ขออนุญาตแอดมินเวบพันทิพ กระทู้ระบายและปรึกษาปัญหาชีวิตครับ
คิดว่าไงบ้างครับ...ผมไม่พูดกับพ่อผมมา 20 ปีแล้ว...ผมเป็นคนดีหรือผมเป็นคนเลว พ่อผมเป็นคนดีหรือพ่อผมเป็นคนเลว ผมเนรคุณไหม? พอดีได้คุยระบายกับเพื่อนเลยมาถามในกลุ่มนี้ดูว่าคิดยังไง
ผมโตมาอายุ 14 ได้ ก็เริ่มทะเลาะกับพ่อ โดนพ่อบีบคอ โดนเตะจนล้ม โดนเตะจนผมล้มโดนประตูพัง โดนล๊อคคอไม่ให้หายใจ โดนเอาหน้าไปแนบอัดไว้กับกำแพง
ทะเลาะเรื่องบ้าๆบอๆ เรื่องห้องรกบ้าง ดูทีวีดึกบ้าง ลืมกดชักโครกบ้าง เรื่องจุกจิก...ผมก็เป็นคนดี เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ เที่ยวก็ไม่เที่ยว สุภาพ เรียบร้อย...เค้าชอบมาหาเรื่อง คงเป็นโรคจิต มีอาการเครียด ต้องไปรับยาแก้เครียดจากจิตแพทย์ มันก็คงเลวมาตั้งแต่รุ่นปู่ผมละครับ ปู่ผมก็ใช่ย่อย เค้าคงถูกเลี้ยงดูมาด้วยมือด้วยตีนเหมือนกัน เลยรักใครไม่เป็นครับ
ผมโดนด่าทีนี่ นั่งให้มันด่าให้มันเทศนานี่ 2-8 ชั่วโมงนะครับ นั่งนิ่งๆให้มันด่า...โดนตั้งแต่อายุ 14 จนออกจากบ้านอายุ 22 ได้...ไม่รู้กี่ร้อยครั้ง
ดีมันไม่ทำตั้งแต่ผมสี่ห้าขวบ จำความได้ มันเริ่มทำตอนผมอายุ 14
ตั้งแต่ผมอายุ 14 ผมก็ไม่เคยพูดกับมันอีกเลย
พ่อแม่บางคนก็ไม่ได้เกิดมาเป็นเนื้อนาบุญของลูกหรอก แต่เกิดมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรให้ชดใช้กรรมกันไปมากกว่า
พ่อแม่สบายครับ ผมดูแลตัวเองมาตลอด ตอนเด็กๆตั้งแต่ ป.1 ก็เดินไปกลับโรงเรียนเอง พอย้ายบ้านไปไกลขึ้นก็ขึ้นรถสองแถวไปโรงเรียนเอง...ตอนเด็กๆก็หยิบเงินไปวันละ 5-10 บาท...พอมัธยมก็ได้อาทิตย์ละ 100 บาท...พอมหาลัยก็ได้เดือนละ 3000 บาท ตกวันละร้อยบาท...ค่าใช้จ่ายค่าดูแลถูกกว่าเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวตัวนึงอีก สบายเลย
บางทีมันเป็นปมชีวิต บางทีก็อยากมีพ่อมีแม่อบอุ่นเหมือนคนอื่น แต่มันทำไม่ได้ไง บ้านนี้เค้าไม่เคยแสดงความรัก ไม่เคยกอดไม่เคยจูบลูก ก็ไม่รู้จะมีลูกมาทำไม
ผมน่ะถ้าไม่มีเงินในบัญชี 50 ล้าน 100 ล้านน่ะ ผมไม่มีวันมีลูกหรอก ไม่อยากให้เกิดมาเป็นแบบผม อยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน อยากไปไหนก็ไม่เคยได้ไป เฮ้อ ผมเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวยังดีกว่าให้โดนเลี้ยงมาแบบที่ผมโตมาอีกครับ
