ตอนนี้เราเพิ่งอยู่ชั้นม.2 ยังไม่รู้ว่าจะสอบติดไหม แต่ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองจริงจังเหลือเกิน...

    ตอนเด็กๆ เราจะถูกปลูกฝังความคิดมาโดยตลอดว่า เนี่ย หนูต้องตั้งใจเรียน โตไปเป็นหมอมีเงินเลี้ยงดูพ่อแม่นะลูก

    แม่เราเป็นพยาบาล มีพี่สาวเป็นแพทย์สาธารณสุข​(มันอันเดียวกันไหมอ่ะ ไม่แน่ใจ555)​ นั่นแหละ ก็เลยคิดมาตลอดว่า โตขึ้นจะเป็นอะไรดี หมอผ่าตัดดีไหม ได้เงินเยอะนะ เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นหมอทั่วไปดีนะ คล้ายๆ แม่

    จินตนาการนู่นนี่นั่นไปทั่ว ล้วนแล้วแต่เป็นอาชีพในสาขาแพทย์ทั้งนั้น

    กดดันตัวเองว่าจะเป็นอะไรก็ได้ ขอแค่เป็นอาชีพที่เกี่ยวกับหมอก็พอ หารู้ไหมว่าสิ่งที่คิดอยู่โคตะระขัดกับสมองตัวเองในตอนนี้เลย

    ชอบวิทย์กับภาษา ไม่ชอบเลขมากๆ แต่ก็ทำเกรดได้ดี แม่รับได้ เพราะมันมากกว่า 3.50 แม่ก็บอกว่าทำไมเก่งจัง สมัยแม่ได้เกรดเท่านี้คือฉลาดมากนะ

    อึ้งไปพักนึง

    ตอนนี้อยากเป็นทันตแพทย์​มากกกกกก แต่ด้วยความที่ไม่ชอบเลข ก็เลยยังงึกๆงักๆอยู่

    แล้วก็ชอบภาษาเกาหลีกับอังกฤษ​ เลยอยากเข้าศิลป์เกาหลี แต่ประเด็นอยู่ที่ว่าจบไปแล้วจะทำงานอะไรดี

    ล่ามตัดไปได้เลยจ้า สมองอย่างอิชั้นคงประมวลผลตามเขาไม่ทันหรอก

    นักแปล อืม... ได้ว่ะ รู้สึกภูมิใจเวลาที่อ่านภาษาที่สองที่สามสี่ห้าออกแล้วแปลได้ ปัญหาคือกลัวงานไม่มั่นคง

    เห้ย เราว่าเราคิดเยอะมากเลยอ่ะ เยอะจนขนาดที่ว่ากูร้องไห้พิมพ์ไป โวะ

    ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านจนจบนะคะ