ส่วนพงศาวดารพม่าอ้างอิงตามฉบับ มหาราชวงศ์พงษาวดารพม่า ของนายต่อ มีเนื้อหารายละเอียดต่างจากพงศาวดารไทยบ้าง ตามนี้

- พระเจ้าตะเบ็งชเวตี้เตรียมบุกอยุทธยาโดยแบ่งทัพออกเป็น ๓ ทัพ คือทัพของพระองค์เองเป็นปีกขวา ทัพพระมหาอุปราชาบุเรงนองเป็นปีกซ้าย ทัพสะโตธรรมราชา พระเจ้าแปรเป็นกองกลางเป็นกองล่อ เมื่อทัพหน้าอยุทธยายกมาตี กองล่อก็ถอยหนีหลอกให้ทัพอยุทธยาตามไป จึงถูกทัพของบุเรงนอง ๕ ทัพที่ซุ่มอยู่ตีจนแตก ฝ่ายสมเด็จพระมหาจักรพรรดิซึ่งเสด็จยกทัพหลวงมาหนุนเห็นว่าทัพหน้าของพระองค์แตกจึงโปรดให้ถอยกลับเข้ากรุงและตั้งมั่นไว้

การรบครั้งนี้คือการรบที่พระสุริโยทัยสิ้นพระชนม์ตามพงศาวดารไทย เนื้อหาใกล้เคียงกับพงศาวดารฉบับหลวงประเสริฐฯ ที่ระบุว่า "เมื่อสมเด็จพระมหาจักรพรรดิเจ้า เสด็จออกไปรบศึกหงสานั้นสมเด็จพระองค์มเหสี และสมเด็จพระเจ้าเธอพระราชบุตรี เสด็จทรงช้างออกไปโดยเสด็จด้วย และเมื่อได้รับศึกหงสานั้นทัพหน้าแตกมารประทัพหลวงเป็นโกลาหลใหญ่ และสมเด็จพระองค์มเหสี และสมเด็จพระเจ้าลูกเธอพระราชบุตรีนั้น ได้รบด้วยข้าเศึกเถิงสิ้นชนม์กับคอช้างนั้นและเศิกหงสา" และใกล้เคียงกับพงศาวดไทยสมัยหลังที่ระบุว่ามีพระเจ้าแปรเป็นแม่ทัพ แต่พงศาวดารพม่าไม่ได้กล่าวถึงพระสุริโยทัยกับพระราชบุตรี

- หลังจากนั้นพระเจ้าตะเบ็งชเวตี้จึงนำทัพทั้ง ๓ บุกถึงกำแพงกรุง และให้พลทหารบุกปีนกำแพง แต่อยุทธยาป้องกันเข้มแข็ง คูเมืองก็ลึกกว้างกำแพงก็สูง ทัพหงสาวดีจึงได้แค่ล้อมไว้มาประมาณเดือนหนึ่งก็ยังตีไม่ได้ สุดท้ายจีงทรงประชุมบรรดาแม่ทัพนายกองตัดสินใจถอยทัพกลับไปทางเหนือเพื่อไล่ตีหัวเมืองรายทาง ก่อนจะกลับมาตีอยุทธยาในภายหลัง ทัพหงสาวดีจึงถอยกลับไปทางเมืองกำแพงเพชร

- ฝ่ายสมเด็จพระมหาจักรพรรดิทรงทราบ จึงให้ ออกญาพิษณุโลก (พระมหาธรรมราชา?) ออกญาพระจักร์ (ออกญาจักรี?) ยกทัพไปตามตีกองทัพหงสาทางหนึ่ง ให้ ออกญาลครอินท์ซึ่งเป็นพระราชบุตรเขยกับออกญารัง (ออกญาราม?) ยกไปอีกทางหนึ่ง

- พระเจ้าตะเบ็งชเวตี้ยกไปเกือบถึงเมืองกำแพงเพชรได้ข่าวว่าทัพอยุทธยายกมา จึงโปรดให้บุเรงนองเป็นกองกลางยกทัพไปตีอยุทธยา ให้อีกทัพหนึ่งเป็นปีกขวา พระองค์เองยกทัพเป็นปีกซ้าย และให้ม้าเร็วไปสั่งบุเรงนองว่าอย่าเพิ่งรบ ให้รอทัพของพระองค์ไปถึงก่อน