จะพูดกับใครก็ไม่ได้ว่าพ่อตบพ่อตี ลำบากใจเนาะ สังคมไทย บุพการีนั้นสำคัญสุด..ค่าน้ำนม...นี่ถ้าเลือกเกิดได้ก็อยากเกิดเป็นลูกฝรั่งหล่อๆรวยๆ เบ้าหน้าดี โตขึ้นไปได้เป็นดารา นายแบบ นี่กรรมพันธ์ บุญวาสนาให้มาแค่นี้ ดีที่มีครบ 32
นี่ละครับชีวิต พออายุ 30 ถึงค่อยมาคิดนะ ว่าที่โดนมามันไม่ถูกต้อง ถ้าย้อนเวลาได้ จะแจ้งตำรวจจับมันเลยคดีทำร้ายร่างกาย มาล๊อคคอบ้าง ยืนๆอยู่ดีๆเตะจนล้มลงไปกับพื้นบ้าง ทำร้ายจิตใจ บั่นทอน ดูถูกเหยียดหยามไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
ตอนเวลาโดนมันด่า มันทำร้ายร่างกายนะ ผมกลัวจนตัวสั่น ขาสั่น ตัวอ่อน ไม่มีแรง เหมือนเป็นเป้านิ่ง...จะชกกลับ จะทำกลับก็ไม่ได้ คำว่าบุญคุณอีก โอ๊ย คิดแล้วปวดหัว...มีแต่เสียกับเสีย สังคมโลกสวย สังคมลาเวนเดอร์ ลองมาโดนพ่อแท้ๆบีบคอจนหายใจไม่ออกแบผมสิครับ...บุญคุณค่าน้ำเชื้อ ค่าน้ำอสุจิมัน ต้องทดแทนไปตลอดชีวิตไหม..ผมไม่เอาตำรวจมาลากคอมันเข้าคุกก็บุญแล้ว...
สัก 20 ปีก่อน เคยมีแฟนลุงเคยมาพูดนะ เค้าอาจจะรู้ว่าผมมีปัญหากับพ่อแม่ เค้าบอกว่า ให้ผมไปซื้อดอกไม้ธูปเทียนมากราบขอขมาพ่อแม่ที่ทำผิดไป...โคตรทุเรศเลย โดนมองว่าเนรคุณอีก ไม่แฟร์...คนนอกจะรู้ไหมว่าเวลาโดนมือโดนตีนมันเป็นยังไง หัวใจแตกสลาย บอบช้ำแค่ไหน...ต้องมาโดนมองว่าเป็นคนเนรคุณอีก...ไม่แฟร์สุดๆ
ผมโดนทั้งขึ้นทั้งล่อง ก็นะอโหสิกรรม ชาติหน้าฉันใดไม่ต้องมาพบมาเจอกันอีก
มันประสาทน่ะครับ เวลามันจะเข้าห้องผมมาดูห้องหรือมาด่าผม มันจะตาขวางถีบประตูปังๆเข้ามา หรือไขกุญแจเข้ามาตอนที่ผมกำลังโป๊อยู่เลย ผมไม่เคยมีความเป็นส่วนตัวเลยครับ
บางทีก็สับคัทเอาท์ตัดไฟไม่ให้เปิดแอร์ที่ห้อง
ตัดไฟไม่พอนะครับ...มันตัดน้ำด้วยครับ ไม่ให้ขี้ไม่ให้เยี่ยวเลย สุดๆไปเลย
แม่อ่ะไม่เท่าไหร่นะครับ ผมไม่มีคอมเมนต์สำหรับแม่ แม่ผิด แม่โง่ ที่เลือกมันมาเป็นผัว...แต่คนก็ศีลเสมอกัน ถึงจะอยู่ด้วยกันได้ เค้าก็รักผัวเค้า เค้าเลือกกันมาแล้ว...เค้าก็ไม่ได้มารับรู้ขนาดว่ามันเตะผม มันบีบคอผม เพราะมันเลือกที่จะทำตอนที่ผมอยู่กับมันสองคน...แม่ก็คงคิดว่าทะเลาะกันด่ากันทั่วไปเหมือนพ่อลูกบ้านอื่นๆ ลูกต้องยอมพ่อ ต้องเคารพพ่อ...