หลักๆก็ทำบุญ ที่เข้าใจคือ การกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้ผู้อื่น แต่อีกนัยที่เราเข้าใจคือ สามารถทำให้ปลง ให้เข้าใจ เพื่อให้จิตสงบ เมตตา อะไรก็ว่าไป

หลักๆคือจิตนิ่ง

แต่เราสังเกตุมาสองบุคคลรอบตัวคือ
ไปวัดบ่อยมาก ไปทำบุญเสมอ ตักบาตร สวดมนต์ ฟังธรรม ทุกๆโอกาส ประมาณ 10 ปี
แต่ในการดำเนินชีวิตจริง มองโลกแง่ร้าย  เล่น พนัน พูดหยาบจนติดนิสัย โมโหร้าย โวยวาย จิตไม่สงบ ทำอะไรเสียงดังตลอดเวลา ไม่เกรงใจคนอื่น อะไรเถือกนี้ กับอีกคนก็ เอาแต่ใจ ไม่เคยฟังใคร ไม่ยอมใคร ไม่สนใจใคร จะเอาอย่างเดียว ไม่แคร์ใคร พูดให้ร้ายคนอื่น เห็นเงินเป็นหลัก


กับอีกประเภท ไม่ค่อยเข้า มีโอกาสถึงไป แต่ชอบให้ผู้อื่นเรื่อยๆ ใจสงบ ชอบความเงียบ ยอมโดนเอาเปรียบ เกรงใจคนนอกและในครอบครัว ทำใจได้กับปัญหา

หลายๆอย่างที่เรารู้สึกแบบ ทำไมมันกลับกัน คนไปวัดสิถึงต้องเป็นแบบคนไม่ค่อยไปวัด

ส่วนดีทุกคนมีอยู่แล้ว แต่ประเด็นมันเรื่องวสงบกับไม่สงบ ตกลงเราไปเพื่ออะไร กลายเป็นว่าการปฏิบัติในวัดไม่ได้ช่วยให้ซึมซับอะไรเลยหรือ ? ระยะเวลา10 ปีถือว่านานมากสำหรับเรา