่ของผมตอนนี้มันก็เหมือนไร้ค่า ผมสามารถใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆได้เป็นชั่วโมงๆ ผมไม่พบคุณค่าในตัวเองเลย ผมรู้สึกไร้ตัวตนจึงๆ...ผมรู้ว่าคนทุกคนไม่ได้เป็นสีขาวหรือสีดำ แต่มันเป็นสีเทา...ผมอยากรู้สึกมีตัวตนขึ้นมาอีกครั้งจริงๆ