ก็กลายเป็นผมผิดไปอีก...แต่จริงๆแล้วมันเป็นโรคจิต...และแม่ก็เลือกที่จะเข้าข้างพ่อผม พยายามพูดยกตัวอย่างถึงการใช้ความรุนแรงในครอบครัวว่าเป็นเรื่องปกติทั่วไป เช่น พยายามพูดกรอกหูผมว่า ลูกชายบ้านโน้นก็โดนพ่อใช้เข็มขัดตี ใช้ไม้ฟาด ซึ่งผมรู้สึกว่าการใช้กำลัง การใช้ความรุนแรงในครอบครัวมันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง พ่อแท้ๆบีบคอลูกนี่มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องหรอกครับ มันเป็นเรื่องที่เจ็บปวด และน่าเศร้ามากๆต่างหาก ผมก็เลยพลอยไม่คุยกับแม่มาเป็นสิบๆปีแล้วเหมือนกันครับ แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไรแม่ เหมือนพ่อครับ
สงสารแม่ผมเหมือนกันครับ บางทีแกก็เหมือนกับเป็นคนกลาง...แกเคยบอกว่าเอาไหม ไปกินข้าวนอกบ้านกันอาทิตย์ละครั้ง กินร้านอาหารดีๆ กินเอ็มเคเลยก็ได้...แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงครับ...มันถีบผม มันบีบคอผม หัวใจที่มันแตกสลายแหลกละเอียดไปแล้วน่ะครับ จะให้มาสร้างภาพว่าครอบครัวอบอุ่นน่ะ มันเอาเปรียบเห็นแก่ตัว ทำร้ายจิตใจกันเกินไปนะครับ
ผมยังโชคดีมีคุณยาย อยู่บ้านเดียวกันด้วยครับ คุณยายดูแลผมอย่างดี ผมรักคุณยายมาก โตมาผมให้เงินสดคุณยายแสนนึง ซื้อทองให้แม่บาทนึง ตอนนี้ผมมีปัญญาเท่านี้ตอบแทนบุญคุณได้เท่านี้ครับ
ไม่ใช่ว่าผมจะไม่พยายามคืนดีกับพ่อนะครับ ผมลองแล้ว ผมเคยขนาดกินเหล้าย้อมใจ ตอนอายุ 19 ไม่เคยกินเหล้ามาก่อนในชีวิต ซื้อแสงโสมมาแบนนึง กินไปครึ่งแบน แล้วขึ้นไปยอดตึกสามสิบชั้นครับ ขึ้นไปก็ร้องห่มร้องไห้อยู่บนยอดตึก อยากกระโดดลงฆ่าตัวตายเหมือนกัน อยากมีพ่อ อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นสมบูรณ์ แบบพ่อลูกคนอื่น แต่ก็มีไม่ได้ คนมันเข้ากันไม่ได้ ทำไงก็ไม่ได้....ผมเลยขี่มอไซค์กลับบ้าน นอนเพ้อบนเตียงน้ำตาไหลอาบ ร้องห่มร้องไห้ทั้งๆที่เมาเหล้ามากๆ จนพ่อแม่ต้องเรียกรถโรงพยาบาลมารับ เพราะไม่รู้ว่าเมาอะไร ไปนอนโรงพยาบาลคืนนึง...ตื่นมาผมร้องไห้กอดพ่อกับแม่ บอกพ่อกับแม่ว่าเรามาพูดคุยกันนะ เรามาเป็นครอบครัวกันนะ แต่พอกลับบ้านไป มันก็ดีอยู่ได้แค่วันสองวัน แล้วมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก...เพราะเค้าแข็งกับเรา เค้าหาเรื่องจับผิดเราตลอด ทำไรก็ไม่ดีไม่ถูกใจเค้า ผิดตลอด คนมันเข้ากันไม่ได้ มันก็เข้ากันไม่ได้ ผมพยายามแล้วครับ
