ขอความเห็นหน่อยค่ะ เล่าคร่าวๆนะคะ
คือเราเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ แต่มีญาติซึ่งก็พึ่งพาอะไรมากไม่ได้ เราถูกผู้มีพระคุณนำมาอุปการะเลี้ยงดู ส่งเรียนหนังสือ อาศัยอยู่กับท่านเลย แต่ก็มีจีดจำกัดหลายอย่าง ไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่ได้ไปไหน ทำงานบ้าน ห้ามนอนกลางวัน แต่ท่านก็ส่งไปเรียนเต้นเรียนร้องเพลง วันนึงเราได้รำในงานโรงเรียน แต่ท่านไม่อนุญาติ เราเสียใจมาก ท่านเอาเราออกจาก รร.เลย ไปเรียนอีก รร.หนึ่ง แล้วก็ออกมาต่อพาณิชย์ เรียนได้ไม่ถึงปี ท่านก็ไล่เราออกจากบ้าน เรากลับไปอยู่กับป้าแท้ๆ ได้ปีกว่า ท่านก็เอาเรามาเลี้ยงใหม่ เราเลือกเรียน ม.4 ใหม่ ระหว่างช่วงเวลาจะจบม. 6 ท่านก็ไล่เราออกจากบ้านอีก เราก็ต้องไปอยู่กับป้าอีก ป้าเราค่อนข้างยากจน แต่ป้ากับพี่ชาย( ลูกป้า) ก็ส่งเราเรียนต่อ จะไปเข้าค่ายกับเพื่อนก็ไปไม่ได้เพราะไม่มีเงิน ครูก็ดุว่าไม่ยอมไป เราก็ไม่ได้บอกความจริง ว่าเราไม่มีเงิน เพราะเงินแค่ 100 เดียว มันน่าตะมีใช่ไหมละ สุดท้ายตอน ม. ท่านก็เอาเรามาเลียงอีก แต่ๆๆ เราเหมือนโดนแกล้ง ทาง รร.ให้จ่ายค่าเทิอม เราก็เอาใบมาขอท่าน ท่านก็ไม่สนใจ เราเลยไปขอยืมยายข้างบ้านก่อน พอท่านรู้ ท่านด่าเราอย่างหนักเลย เราได้แต่ร้องไห้ พอจบ ม.6 ไล่ออกจากบ้านอีกค่ะ คราวนี้เรา ไปต่างจังหวัดกับน้า ได้เจอแฟนหรือสามีคนปัจจุบันนี่แหละค่ะ อยู่กินกับเค้ามา จะสิบปีแล้ว ตั้งแต่โดนไล่ออกจากบ้าน อ่อ ลืมบอก ท่านเป็นคนปากร้าย แต่ใจดีในบางมุมนะคะ เรากลับมาหาท่านเมื่อ 3 ปีก่อน ท่านดีใจมาก เราก็เช่นกัน ร้องไห้อย่างหนัก ท่านว่าไปแล้วได้ดีก็ดี สุดท้ายท่านส่งเราจนเรียนจบมหาลัย นั่นแหละค่ะ เราเพิ่งจบมหาลัยได้เกือบ 2 ปี เราทำงานแล้ว แต่ว่าท่านเหมือนอยากให้เรามาอยู่ด้วยเพราะท่านไม่มีลูก มีแต่หลาน แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วย ท่านแก่แล้วแต่ยังแข็งแรง เราขอเวลาท่านอีกสัก 2 ปีเพื่อเรียนเอาใบประกอบวิชาชีพ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้เรียนเลย ท่านประชดเราในหลายๆอย่าง ใจหนึ่งเราอยากมาอยู่ดูแลท่าน เพราะท่านไม่มีใคร อีกใจหนึ่งเราเราไม่อยากมา เพราะเรากลัวทนแรงกดดันไม่ไหว เราอายุเยอะแล้วถ้ามาก็ต้องออกจากงาน ถ้ากลับไปหางานใหม่ก็ลำบาก เราไม่มีเงินเก็ยอะไรมากมายแต่ท่านมีเยอะมาก แต่เรารู้ดี ว่าถ้าเรามาอยู่ดูแลเราก็ไม่ได้อะไรหรอก ยิ่งตอนนี้เวานี้ที่เรากำลังพิมพ์อยู่ น้องสาวท่านก็มาจากต่างประเทศ ตัวดีเลยค่ะ มาทีไรเราโดนด่าตลอด คือชอบพูดให้เราโดนด่าตลอด เรามาจากต่างจังหวัดมาหาท่านวันหยุดบ่อยๆวันนี้วันหยุดเราก็มา แต่ท่านไม่อยู่ น้องสาวท่านอยู่เพิ่งกลับมาจากวัด เชื่อไหมว่าเค้าไปวัดอีกรอบนึง แล้วล็อกกุญแจบ้าน เรานั่งอยู่หน้าบ้านนั่นแหละค่ะ จะให้เราถือไว้ หรือเปิดบ้านไว้ก็ได้เพราะเราอยู่ แต่ทำแบบนี้เรากดดันมากๆอบากกลับบ้านหาสามี แต่ก็กลัวสามีรู้ว่ามีปัญหา และยังไม่เจอหน้าท่านเลย เดี๊ยวหาว่าไม่มาหา ไม่สนใจ แล้วว่าเราอีก สุดท้ายเราอยากถามว่า เราควรตะลาออกจากงานมาอยู่ดูแลผู้มีพระคุณ หรือทำงานอยู่กับสามีดีคะ เราท้อมากๆๆๆๆ
แม่กับสามีและอนาคตของตัวเอง
คือเราเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ แต่มีญาติซึ่งก็พึ่งพาอะไรมากไม่ได้ เราถูกผู้มีพระคุณนำมาอุปการะเลี้ยงดู ส่งเรียนหนังสือ อาศัยอยู่กับท่านเลย แต่ก็มีจีดจำกัดหลายอย่าง ไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่ได้ไปไหน ทำงานบ้าน ห้ามนอนกลางวัน แต่ท่านก็ส่งไปเรียนเต้นเรียนร้องเพลง วันนึงเราได้รำในงานโรงเรียน แต่ท่านไม่อนุญาติ เราเสียใจมาก ท่านเอาเราออกจาก รร.เลย ไปเรียนอีก รร.หนึ่ง แล้วก็ออกมาต่อพาณิชย์ เรียนได้ไม่ถึงปี ท่านก็ไล่เราออกจากบ้าน เรากลับไปอยู่กับป้าแท้ๆ ได้ปีกว่า ท่านก็เอาเรามาเลี้ยงใหม่ เราเลือกเรียน ม.4 ใหม่ ระหว่างช่วงเวลาจะจบม. 6 ท่านก็ไล่เราออกจากบ้านอีก เราก็ต้องไปอยู่กับป้าอีก ป้าเราค่อนข้างยากจน แต่ป้ากับพี่ชาย( ลูกป้า) ก็ส่งเราเรียนต่อ จะไปเข้าค่ายกับเพื่อนก็ไปไม่ได้เพราะไม่มีเงิน ครูก็ดุว่าไม่ยอมไป เราก็ไม่ได้บอกความจริง ว่าเราไม่มีเงิน เพราะเงินแค่ 100 เดียว มันน่าตะมีใช่ไหมละ สุดท้ายตอน ม. ท่านก็เอาเรามาเลียงอีก แต่ๆๆ เราเหมือนโดนแกล้ง ทาง รร.ให้จ่ายค่าเทิอม เราก็เอาใบมาขอท่าน ท่านก็ไม่สนใจ เราเลยไปขอยืมยายข้างบ้านก่อน พอท่านรู้ ท่านด่าเราอย่างหนักเลย เราได้แต่ร้องไห้ พอจบ ม.6 ไล่ออกจากบ้านอีกค่ะ คราวนี้เรา ไปต่างจังหวัดกับน้า ได้เจอแฟนหรือสามีคนปัจจุบันนี่แหละค่ะ อยู่กินกับเค้ามา จะสิบปีแล้ว ตั้งแต่โดนไล่ออกจากบ้าน อ่อ ลืมบอก ท่านเป็นคนปากร้าย แต่ใจดีในบางมุมนะคะ เรากลับมาหาท่านเมื่อ 3 ปีก่อน ท่านดีใจมาก เราก็เช่นกัน ร้องไห้อย่างหนัก ท่านว่าไปแล้วได้ดีก็ดี สุดท้ายท่านส่งเราจนเรียนจบมหาลัย นั่นแหละค่ะ เราเพิ่งจบมหาลัยได้เกือบ 2 ปี เราทำงานแล้ว แต่ว่าท่านเหมือนอยากให้เรามาอยู่ด้วยเพราะท่านไม่มีลูก มีแต่หลาน แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วย ท่านแก่แล้วแต่ยังแข็งแรง เราขอเวลาท่านอีกสัก 2 ปีเพื่อเรียนเอาใบประกอบวิชาชีพ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้เรียนเลย ท่านประชดเราในหลายๆอย่าง ใจหนึ่งเราอยากมาอยู่ดูแลท่าน เพราะท่านไม่มีใคร อีกใจหนึ่งเราเราไม่อยากมา เพราะเรากลัวทนแรงกดดันไม่ไหว เราอายุเยอะแล้วถ้ามาก็ต้องออกจากงาน ถ้ากลับไปหางานใหม่ก็ลำบาก เราไม่มีเงินเก็ยอะไรมากมายแต่ท่านมีเยอะมาก แต่เรารู้ดี ว่าถ้าเรามาอยู่ดูแลเราก็ไม่ได้อะไรหรอก ยิ่งตอนนี้เวานี้ที่เรากำลังพิมพ์อยู่ น้องสาวท่านก็มาจากต่างประเทศ ตัวดีเลยค่ะ มาทีไรเราโดนด่าตลอด คือชอบพูดให้เราโดนด่าตลอด เรามาจากต่างจังหวัดมาหาท่านวันหยุดบ่อยๆวันนี้วันหยุดเราก็มา แต่ท่านไม่อยู่ น้องสาวท่านอยู่เพิ่งกลับมาจากวัด เชื่อไหมว่าเค้าไปวัดอีกรอบนึง แล้วล็อกกุญแจบ้าน เรานั่งอยู่หน้าบ้านนั่นแหละค่ะ จะให้เราถือไว้ หรือเปิดบ้านไว้ก็ได้เพราะเราอยู่ แต่ทำแบบนี้เรากดดันมากๆอบากกลับบ้านหาสามี แต่ก็กลัวสามีรู้ว่ามีปัญหา และยังไม่เจอหน้าท่านเลย เดี๊ยวหาว่าไม่มาหา ไม่สนใจ แล้วว่าเราอีก สุดท้ายเราอยากถามว่า เราควรตะลาออกจากงานมาอยู่ดูแลผู้มีพระคุณ หรือทำงานอยู่กับสามีดีคะ เราท้อมากๆๆๆๆ