เรามีครอบครัวแล้ว ทั้งที่เราหารายได้ ได้มากให้กับครอบครัวได้เดือนละ2-3 แสนบาท
ครอบครัวเรามีกัน5คน ลูกชาย3คน เรียนโรงเรียนในเมืองดีๆกันทุกคน ภรรยาเราก็ดูลูกเราดีนะ
ทั้งภรรยาและลูกรักกันมาก บางครั้งเรายังแอบอิจฉาเลย ทำไมไม่รักพ่อเหมือนแม่บ้างเลย
เราสรรหาสิ่งดีๆให้กับลูกและภรรยา ต้องการอะไรก็หาให้ทั้งคอนโดและรถรับส่งลูก แต่ในใจภรรยาเรานั้น
คิดแต่กลัวเราจะเอาเงินไปให้ทางครอบครัวเราหมด ซึ่งมันไม่จริงเลย เขาไม่รู้เหรอเราทั้งรักเขาและลูกมาก
เงินทองก็ให้เขาหมด บ้านที่ผ่อนหมดก้็โอนชื่อให้ บางครั้งแอบร้องไห้ทำไมเราเกิดมาต้องเป็นอย่างนี้
เหมือนเป็นกรรมเราเหรอ ต้องผลิตเงินมาเท่าไหร่ก็ไม่พอ เวลาเรามีงานใหญ่ๆมาต้องใช้เงินก็ต้องขอยืมเขาว่า
ต้องเอามาทำงานนะเพื่อได้เงินอีก ภรรยาก็จะถามตลอดว่าคืนเมื่อไหร่และทำสีหน้าไม่เต็มใจ ซึ่งคำถามนั้นทำให้เราปวดใจมาก
ไม่รู้เหรอ! เรากำลังหาเงินให้เธอและลูกนะ ภรรยาจะเอาแต่เก็บเงินให้ลูก และใช้เงินที่เราหามาได้ตลอด จนเงินหมุนเวียนเราเหลือน้อย
ก็ต้องเป็นอย่างนี้ตลอด ต้องยืมเงินที่เขาเก็บมาหมุนตลอด แต่จากสีหน้าและคำพูด เหมือนเราต้องกู้เขา...ทำให้เรารู้สึกเหนื่อย เบื่อ
และไม่รู้จะทำต่อไปเพื่ออะไร ....เหนื่อยมาก หาเท่าไหร่ อีกกี่ปี ถึงจะพอ ตลอดเวลาเราเหงา และเศร้ามาก เราต้องทนต่อใช่มั้ยครับ...