สวัสดีค่ะ นี่เป็นการเขียนครั้งแรกถ้ามีส่วนผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ
เราอยากมาแชร์ประสบการณ์ความรัก สิ่งที่เราต้องเจอในชีวิต ผู้หญิงคนนึงที่เคยสดใสกับมองว่าโลกนี้ไม่มีเราอยู่น่าจะดีกว่า
ใช่ค่ะ เราเคยคิดจะฆ่าตัวตาย
ทั้งชีวิตเรามีแฟนมาแค่ 2 คน ดูน้อยใช่มั้ยคะ แต่บอกเลยว่า 2 คนนี้ทำให้เราได้ประสบการณ์ความรักหนักเลยทีเดียวค่ะ
แฟนคนแรกเราคบได้ 3 ปีกว่าช่วงที่คบกันเราไม่ค่อยได้เจอกันเลยคะ แม้แต่ตอนคุยก่อนเป็นแฟนก็ไม่ค่อยได้เจอ ตัวเราเรียนโรงเรียนประจำและโรงเรียนก็ห้ามใช้โทรศัพท์ สามารถใช้โน๊ตบุ๊คได้ถึงแค่ 4 ทุ่มเท่านั้น แต่เราก็มีแอบเอาโทรศัพท์เข้าไปบ้างนะคะ ช่วงเอาโทรศัพท์เข้าไปก็จะได้คุยบ่อยหน่อย ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเราไม่ค่อยได้เจอเขา การคบกับเด็กโรงเรียนประจำต้องใช้ความอดทระดับนึง อดทนคิดถึง อดทนรอวันที่จะได้เจอกัน ส่วนตัวคนเรียนก็ต้องอดทนและเชื่อใจอีกฝ่ายให้มากๆ เหตุผลที่เราตกลงคบกับแฟนคนแรกเพราะความเสมอต้นเสมอปลายของเค้า เราใช้เวลาการคุยกันเกือบปี จนเรามั่นใจว่าคนนี้แหละที่เราอยากจะให้เค้าเป็นแฟนคนแรก ในช่วงที่คบกันก็มีความสุขดีค่ะ ปีแรกไม่เคยทะเลาะกันเลย น่าจะด้วยความเด็กตอนคบกับเขาเราอยู่แค่ม.3 และเราก็ไม่ใช่คนงี่เง่า คนรอบตัวก็สงสัยนะคะ เฮ้ยยย มันจะไม่มีการทะเลาะกันเลยหรอ ด้วยความที่เราห่างกัน มีเวลาที่ชัดเจนว่าจะได้เจอกันตอนไหนมันเป็นตัวบังคับค่ะ เหมือนว่าเรารอคอยเวลาที่จะได้เจอ พอได้เจอก็เก็บเกี่ยวความสุขตรงนั้นให้มากที่สุด อาจจะมีงอแงบ้างแต่เราก็ไม่เคยโมโหหรือรำคาญกันเลย
รักครั้งแรกของเรามันดูเหมือนจะสวยงามใช่มั้ยคะ แต่พอเริ่มเข้าปีที่ 2 ด้วยความที่เราอดทนจากความคิดถึงกันมากๆ มันเริ่มมีควาเบื่อ ทำไมถึงไม่ได้เจอ เวลาเรามีปัญหาทำไมติดต่อไม่ได้ เกิดคำถามมากมาย เกิดความน้อยใจต่างๆ แต่เราก็เครียกันได้ภายในคืนเดียว เราไม่เคยทะเลาะกันหนักเลยค่ะ ก็มีแค่นอยๆนิดหน่อย ง้อกันก็หาย ไม่อยากงอนนานหรอกค่ะ เดี๋ยวเค้าเบื่อแล้วไปหาคนอื่น เค้ายิ่งเจอสังคมคนเยอะๆมากกว่าเราด้วย
เรา2คนสนิทกันมากคบกันเหมือนเพื่อนเลย มันเลยทำให้ความสัมพันธ์เรากับแฟนคนแรกไปได้เรื่อยๆ
