สวัสดีค่ะ เราอยากจะมาระบายคือ เราเป็นคนที่เงียบมาก เรียนรู้ช้า หัวอ่อนเต่ตอนเด็กๆก็พูดมากพอเริ่ม มาป.6เราเริ่มเงียบมาก เเม้กระทั้งพ่อเเม่พี่สาวเรายังไม่ค่อยพูด  เหมือนในหัวมันคิดคำพูดไม่ออก เราทรมานมากมันอึดอัด เวลาเราไปโรงเรียน เวลาเพื่อนเราพูดนู้นนี้เราก็จะเอาเเต่นั่งฟังไม่ตอบโต้จนเพื่อนไม่อยากคุยด้วยบ้างครั้งเราเครียดมากจนเป็นโรคซึมเศร้าเก็บตัวอยู่ในห้องไม่เรียน3วัน  ไม่คุยกับพ่อเเม่เลยเเล้วเวลาคิดอะไรเราก็จะร้องไห้ตลอดทำลายข้าวของ เครียดจนน้ำตาไหลตลอด หมกตัวอยู่เเต่ในห้องไม่กินข้าวกินน้ำ เรารู้สึกไร้ค่ามากจนเราไปพบหมอจิตเเพทย์ พอเรากินยาไปเรื่อยๆก็ไม่ดีขึ้นยังคงเป็นเเบบเดิม  เรารู้สึกไร้ค่ามาก อยู่กับใครเค้าก็อึดอัด  ไม่สนุก ไม่ร่าเริงเหมือนเพื่อนคนอื่น คนอื่นก็คงคิดว่าเราเป็นคนเเปลกๆ  ตอนนี้เเม่ก็ไม่ค่อยพูดกับเราเหมือนเมื่อก่อนเพราะเราเอาเเต่ไม่พูดเเตกต่างจากพี่ที่พูดเก่งมีเเต่คนเข้าหาต่างจากเราที่ไม่มีอะไรดีเลยเราต้องทำไงคะ