ปีหนึ่งชีวิตที่เข้ามหาลัยใหม่ๆ คือเรามีเพื่อนสนิทที่ไปเรียนที่เดียวกันคณะเดียวกันแต่คนละสาขาค่ะ เราอยู่หอเดียวกัน เราทั้งคู่แทบจะไม่มีเพื่อนเลย เราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเลยค่ะ ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน อาจจะมีทะเลาะกันบ้างแต่ก็เข้าใจกันได้ดี แต่ปัญหาคือเรากับเพื่อนเริ่มห่างกัน ด้วยความที่เราเรียนเวลาไม่ตรงกัน แล้วตัว จขกท เองก็มีแฟน อาจจะไปกินข้าวกับแฟนบ้างตามประสา ซึ่งตรงนี้เราดูออกค่ะว่าเพื่อนอาจมีน้อยใจบ้าง รวมถึงช่วงเวลาที่เราทำโปรเจคของวิชา เรากลับหอดึกพอสมควร พอต้องทำงานให้เสร็จ ทำให้แทบไม่ค่อยได้คุยกัน เพื่อนเราตั้งใจจะซิ่วค่ะ ซึ่งตั้งใจจะซิ่ว ม. เดิม แต่ก็ลง ม.อื่นเผื่อไว้ด้วย ด้วยความที่ว่าเหมือนเพื่อนเริ่มไม่อยากซิ่ว เราก็เริ่มชื้นใจ เราไปจองหอที่เราจะอยู่ปีสองด้วยกัน ซึ่งไกลจากหอเก่าในมหาลัยพอสมควร แต่เราก็ไม่กลัวไม่ได้หวั่นอะไรเพราะเราคิดแค่ว่าเราก็มีเพื่อนอยู่ด้วยแล้ว ไปไหนไปกัน แต่แล้วตอนปิดเทอมเราก็ได้รู้ว่าเพื่อนซิ่วไปเรียนที่อื่น ซึ่งมันทำให้เราช็อคมากพอสมควร เราก็คิดว่าไม่เป็นไร เราเยียวยาจิตใจตัวเองได้สักพัก เราก็คิดว่าจะโอเค แต่พอเข้าหอมาจริงๆ เราไม่โอเคเลยค่ะ ห้องมันกว้างเกินสำหรับการอยู่คนเดียว การไปไหนมาไหน ถึงแม้ว่าจะไปกับแฟน แต่ก็ไม่ทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่กับเพื่อนได้เลย กลับมาก็เจอแต่ความว่างเปล่า ไปไหนมาไหนก็คนเดียว มันรู้สึกเหมือนเริ่มต้นใหม่ ใหม่หมดเลยจริงๆค่ะ เราไม่โอเคมากๆ ทำยังไงก็ไม่ชิน เราแทบจะร้องไห้ทุกคืนเลย มันเคว้งไปหมดเลยค่ะ ได้แต่คุยกับพ่อกับแม่บ้างให้ชื้นใจ แต่พอวางสายไปก็เหมือนเดิม เราจนปัญญาจริงๆค่ะ เราต้องทำไงดีคะ