จนเข้าสู่ปีที่3 เรามีเวลาให้เค้าน้อยมากค่ะ เพราะเราต้องเตรียมตัวเข้ามหาลัย และไหนจะงานโรงเรียนอีก เราเป็นนางรำของโรงเรียน ด้วยความโรงเรียนประจำเลยทำให้เราต้องซ้อมทุกคืน เวลาที่ได้คุยกันก็น้อยลง จนเราเกือบเลิกกับเขาเลยค่ะ เราเลยตัดสินใจว่าจะขอทำเรื่องออกจากโรงเรียนทุกอาทิตย์เพื่อไปเรียนพิเศษติวสำหรับมหาลัย เราเรียนพิเศษที่เดียวกันเจอกันทุกอาทิตย์ก็คือเสาร์และอาทิตย์ การตัดสินใจของเราครั้งนี้ทำให้ความสัมพันธ์เรากลับมาดีอีกครั้งแฮปปี้เหมือนเดิม ได้เจอกันบ่อยขึ้น
แต่แล้วจุดเปลี่ยนก็เกิดขึ้นเพราะเขาค่ะ อยู่ๆผญที่เค้าเคยแอบชอบมาตั้งแต่เด็กๆก็เข้ามาในชีวิตเค้า เรารับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง เรามีรหัสเฟสบุ๊คของเค้า ช่วงแรกๆเราก็คิดว่าเพราะไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกันนาน ก็ไม่แปลกที่เค้าจะคุยกันเยอะ จนวันนึงเค้าเปลี่ยนรหัสหนี เราขอเค้าก็ไม่ให้ ถามว่ามีอะไรปิดบังก็บอกว่าเปล่า คือมันทำให้เราเห็นชัดๆเลยว่าเขาเปลี่ยนไป
ตอนที่เราไม่ได้คุยกัน แฟนคนแรกของเราก็เลยเอาเวลาไปสนใจผญคนนั้นมากกว่า มันไม่ใช่ว่าเราไม่อยากคุยนะคะ แต่เราทำอะไรไม่ได้ มันคือกฎของโรงเรียนที่เขาบังคับให้ใช้คอมโน๊ตบุ๊คได้เวลาไหนบ้าง ตอนที่เราแอบเอาโทรศัพท์เข้าไป เราก็พยายามคุยกับเขาตลอด คือช่วง 3 ปีที่คบกัน เราไม่เคยมีใครเลย ใครเข้ามาเราก็มั่นคงต่อเขา
แล้วเราก็เลิกกันตอนจบม.6 เราคิดว่าเค้าจะบอกเลิกเราก่อนหน้านี้ แต่เค้าไม่กล้าบอกเลิกเราค่ะ เราแอบไปอ่านโทรศัพท์เค้า เค้าบอกเพื่อนว่าไม่รู้จะเลิกยังไง เลยยื้อกันมาตลอด และไม่อยากให้เราคิดมากช่วงจะเข้ามหาลัย อยากให้สอบเข้ามหาลัยได้ก่อนเดี๋ยวเราไม่มีสมาธิ เราก็ขอบคุณเค้านะ ขอบคุณที่ไม่ใจร้ายกับเราขนาดนั้น เราเสียใจมาก ช่วงแรกทำตัวไร้ค่าไปหน่อย อ้อนวอนทุกทางให้เค้ากลับมา เพราะเค้าเป็นแฟนคนแรกของเรา เราก็ต้องเจ็บปวดมากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว พอเรารู้สึกว่าเค้าไม่กลับมาแน่ๆ เราก็ไม่รั้ง ไม่ตาม ไม่อ้อนวอน แต่ยังแอบห่วงลึกๆ
ช่วงเปิดเทอมมหาลัย มีคนเข้ามาจีบเราค่ะ ตอนนั้นเลิกกับแฟนได้ประมาณ 6 เดือน แผลใจยังไม่แห้งเลย เราคิดถึงเค้าทุกวัน บางวันก็ส่งข้อความหาทั้งๆที่เขาบล็อคไลน์เราไปแล้ว เพราะเขามีแฟนใหม่ซึ่งไม่ใช่ผญคนนั้นที่มาทำให้เราเลิกกันหรอกค่ะ แต่เป็นคนที่เราไว้ใจที่สุด คนที่เราเรียกว่าเพื่อน