สมมตินะครับ การเกิดผลที่ดีคือ(+) การเกิดผลที่แย่คือ(-) ต่อสังคม

การที่หมาจรจัดอยู่ของมันเราไม่เข้าไปยุ่งคือ(0) เเต่การที่เราเข้าไปให้อาหารมันคือ(-1) แน่นอนวิธีที่ทำให้ไปทาง(+)มันมีอยู่เเล้ว เเต่มันเป็นวิธีที่ยากกว่าเช่น บริจาคเงินให้องค์กรที่จัดการเรื่องนี้(+1) ,ทำหมันหมาตัวนั้น(+2) ,เอาหมาตัวนั้นไปเลี้ยง(+3) เเต่คุณก็ยังจะเลือกใช้วิธี(-1) แล้วอ้างเรื่องเจตนาดี(สงสาร มีเมตตา)

เจตนาดีมันต้องมาพร้อมกับผลที่ดีเสมอถึงจะเรียกว่าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ถูกได้

เพราะถ้าคุณอ้างเรื่องเจตนาอย่างเดียว ผมให้เงินขอทานเด็กเพราะผมสงสารก็เป็นสิ่งที่ดีหรอ? ต่อให้เด็กถูกบังคับค้ามนุษย์มา ผมก็ไม่ต้องรับรู้กับส่วนนั้นหรอ

เพราะงั้นการให้อาหารหมาคือการ ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เเล้วเลือกวิธีที่ขจัดความทุกข์ใจนั้นด้วยวิธีที่ง่ายที่สุดเเต่ส่งผลที่เเย่

ผมเอาประโยคขีดเส้นใต้ข้างบนมาเปรียบเทียบในบริบทอื่น "AชอบB แต่Bมีแฟนอยู่เเล้ว เเต่Aไม่อยากตัดใจเพราะเป็นวิธีที่ยากเกินไป เลยใช้วิธีจีบBตามความรู้สึกไป โดยเลือกที่จะไม่รับรู้เรื่องตัวเองเป็นมือที่3"

ถามว่าในส่วนของAชอบBมันเป็นสิ่งที่ดีไหม แน่นอนการชอบใครเป็นเรื่องที่ดีเหมือนการสงสารหมานั่นเเหละ เเต่ถามว่าทั้งประโยคนั้นมันเป็นสิ่งที่ถูกไหม??