มันเป็นปมชีวิตนะครับ โดนแบบนี้ ใครไม่โดนกับตัวไม่รู้หรอก
ชีวิตมีปมเนาะ พอผมอายุ 30 ภาพมันค่อยๆชัดเจนว่า เราไม่พูดกับพ่อเพราะอะไร อ๋อ...เพราะโดนมันบีบคอหายใจไม่ออก โดนอัดหน้าเข้ากับกำแพงจนขยับไม่ได้ โดนเตะจนล้มทั้งยืน โดนถีบจนประตูพังนี่เอง...มันค่อยๆนึกออกถึงความรุนแรงที่เคยผ่านมาในชีวิต...ลองนึกย้อนดู ตั้งแต่ยังเด็ก กอดจูบหอมลูก การแสดงความรัก ไปรับไปส่งเรา เค้าก็ไม่เคยทำ...มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะเกลียดพ่อ ไม่มีความรักให้แล้วยังมาทำร้ายร่างกายกันอีก...ตอนนี้ผมคิดแค่ว่า บุญแค่ไหนแล้วที่ผมโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่แล้วผมไม่แก้แค้นมัน เอาปืนไปยิงกรอกปากมัน ให้สาสมกับความเจ็บปวดที่ผมได้รับ แต่ผมอโหสิกรรมให้เค้า ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยครับ สาธุ
ฟังแล้วเป็นไงบ้างครอบครัวผม ชีวิตผม
ปล. ใครมีปัญหาชีวิตอยากกระบายอินบ้อกซ์มาคุยกันได้นะครับ ขอบคุณครับ รตน.
ขออนุญาตแอดมินเวบพันทิพ กระทู้ระบายและปรึกษาปัญหาชีวิตครับ
คิดว่าไงบ้างครับ...ผมไม่พูดกับพ่อผมมา 20 ปีแล้ว...ผมเป็นคนดีหรือผมเป็นคนเลว พ่อผมเป็นคนดีหรือพ่อผมเป็นคนเลว ผมเนรคุณไหม? พอดีได้คุยระบายกับเพื่อนเลยมาถามในกลุ่มนี้ดูว่าคิดยังไง
ผมโตมาอายุ 14 ได้ ก็เริ่มทะเลาะกับพ่อ โดนพ่อบีบคอ โดนเตะจนล้ม โดนเตะจนผมล้มโดนประตูพัง โดนล๊อคคอไม่ให้หายใจ โดนเอาหน้าไปแนบอัดไว้กับกำแพง
ทะเลาะเรื่องบ้าๆบอๆ เรื่องห้องรกบ้าง ดูทีวีดึกบ้าง ลืมกดชักโครกบ้าง เรื่องจุกจิก...ผมก็เป็นคนดี เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ เที่ยวก็ไม่เที่ยว สุภาพ เรียบร้อย...เค้าชอบมาหาเรื่อง คงเป็นโรคจิต มีอาการเครียด ต้องไปรับยาแก้เครียดจากจิตแพทย์ มันก็คงเลวมาตั้งแต่รุ่นปู่ผมละครับ ปู่ผมก็ใช่ย่อย เค้าคงถูกเลี้ยงดูมาด้วยมือด้วยตีนเหมือนกัน เลยรักใครไม่เป็นครับ
ผมโดนด่าทีนี่ นั่งให้มันด่าให้มันเทศนานี่ 2-8 ชั่วโมงนะครับ นั่งนิ่งๆให้มันด่า...โดนตั้งแต่อายุ 14 จนออกจากบ้านอายุ 22 ได้...ไม่รู้กี่ร้อยครั้ง