- บุเรงนองนำกองทัพของตนเองไปตั้งอยู่ที่บึงใหญ่ พอได้ข่าวอยุทธยายกมาจึงแบ่งทหาร ๓๐๐ ออกไปล่อทัพอยุทธยาเข้ามา ทัพปีกซ้ายขวาของหงสาวดีจึงบุกไปอ้อมไว้ บุเรงนองเห็นว่าหากตนไม่รบก็จะไม่มีความชอบ จึงขัดพระราชโองการออกไปตีทัพอยุทธยาด้วย ทัพหน้าของออกญาลครอินท์ก็เสียทีล่าถอยไป มีการชนช้างระหว่างแม่ทัพนายกองทั้งสองฝ่ายหลายช้าง ทัพอยุทธยาแพ้ถูกจับเป็นเชลยหลายคนรวมถึงออกญาลครอินท์ราชบุตรเขยและพระอนุชาของพระมหาจักรพรรดิไว้ได้ด้วย

- ฝ่ายบุเรงนองมีความชอบทำศึกได้รับชัยชนะ พระเจ้าตะเบ็งชเวตี้จึงทรงยกโทษที่ขัดรับสั่งให้ นอกจากนี้ยังทรงยกย่องไชยสีหะบุตรชายของบุเรงนองมาก

- หลังจากไล่ตีทัพอยุทธยาแตกแล้ว ขุนนางหลายคนจึงเสนอให้พระเจ้าตะเบ็งชเวตี้ยกทัพกลับไปตีกรุงศรีอยุทธยา แต่สะโตธรรมราชาพระเจ้าแปรคัดค้านว่า

"กรุงศรีอยุทธยานั้นหาเหมือนกับกรุงทั้งหลายไม่ เพราะกำแพงเมืองแลค่ายคูประตูหอรบทั้งปวงก็แน่นหนามั่นคง ปืนใหญ่สาตราอาวุธทั้งปวงแลพลช้างม้าก็มาก แลทางน้ำเล่า พระเจ้ากรุงศรีอยุทธยาก็ได้ทรงจัดให้พลทหารลงเรือรบถือสาตราอาวุธคอยรักษาอยู่มิได้ประมาท แล้วมีน้ำรอบกรุงศรีอยุทธยาคูเมืองนั้นน้ำก็ฤก พลทหารฝ่ายพม่าก็จะเข้าตีลำบาก อิกประการหนึ่งถ้าพระเจ้ากรุงศรีอยุทธยาพระองค์ตั้งมั่นรักษาเมืองไว้มิได้ออกรบแล้ว ฝ่ายพลทหารพม่าก็จะเข้าทำอะไรไม่ได้เปนแน่ เมื่อเปนเช่นนั้นข้างพวกข้าพระพุทธเจ้าก็จะต้องทำค่ายดินขึ้นเปนงานปี แล้วต้องออกหาเสบียงอาหารไว้เปนงานปี เมื่อพลทหารพม่าออกหาเสบียงอาหารนั้น ฝ่ายอยุทธยารู้ก็จะออกสกัดตีเปนแน่ เมือออกสกัดตีเช่นนั้นแล้วพวกทหารพม่าก็จะได้รับความลำยากอดอยากล้มตายกันเปนอันมาก แล้วสงครามก็จะช้าเปนแรมปี เพราะฉนั้นขอพระองค์ทรงเสด็จกลับยังมหานครก่อน เมืองถึงมหานครแล้วขอพระองค์จัดให้พลทหารเที่ยวตีในอาณาเขตร์พม่า อาณาเขตร์มอญ อาญาเขตร์เงี้ยว ที่ยังมิได้ขึ้นแก่พระองค์นั้นให้ได้เสียก่อนแล้วจึงยกพยุหโยธาทัพใหญ่กลับมาตีกรุงศรีอยุทธยาๆ ก็จะไม่พ้นพระหัตถ์ของพระองค์เปนแน่"