คนนี้เรียนพิเศษที่เดียวกับเราและแฟนคนแรกของเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไรไงเพื่อนกัน แต่ไม่คิดว่าเค้าจะมีความรู้สึกให้กัน ตอนเรารู้เราเจ็บหนักเลยค่ะ พอมันถึงช่วงเวลาที่เรากำลังคิดจะเริ่มต้นใหม่ อยากเปิดใจให้คนที่เข้ามา เค้าดันกลับมา กลับมาทำให้กำแพงที่เราสร้างเพื่อป้องกันเค้าพังลง เราเลยเททุกคนที่เข้ามา คิดว่าเค้ากลับมาครั้งนี้คงคิดอะไรได้บ้างแล้ว แต่แค่เดือนเดียวเท่านั้น เค้าก็ทิ้งเราไปอีกเช่นเคย เพื่อนบอกว่าเราโง่ที่กลับไปคบคนแบบนั้น หนังสือเล่มเดิม อ่านกี่ทีก็จบเหมือนเดิม เขากลับไปคบกับคนที่เราเรียกว่าเพื่อนค่ะ เรายิ่งเจ็บมากกว่าเดิม แต่มันเจ็บแบบชาๆไปแล้ว เราเคยรู้สึกแบบนี้เลยพอต้านทานได้บ้าง
แล้วจุดเปลี่ยนตัวตนของเราขนทำให้เราคิดฆ่าตัวตายก็คือความรักครั้งใหม่ แฟนคนที่ 2 ของเรา ซึ่งเราเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมา 10กว่าปี เรียกว่าโชคชะตาหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะเรา2คนเคยเรียนห้องเดียวกัน แต่ไม่ได้สนิทกันมาก
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วคิดว่าเราโง่กับความรักมากมั้ยคะ ทำไมคนที่ซื่อสัตย์ถึงได้ผลตอบแทนเป็นความเจ็บปวด
เดี๋ยวเรามาต่อนะคะ
ความรักทำให้เราโง่จริงๆหรอคะ
เราอยากมาแชร์ประสบการณ์ความรัก สิ่งที่เราต้องเจอในชีวิต ผู้หญิงคนนึงที่เคยสดใสกับมองว่าโลกนี้ไม่มีเราอยู่น่าจะดีกว่า
ใช่ค่ะ เราเคยคิดจะฆ่าตัวตาย
ทั้งชีวิตเรามีแฟนมาแค่ 2 คน ดูน้อยใช่มั้ยคะ แต่บอกเลยว่า 2 คนนี้ทำให้เราได้ประสบการณ์ความรักหนักเลยทีเดียวค่ะ
แฟนคนแรกเราคบได้ 3 ปีกว่าช่วงที่คบกันเราไม่ค่อยได้เจอกันเลยคะ แม้แต่ตอนคุยก่อนเป็นแฟนก็ไม่ค่อยได้เจอ ตัวเราเรียนโรงเรียนประจำและโรงเรียนก็ห้ามใช้โทรศัพท์ สามารถใช้โน๊ตบุ๊คได้ถึงแค่ 4 ทุ่มเท่านั้น แต่เราก็มีแอบเอาโทรศัพท์เข้าไปบ้างนะคะ ช่วงเอาโทรศัพท์เข้าไปก็จะได้คุยบ่อยหน่อย ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเราไม่ค่อยได้เจอเขา การคบกับเด็กโรงเรียนประจำต้องใช้ความอดทระดับนึง อดทนคิดถึง อดทนรอวันที่จะได้เจอกัน ส่วนตัวคนเรียนก็ต้องอดทนและเชื่อใจอีกฝ่ายให้มากๆ เหตุผลที่เราตกลงคบกับแฟนคนแรกเพราะความเสมอต้นเสมอปลายของเค้า เราใช้เวลาการคุยกันเกือบปี จนเรามั่นใจว่าคนนี้แหละที่เราอยากจะให้เค้าเป็นแฟนคนแรก ในช่วงที่คบกันก็มีความสุขดีค่ะ ปีแรกไม่เคยทะเลาะกันเลย น่าจะด้วยความเด็กตอนคบกับเขาเราอยู่แค่ม.3 และเราก็ไม่ใช่คนงี่เง่า คนรอบตัวก็สงสัยนะคะ เฮ้ยยย มันจะไม่มีการทะเลาะกันเลยหรอ ด้วยความที่เราห่างกัน มีเวลาที่ชัดเจนว่าจะได้เจอกันตอนไหนมันเป็นตัวบังคับค่ะ เหมือนว่าเรารอคอยเวลาที่จะได้เจอ พอได้เจอก็เก็บเกี่ยวความสุขตรงนั้นให้มากที่สุด อาจจะมีงอแงบ้างแต่เราก็ไม่เคยโมโหหรือรำคาญกันเลย
รักครั้งแรกของเรามันดูเหมือนจะสวยงามใช่มั้ยคะ แต่พอเริ่มเข้าปีที่ 2 ด้วยความที่เราอดทนจากความคิดถึงกันมากๆ มันเริ่มมีควาเบื่อ ทำไมถึงไม่ได้เจอ เวลาเรามีปัญหาทำไมติดต่อไม่ได้ เกิดคำถามมากมาย เกิดความน้อยใจต่างๆ แต่เราก็เครียกันได้ภายในคืนเดียว เราไม่เคยทะเลาะกันหนักเลยค่ะ ก็มีแค่นอยๆนิดหน่อย ง้อกันก็หาย ไม่อยากงอนนานหรอกค่ะ เดี๋ยวเค้าเบื่อแล้วไปหาคนอื่น เค้ายิ่งเจอสังคมคนเยอะๆมากกว่าเราด้วย
เรา2คนสนิทกันมากคบกันเหมือนเพื่อนเลย มันเลยทำให้ความสัมพันธ์เรากับแฟนคนแรกไปได้เรื่อยๆ
จนเข้าสู่ปีที่3 เรามีเวลาให้เค้าน้อยมากค่ะ เพราะเราต้องเตรียมตัวเข้ามหาลัย และไหนจะงานโรงเรียนอีก เราเป็นนางรำของโรงเรียน ด้วยความโรงเรียนประจำเลยทำให้เราต้องซ้อมทุกคืน เวลาที่ได้คุยกันก็น้อยลง จนเราเกือบเลิกกับเขาเลยค่ะ เราเลยตัดสินใจว่าจะขอทำเรื่องออกจากโรงเรียนทุกอาทิตย์เพื่อไปเรียนพิเศษติวสำหรับมหาลัย เราเรียนพิเศษที่เดียวกันเจอกันทุกอาทิตย์ก็คือเสาร์และอาทิตย์ การตัดสินใจของเราครั้งนี้ทำให้ความสัมพันธ์เรากลับมาดีอีกครั้งแฮปปี้เหมือนเดิม ได้เจอกันบ่อยขึ้น
แต่แล้วจุดเปลี่ยนก็เกิดขึ้นเพราะเขาค่ะ อยู่ๆผญที่เค้าเคยแอบชอบมาตั้งแต่เด็กๆก็เข้ามาในชีวิตเค้า เรารับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง เรามีรหัสเฟสบุ๊คของเค้า ช่วงแรกๆเราก็คิดว่าเพราะไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกันนาน ก็ไม่แปลกที่เค้าจะคุยกันเยอะ จนวันนึงเค้าเปลี่ยนรหัสหนี เราขอเค้าก็ไม่ให้ ถามว่ามีอะไรปิดบังก็บอกว่าเปล่า คือมันทำให้เราเห็นชัดๆเลยว่าเขาเปลี่ยนไป
ตอนที่เราไม่ได้คุยกัน แฟนคนแรกของเราก็เลยเอาเวลาไปสนใจผญคนนั้นมากกว่า มันไม่ใช่ว่าเราไม่อยากคุยนะคะ แต่เราทำอะไรไม่ได้ มันคือกฎของโรงเรียนที่เขาบังคับให้ใช้คอมโน๊ตบุ๊คได้เวลาไหนบ้าง ตอนที่เราแอบเอาโทรศัพท์เข้าไป เราก็พยายามคุยกับเขาตลอด คือช่วง 3 ปีที่คบกัน เราไม่เคยมีใครเลย ใครเข้ามาเราก็มั่นคงต่อเขา