ดีมันไม่ทำตั้งแต่ผมสี่ห้าขวบ จำความได้ มันเริ่มทำตอนผมอายุ 14
ตั้งแต่ผมอายุ 14 ผมก็ไม่เคยพูดกับมันอีกเลย
พ่อแม่บางคนก็ไม่ได้เกิดมาเป็นเนื้อนาบุญของลูกหรอก แต่เกิดมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรให้ชดใช้กรรมกันไปมากกว่า
พ่อแม่สบายครับ ผมดูแลตัวเองมาตลอด ตอนเด็กๆตั้งแต่ ป.1 ก็เดินไปกลับโรงเรียนเอง พอย้ายบ้านไปไกลขึ้นก็ขึ้นรถสองแถวไปโรงเรียนเอง...ตอนเด็กๆก็หยิบเงินไปวันละ 5-10 บาท...พอมัธยมก็ได้อาทิตย์ละ 100 บาท...พอมหาลัยก็ได้เดือนละ 3000 บาท ตกวันละร้อยบาท...ค่าใช้จ่ายค่าดูแลถูกกว่าเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวตัวนึงอีก สบายเลย
บางทีมันเป็นปมชีวิต บางทีก็อยากมีพ่อมีแม่อบอุ่นเหมือนคนอื่น แต่มันทำไม่ได้ไง บ้านนี้เค้าไม่เคยแสดงความรัก ไม่เคยกอดไม่เคยจูบลูก ก็ไม่รู้จะมีลูกมาทำไม
ผมน่ะถ้าไม่มีเงินในบัญชี 50 ล้าน 100 ล้านน่ะ ผมไม่มีวันมีลูกหรอก ไม่อยากให้เกิดมาเป็นแบบผม อยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน อยากไปไหนก็ไม่เคยได้ไป เฮ้อ ผมเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวยังดีกว่าให้โดนเลี้ยงมาแบบที่ผมโตมาอีกครับ
จะพูดกับใครก็ไม่ได้ว่าพ่อตบพ่อตี ลำบากใจเนาะ สังคมไทย บุพการีนั้นสำคัญสุด..ค่าน้ำนม...นี่ถ้าเลือกเกิดได้ก็อยากเกิดเป็นลูกฝรั่งหล่อๆรวยๆ เบ้าหน้าดี โตขึ้นไปได้เป็นดารา นายแบบ นี่กรรมพันธ์ บุญวาสนาให้มาแค่นี้ ดีที่มีครบ 32
นี่ละครับชีวิต พออายุ 30 ถึงค่อยมาคิดนะ ว่าที่โดนมามันไม่ถูกต้อง ถ้าย้อนเวลาได้ จะแจ้งตำรวจจับมันเลยคดีทำร้ายร่างกาย มาล๊อคคอบ้าง ยืนๆอยู่ดีๆเตะจนล้มลงไปกับพื้นบ้าง ทำร้ายจิตใจ บั่นทอน ดูถูกเหยียดหยามไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
ตอนเวลาโดนมันด่า มันทำร้ายร่างกายนะ ผมกลัวจนตัวสั่น ขาสั่น ตัวอ่อน ไม่มีแรง เหมือนเป็นเป้านิ่ง...จะชกกลับ จะทำกลับก็ไม่ได้ คำว่าบุญคุณอีก โอ๊ย คิดแล้วปวดหัว...มีแต่เสียกับเสีย สังคมโลกสวย สังคมลาเวนเดอร์ ลองมาโดนพ่อแท้ๆบีบคอจนหายใจไม่ออกแบผมสิครับ...บุญคุณค่าน้ำเชื้อ ค่าน้ำอสุจิมัน ต้องทดแทนไปตลอดชีวิตไหม..ผมไม่เอาตำรวจมาลากคอมันเข้าคุกก็บุญแล้ว...
