เรารู้สึกว่าเราควรหยุดหรือไปต่อ
เริ่มเลยละกัน
- ช่วงเริ่มต้นของการพบกับแฟน ย้อนไปสมัยตอนเราเรียนเพื่อนเราที่เรียนมหาลัยเค้ามีแฟนอยู่ที่ทำงานเดียวกับแฟนเราปัจจุปัน (งานเป็นงานการอุศล) เราก็ก็เริ่มเจอกัน เริ่มคุยกัน ซึ่งเพื่อนเราหลายๆคนคัดค้านการคบกันของเราและแฟนเราเพราะเค้าไม่ได้เรียนต่อ ซึ่งเราเองก็บอกเค้าให้เรียนต่อ ให้จบพร้อมเรา ถ้าไม่เรียนเค้าจะเลิก เค้าก็โทรบอกแม่ว่าขอเรียน แต่บ้านเค้าไม่ได้มีฐานะที่ดีนัก แม่ของเค้าในตอนแรกก็ไม่ให้เรียนเนื่องจากเรื่อเงิน แฟนเราร้องให้จนสุดท้ายแม่เค้าก็ให้เรียน แฟนเราก็สอบได้เรียนในมหาลัยเดียวกับเรา ความสัมพันธ์ของเราเริ่มดำเนินมาเรื่อยๆ ในช่วงแรกทางบ้านเราไม่รู้เรื่องเพราะบ้าเราค่อยข้างแข็มงวด เราจึงไม่กล้าบอก แต่ทางบ้านแฟนเรารู้ แฟนเราค่อนข้างเป็นคนดีเค้าตามใจเราทุกอย่าง พยายามประคับประคองให้เรื่องของเราดำเนินต่อไป เวลาเราทะเลาะกันแฟนเราก็จะตามง้อด้วยวิธีการต่าง ยอมรับว่าแฟนเราเค้าน่าจะรักเรามากๆ จนเราทั้งสองคนเรียนจนในปีเดียวกัน (แฟนเราเรียน 2 ปี)
- ช่วงทำงานเราทั้งสองคนก็ทำงานต่างจังหวัด ไกลบ้าน ในช่วงแรกของการทำงานยอมรับว่าเรามีคนมาจีบมหลายคน แต่เราก็ไม่ได้ไขว่แขว่อะไรนะ บอกก่อนเราทำงานในสังคมโรงงาน เป็นพนักงานออฟฟิต ส่วนเป็นเราอยู่บริษททำงานเงินเดือนเราสองคนก็ไม่ได้มากกมายอะไร สวนหนึ่งทางเราเองก็ส่งให้ที่บ้าน ทางแฟนเราเค้าไม่ค่อยได้ส่ง แต่ก็ส่งบ้างช่วงเริ่มทำงานแรกๆทุกอย่างก็เป็นไแได้ด้วยดี แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งแม่แฟนเค้ามาอยู่ที่ต่างจังหวัดด้วย ทางเรากํบแฟนก็ค่อยไปหาบ้าง เราได้มีโอกาสคุยกับญาติแฟนที่อยู่ต่างจังหวัด ญาติแฟนถามเราเรื่องที่ แม่แฟนมาพูดกับเค้าว่า เราไปขอเงินแม่แฟนเรียนบ้าง ไปขอเงินใช้บ้างหละ เราเองฟังแล้วก็อึ้งไปสิ เราไม่เคยขอเงอนเค้าจ่ายเลย แล้วช่วงที่แม่แฟนอยู่ต่างจังหวัดก็อยู่กับญาติเค้าลางมือเราก็ไปกินเราก็หารเงิน บางครั้งเราซื้อของเข้าไปให้ไม่ได้คิดเงิน ทางแม่แฟนก็เอาเราไปพูดว่าเราคิดทุกบาททุกสตางค์ จริงๆตอนนั้นก็เสียใจมากอยู่นะ ทะเลาะกับแฟนมาก กับแม่แฟนแทบจะไม่ยุ่งกันเลย แทบจะเลิกกัน แต่ก็คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากตัวเค้าเอง เราก็ยังคบกันต่อโดยที่ไม่ค่อยไปหาแม่แฟนมากนัก แล้ววันนึงแม่แฟนทะเลาะกับญาติเค้าจนต้องเดินทางกลับบ้าน เราเองก็ไปส่งที่บ้านแฃ้วเราก็กลับมาทำงานตามปกติ