ฝ่ายนันทสังจรัน ขุนนางอีกคนก็เห็นชอบ ทูลว่าไม่ควรยกไปตีกรุงศรีอยุทธยาอีก นอกจากนี้ตอนนี้หงสาวดีจับทั้งราชบุตรเขยและพระอนุชาของพระมหาจักรพรรดิไว้ได้ อีกไม่นานพระมหาจักรพรรดิก็จะยอมอ่อนน้อมเพื่อขอเชลยคืน และเสนอให้พระเจ้าตะเบ็งชเวตี้ยกทัพไปตีหัวเมืองฝ่ายเหนือคือกำแพงเพชร สุโขทัย พิษณุโลกไว้ในอำนาจ เพื่อใช้เป็นฐานตีกรุงศรีอยุทธยาต่อไป ฝ่ายบุเรงนองก็เห็นชอบกับแผนการของนันทสังจรัน พระเจ้าจตะเบ็งชเวตี้จึงยกทัพไปตีเมืองกำแพงเพชร ผู้รักษาเมืองก็ทิ้งเมืองหนีเข้าป่าไปไม่สู้รบ


- พระเจ้าตะเบ็งชเวตี้ยังไม่ทันยกไปตีเมืองอื่น พระมหาจักรพรรดิก็ส่งทูตมายอมอ่อนน้อมขอพระราชบุตรเขย พระอนุชา พระราชบุตรคืน โดยแลกกับการยอมสวามิภักดิ์ถือน้ำพระพิพัฒน์สัตยา แล้วจะถวายช้างศึก ๓๐ ช้าง เงิน ๓๐๐ ชั่ง กับภาษีอากรที่เก็บได้จากท่าเรือเมืองตะนาวศรีทุกปี โดยในเวลานี้ขอถวายช้างสีประหลาดถวายก่อน นอกจากนี้ยังให้ขุนนางนำเครื่องบรรณาการมาถวายพร้อมกันอีกจำนวนมาก พระเจ้าตะเบ็งชเวตี้จึงยกเลิกการตีหัวเมืองฝ่ายเหนือ และให้ขุนนางอยุทธยากลับไปเพื่อให้นำของกำนัลมาถวาย

พระมหาจักรพรรดิจึงตรัสให้เอาช้างต้นประหลาดน้อยใหญ่แต่งเครื่องอานลายทอง กับช้างที่มีลักษณะงามอีก ๒ ช้าง เป็น ๔ ช้าง กับเครื่องบรรณาการ มอบให้กับออกญาพิษณุโลกและออกญาสวรรคโลกที่เป็นพระอนุชานำขึ้นไปถวายและให้ถือน่ำพระพิพัฒน์สัตยาแทนพระองค์ พระเจ้าตะเบ็งชเวตี้ก็ให้ปล่อยเชลยที่ทรงจับไว้ได้คือ พระราชบุตร พระราชบุตรเชย พระอนุชา และออกจากพันธนาการ รวมถึงพระราชทานเครื่องอุปโภคบริโภคให้จำนวนมาก (ในพงศาวดารพม่าเขียนรายการไว้ยาวเหยียด) รวมถึงให้แก่ออกญาพิษณุโลกและออกญาสวรรคด้วย แล้วให้ปล่อยกลับกรุงศรีอยุทธยาทุกคน หลังจากนั้น ๒ วัน พระเจ้าตะเบ็งชเวตี้ก็ถอยกลับหงสาวดี


จะเห็นว่าเหตุผลในการถอยทัพของพงศาวดารพม่าโดยหลักคือ ชัยภูมิของอยุทธยายากต่อการเข้าตีได้ และยากต่อการทำศึกยือเยื้อซึ่งจะทำให้หาเสบียงได้ลำบาก จึงควรถอยกลับไปตั้งมั่นที่หงสาวดีก่อน หรือไม่ก็ยกไปตีหัวเมืองฝ่ายเหนือเพื่อใช้เป็นฐานเสบียงต่อไป ใกล้เคียงกับพงศาวดารไทยที่ระบุว่าหงสาวดีถอยไปทางเหนือเพื่อหวังแย่งชิงเสบียงจากทัพฝ่ายเหนือด้วย

จะมีจุดที่ต่างกันคือ พงศาวดารพม่าให้ภาพว่าทัพหงสาวดีไม่ได้รีบจะถอยทัพกลับไปยังหงสาวดีในทันที แต่เป็นการถอยเพียงชั่วคราวเพื่อหาที่ตั้งมั่นก่อนจะยกลงมาใหม่ คือตัดสินใจยกไปไล่ตีหัวเมืองฝ่ายเหนือให้ราบคาบเพื่อใช้เป็นฐานเตรียมเสบียงและกะเกณฑ์ไพร่พลก่อน แต่เพราะอยุทธยายอมเจรจาอ่อนน้อม หงสาวดีจึงเลิกทำสงครามแล้วถอนทหารกลับไปครับ