สัก 20 ปีก่อน เคยมีแฟนลุงเคยมาพูดนะ เค้าอาจจะรู้ว่าผมมีปัญหากับพ่อแม่ เค้าบอกว่า ให้ผมไปซื้อดอกไม้ธูปเทียนมากราบขอขมาพ่อแม่ที่ทำผิดไป...โคตรทุเรศเลย โดนมองว่าเนรคุณอีก ไม่แฟร์...คนนอกจะรู้ไหมว่าเวลาโดนมือโดนตีนมันเป็นยังไง หัวใจแตกสลาย บอบช้ำแค่ไหน...ต้องมาโดนมองว่าเป็นคนเนรคุณอีก...ไม่แฟร์สุดๆ
ผมโดนทั้งขึ้นทั้งล่อง ก็นะอโหสิกรรม ชาติหน้าฉันใดไม่ต้องมาพบมาเจอกันอีก
มันประสาทน่ะครับ เวลามันจะเข้าห้องผมมาดูห้องหรือมาด่าผม มันจะตาขวางถีบประตูปังๆเข้ามา หรือไขกุญแจเข้ามาตอนที่ผมกำลังโป๊อยู่เลย ผมไม่เคยมีความเป็นส่วนตัวเลยครับ
บางทีก็สับคัทเอาท์ตัดไฟไม่ให้เปิดแอร์ที่ห้อง
ตัดไฟไม่พอนะครับ...มันตัดน้ำด้วยครับ ไม่ให้ขี้ไม่ให้เยี่ยวเลย สุดๆไปเลย
แม่อ่ะไม่เท่าไหร่นะครับ ผมไม่มีคอมเมนต์สำหรับแม่ แม่ผิด แม่โง่ ที่เลือกมันมาเป็นผัว...แต่คนก็ศีลเสมอกัน ถึงจะอยู่ด้วยกันได้ เค้าก็รักผัวเค้า เค้าเลือกกันมาแล้ว...เค้าก็ไม่ได้มารับรู้ขนาดว่ามันเตะผม มันบีบคอผม เพราะมันเลือกที่จะทำตอนที่ผมอยู่กับมันสองคน...แม่ก็คงคิดว่าทะเลาะกันด่ากันทั่วไปเหมือนพ่อลูกบ้านอื่นๆ ลูกต้องยอมพ่อ ต้องเคารพพ่อ...ก็กลายเป็นผมผิดไปอีก...แต่จริงๆแล้วมันเป็นโรคจิต...และแม่ก็เลือกที่จะเข้าข้างพ่อผม พยายามพูดยกตัวอย่างถึงการใช้ความรุนแรงในครอบครัวว่าเป็นเรื่องปกติทั่วไป เช่น พยายามพูดกรอกหูผมว่า ลูกชายบ้านโน้นก็โดนพ่อใช้เข็มขัดตี ใช้ไม้ฟาด ซึ่งผมรู้สึกว่าการใช้กำลัง การใช้ความรุนแรงในครอบครัวมันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง พ่อแท้ๆบีบคอลูกนี่มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องหรอกครับ มันเป็นเรื่องที่เจ็บปวด และน่าเศร้ามากๆต่างหาก ผมก็เลยพลอยไม่คุยกับแม่มาเป็นสิบๆปีแล้วเหมือนกันครับ แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไรแม่ เหมือนพ่อครับ
สงสารแม่ผมเหมือนกันครับ บางทีแกก็เหมือนกับเป็นคนกลาง...แกเคยบอกว่าเอาไหม ไปกินข้าวนอกบ้านกันอาทิตย์ละครั้ง กินร้านอาหารดีๆ กินเอ็มเคเลยก็ได้...แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงครับ...มันถีบผม มันบีบคอผม หัวใจที่มันแตกสลายแหลกละเอียดไปแล้วน่ะครับ จะให้มาสร้างภาพว่าครอบครัวอบอุ่นน่ะ มันเอาเปรียบเห็นแก่ตัว ทำร้ายจิตใจกันเกินไปนะครับ