- เรากับแฟนก็วางแผนจะแต่งงานกัน เราเลยให้แฟนโทรถามแม่แฟนว่า ถ้าเราจะแต่งงานงานกันเค้าจะว่าอย่างไง คำตอบที่ได้ เราไม่มีเงินที่จะมาขอเรา ในตอนนั้นความรู้สึกเราเสียใจ หน้าพ่อ หน้าแม่เราลอยขึ้นมาเลย ครั้งนึ่งแม่แฟนเองเค้าเคยพูดกับเราเรื่องลูกสาวเค้า ว่าจะมีคนมาขอ เค้าดีใจมาก แต่ทางตรงกันข้ามเค้ากลับไม่คิดถึงความรู้สึกของเราเลย เราร้อง เราเสียใจ แต่สุดท้ายเค้าก็มาขอโทษเรา จริงๆตอนนั้นน่าจะเลิกไปเสีย ผ่านมาไม่นานเค้าก็ไปทางทามเรากับครอบครัว (เราไม่ได้ไปให้ทางบ้านทั้งสองคุยกัน)
- ปัจจุบันผ่านมาเกือยสี่ปีหละ เรากับแฟนก็ยังไม่แต่งงานกัน ผู้หญิงทุกคนคงมีความฝันที่จะแต่งงาน แต่เราก็พยายามปลอบตัวเองมาตลอดว่าสักวันหนึ่งเราคงมีวันนั้น ซึ่งงานที่ทำอยู่ปัจจุปันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะแต่งงาน ทางบ้านเราเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เราเองกลับแบกรับความรู้สึกผิดในใจ ทุกวันนี้เราเองก็พยายามเก็บเงินแต่ก็ต้องมีรายจ่ายที่ต้องจ่ายออกไป เราเองตอนนี้ก็มองเห็นอนาคตที่เรากับแฟนอยู่ด้วยกันบนความอดทน ทุกอย่างเหมือนเราต้องพยายามประคับประคอง มันแบกความรู้สึกผิดที่มีต่อพ่อ แม่ ไม่ไหว เคยคิดอยากจะเลิกแต่การที่เราหาเหตุผลที่จะเลิกกับแฟนมันไม่มี แฟนเราเองก็ไม่ได้เสียหายอะไร แต่กลีบเป็นสิ่งรอบข้างที่มากระทบจิตใจเราสะมากกว่า
- แฟนเราปัจจุบันก็ยังคบกัน เราเคยบอกเลิกไปหลายครั้งแต่เค้าก็ไม่เคยเลิกกับเรา เราอยากรู้นะว่าเราจะถ้าวันหนึ่งมีคนเข้ามาในชีวิตเรา เราจะเลือกอยู่กับการที่ต้องอดทน หรือเราจะเริ่มต้นใหม่
เราจะเลือกอยู่กับการที่ต้องอดทน หรือเราจะเริ่มต้นใหม่
เริ่มเลยละกัน
- ช่วงเริ่มต้นของการพบกับแฟน ย้อนไปสมัยตอนเราเรียนเพื่อนเราที่เรียนมหาลัยเค้ามีแฟนอยู่ที่ทำงานเดียวกับแฟนเราปัจจุปัน (งานเป็นงานการอุศล) เราก็ก็เริ่มเจอกัน เริ่มคุยกัน ซึ่งเพื่อนเราหลายๆคนคัดค้านการคบกันของเราและแฟนเราเพราะเค้าไม่ได้เรียนต่อ ซึ่งเราเองก็บอกเค้าให้เรียนต่อ ให้จบพร้อมเรา ถ้าไม่เรียนเค้าจะเลิก เค้าก็โทรบอกแม่ว่าขอเรียน แต่บ้านเค้าไม่ได้มีฐานะที่ดีนัก แม่ของเค้าในตอนแรกก็ไม่ให้เรียนเนื่องจากเรื่อเงิน แฟนเราร้องให้จนสุดท้ายแม่เค้าก็ให้เรียน แฟนเราก็สอบได้เรียนในมหาลัยเดียวกับเรา ความสัมพันธ์ของเราเริ่มดำเนินมาเรื่อยๆ ในช่วงแรกทางบ้านเราไม่รู้เรื่องเพราะบ้าเราค่อยข้างแข็มงวด เราจึงไม่กล้าบอก แต่ทางบ้านแฟนเรารู้ แฟนเราค่อนข้างเป็นคนดีเค้าตามใจเราทุกอย่าง พยายามประคับประคองให้เรื่องของเราดำเนินต่อไป เวลาเราทะเลาะกันแฟนเราก็จะตามง้อด้วยวิธีการต่าง ยอมรับว่าแฟนเราเค้าน่าจะรักเรามากๆ จนเราทั้งสองคนเรียนจนในปีเดียวกัน (แฟนเราเรียน 2 ปี)