แล้วเราก็เลิกกันตอนจบม.6 เราคิดว่าเค้าจะบอกเลิกเราก่อนหน้านี้ แต่เค้าไม่กล้าบอกเลิกเราค่ะ เราแอบไปอ่านโทรศัพท์เค้า เค้าบอกเพื่อนว่าไม่รู้จะเลิกยังไง เลยยื้อกันมาตลอด และไม่อยากให้เราคิดมากช่วงจะเข้ามหาลัย อยากให้สอบเข้ามหาลัยได้ก่อนเดี๋ยวเราไม่มีสมาธิ เราก็ขอบคุณเค้านะ ขอบคุณที่ไม่ใจร้ายกับเราขนาดนั้น เราเสียใจมาก ช่วงแรกทำตัวไร้ค่าไปหน่อย อ้อนวอนทุกทางให้เค้ากลับมา เพราะเค้าเป็นแฟนคนแรกของเรา เราก็ต้องเจ็บปวดมากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว พอเรารู้สึกว่าเค้าไม่กลับมาแน่ๆ เราก็ไม่รั้ง ไม่ตาม ไม่อ้อนวอน แต่ยังแอบห่วงลึกๆ
ช่วงเปิดเทอมมหาลัย มีคนเข้ามาจีบเราค่ะ ตอนนั้นเลิกกับแฟนได้ประมาณ 6 เดือน แผลใจยังไม่แห้งเลย เราคิดถึงเค้าทุกวัน บางวันก็ส่งข้อความหาทั้งๆที่เขาบล็อคไลน์เราไปแล้ว เพราะเขามีแฟนใหม่ซึ่งไม่ใช่ผญคนนั้นที่มาทำให้เราเลิกกันหรอกค่ะ แต่เป็นคนที่เราไว้ใจที่สุด คนที่เราเรียกว่าเพื่อน คนนี้เรียนพิเศษที่เดียวกับเราและแฟนคนแรกของเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไรไงเพื่อนกัน แต่ไม่คิดว่าเค้าจะมีความรู้สึกให้กัน ตอนเรารู้เราเจ็บหนักเลยค่ะ พอมันถึงช่วงเวลาที่เรากำลังคิดจะเริ่มต้นใหม่ อยากเปิดใจให้คนที่เข้ามา เค้าดันกลับมา กลับมาทำให้กำแพงที่เราสร้างเพื่อป้องกันเค้าพังลง เราเลยเททุกคนที่เข้ามา คิดว่าเค้ากลับมาครั้งนี้คงคิดอะไรได้บ้างแล้ว แต่แค่เดือนเดียวเท่านั้น เค้าก็ทิ้งเราไปอีกเช่นเคย เพื่อนบอกว่าเราโง่ที่กลับไปคบคนแบบนั้น หนังสือเล่มเดิม อ่านกี่ทีก็จบเหมือนเดิม เขากลับไปคบกับคนที่เราเรียกว่าเพื่อนค่ะ เรายิ่งเจ็บมากกว่าเดิม แต่มันเจ็บแบบชาๆไปแล้ว เราเคยรู้สึกแบบนี้เลยพอต้านทานได้บ้าง
แล้วจุดเปลี่ยนตัวตนของเราขนทำให้เราคิดฆ่าตัวตายก็คือความรักครั้งใหม่ แฟนคนที่ 2 ของเรา ซึ่งเราเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมา 10กว่าปี เรียกว่าโชคชะตาหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะเรา2คนเคยเรียนห้องเดียวกัน แต่ไม่ได้สนิทกันมาก
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วคิดว่าเราโง่กับความรักมากมั้ยคะ ทำไมคนที่ซื่อสัตย์ถึงได้ผลตอบแทนเป็นความเจ็บปวด
เดี๋ยวเรามาต่อนะคะ