ผมยังโชคดีมีคุณยาย อยู่บ้านเดียวกันด้วยครับ คุณยายดูแลผมอย่างดี ผมรักคุณยายมาก โตมาผมให้เงินสดคุณยายแสนนึง ซื้อทองให้แม่บาทนึง ตอนนี้ผมมีปัญญาเท่านี้ตอบแทนบุญคุณได้เท่านี้ครับ
ไม่ใช่ว่าผมจะไม่พยายามคืนดีกับพ่อนะครับ ผมลองแล้ว ผมเคยขนาดกินเหล้าย้อมใจ ตอนอายุ 19 ไม่เคยกินเหล้ามาก่อนในชีวิต ซื้อแสงโสมมาแบนนึง กินไปครึ่งแบน แล้วขึ้นไปยอดตึกสามสิบชั้นครับ ขึ้นไปก็ร้องห่มร้องไห้อยู่บนยอดตึก อยากกระโดดลงฆ่าตัวตายเหมือนกัน อยากมีพ่อ อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นสมบูรณ์ แบบพ่อลูกคนอื่น แต่ก็มีไม่ได้ คนมันเข้ากันไม่ได้ ทำไงก็ไม่ได้....ผมเลยขี่มอไซค์กลับบ้าน นอนเพ้อบนเตียงน้ำตาไหลอาบ ร้องห่มร้องไห้ทั้งๆที่เมาเหล้ามากๆ จนพ่อแม่ต้องเรียกรถโรงพยาบาลมารับ เพราะไม่รู้ว่าเมาอะไร ไปนอนโรงพยาบาลคืนนึง...ตื่นมาผมร้องไห้กอดพ่อกับแม่ บอกพ่อกับแม่ว่าเรามาพูดคุยกันนะ เรามาเป็นครอบครัวกันนะ แต่พอกลับบ้านไป มันก็ดีอยู่ได้แค่วันสองวัน แล้วมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก...เพราะเค้าแข็งกับเรา เค้าหาเรื่องจับผิดเราตลอด ทำไรก็ไม่ดีไม่ถูกใจเค้า ผิดตลอด คนมันเข้ากันไม่ได้ มันก็เข้ากันไม่ได้ ผมพยายามแล้วครับ
มันเป็นปมชีวิตนะครับ โดนแบบนี้ ใครไม่โดนกับตัวไม่รู้หรอก
ชีวิตมีปมเนาะ พอผมอายุ 30 ภาพมันค่อยๆชัดเจนว่า เราไม่พูดกับพ่อเพราะอะไร อ๋อ...เพราะโดนมันบีบคอหายใจไม่ออก โดนอัดหน้าเข้ากับกำแพงจนขยับไม่ได้ โดนเตะจนล้มทั้งยืน โดนถีบจนประตูพังนี่เอง...มันค่อยๆนึกออกถึงความรุนแรงที่เคยผ่านมาในชีวิต...ลองนึกย้อนดู ตั้งแต่ยังเด็ก กอดจูบหอมลูก การแสดงความรัก ไปรับไปส่งเรา เค้าก็ไม่เคยทำ...มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะเกลียดพ่อ ไม่มีความรักให้แล้วยังมาทำร้ายร่างกายกันอีก...ตอนนี้ผมคิดแค่ว่า บุญแค่ไหนแล้วที่ผมโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่แล้วผมไม่แก้แค้นมัน เอาปืนไปยิงกรอกปากมัน ให้สาสมกับความเจ็บปวดที่ผมได้รับ แต่ผมอโหสิกรรมให้เค้า ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยครับ สาธุ
ฟังแล้วเป็นไงบ้างครอบครัวผม ชีวิตผม
ปล. ใครมีปัญหาชีวิตอยากกระบายอินบ้อกซ์มาคุยกันได้นะครับ ขอบคุณครับ รตน.