- ช่วงทำงานเราทั้งสองคนก็ทำงานต่างจังหวัด ไกลบ้าน ในช่วงแรกของการทำงานยอมรับว่าเรามีคนมาจีบมหลายคน แต่เราก็ไม่ได้ไขว่แขว่อะไรนะ บอกก่อนเราทำงานในสังคมโรงงาน เป็นพนักงานออฟฟิต ส่วนเป็นเราอยู่บริษททำงานเงินเดือนเราสองคนก็ไม่ได้มากกมายอะไร สวนหนึ่งทางเราเองก็ส่งให้ที่บ้าน ทางแฟนเราเค้าไม่ค่อยได้ส่ง แต่ก็ส่งบ้างช่วงเริ่มทำงานแรกๆทุกอย่างก็เป็นไแได้ด้วยดี แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งแม่แฟนเค้ามาอยู่ที่ต่างจังหวัดด้วย ทางเรากํบแฟนก็ค่อยไปหาบ้าง เราได้มีโอกาสคุยกับญาติแฟนที่อยู่ต่างจังหวัด ญาติแฟนถามเราเรื่องที่ แม่แฟนมาพูดกับเค้าว่า เราไปขอเงินแม่แฟนเรียนบ้าง ไปขอเงินใช้บ้างหละ เราเองฟังแล้วก็อึ้งไปสิ เราไม่เคยขอเงอนเค้าจ่ายเลย แล้วช่วงที่แม่แฟนอยู่ต่างจังหวัดก็อยู่กับญาติเค้าลางมือเราก็ไปกินเราก็หารเงิน บางครั้งเราซื้อของเข้าไปให้ไม่ได้คิดเงิน ทางแม่แฟนก็เอาเราไปพูดว่าเราคิดทุกบาททุกสตางค์ จริงๆตอนนั้นก็เสียใจมากอยู่นะ ทะเลาะกับแฟนมาก กับแม่แฟนแทบจะไม่ยุ่งกันเลย แทบจะเลิกกัน แต่ก็คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากตัวเค้าเอง เราก็ยังคบกันต่อโดยที่ไม่ค่อยไปหาแม่แฟนมากนัก แล้ววันนึงแม่แฟนทะเลาะกับญาติเค้าจนต้องเดินทางกลับบ้าน เราเองก็ไปส่งที่บ้านแฃ้วเราก็กลับมาทำงานตามปกติ
- เรากับแฟนก็วางแผนจะแต่งงานกัน เราเลยให้แฟนโทรถามแม่แฟนว่า ถ้าเราจะแต่งงานงานกันเค้าจะว่าอย่างไง คำตอบที่ได้ เราไม่มีเงินที่จะมาขอเรา ในตอนนั้นความรู้สึกเราเสียใจ หน้าพ่อ หน้าแม่เราลอยขึ้นมาเลย ครั้งนึ่งแม่แฟนเองเค้าเคยพูดกับเราเรื่องลูกสาวเค้า ว่าจะมีคนมาขอ เค้าดีใจมาก แต่ทางตรงกันข้ามเค้ากลับไม่คิดถึงความรู้สึกของเราเลย เราร้อง เราเสียใจ แต่สุดท้ายเค้าก็มาขอโทษเรา จริงๆตอนนั้นน่าจะเลิกไปเสีย ผ่านมาไม่นานเค้าก็ไปทางทามเรากับครอบครัว (เราไม่ได้ไปให้ทางบ้านทั้งสองคุยกัน)
- ปัจจุบันผ่านมาเกือยสี่ปีหละ เรากับแฟนก็ยังไม่แต่งงานกัน ผู้หญิงทุกคนคงมีความฝันที่จะแต่งงาน แต่เราก็พยายามปลอบตัวเองมาตลอดว่าสักวันหนึ่งเราคงมีวันนั้น ซึ่งงานที่ทำอยู่ปัจจุปันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะแต่งงาน ทางบ้านเราเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เราเองกลับแบกรับความรู้สึกผิดในใจ ทุกวันนี้เราเองก็พยายามเก็บเงินแต่ก็ต้องมีรายจ่ายที่ต้องจ่ายออกไป เราเองตอนนี้ก็มองเห็นอนาคตที่เรากับแฟนอยู่ด้วยกันบนความอดทน ทุกอย่างเหมือนเราต้องพยายามประคับประคอง มันแบกความรู้สึกผิดที่มีต่อพ่อ แม่ ไม่ไหว เคยคิดอยากจะเลิกแต่การที่เราหาเหตุผลที่จะเลิกกับแฟนมันไม่มี แฟนเราเองก็ไม่ได้เสียหายอะไร แต่กลีบเป็นสิ่งรอบข้างที่มากระทบจิตใจเราสะมากกว่า
- แฟนเราปัจจุบันก็ยังคบกัน เราเคยบอกเลิกไปหลายครั้งแต่เค้าก็ไม่เคยเลิกกับเรา เราอยากรู้นะว่าเราจะถ้าวันหนึ่งมีคนเข้ามาในชีวิตเรา เราจะเลือกอยู่กับการที่ต้องอดทน หรือเราจะเริ่มต้นใหม่