เพื่อนสนิทเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เขามาระบายกับเรา แล้วร้องไห้ เราเลยให้เขาบอกกับพ่อแม่ให้พาไปหาหมอ เขาก็ได้ยากลับมากิน ตอนแรกเราก็ว่าเขาก็ดูเศร้าจริงๆ ไม่โอเคจริงๆ มีครั้งหนึ่งเขากรีดร้องเหมือนทนไม่ไหว เลยส่งรพ.ไป เขาบอกเราว่าไม่ต้องบอกเพื่อนในห้อง ว่าเขาเป็นซึมเศร้าเราก็ไม่บอก แต่หัวหน้าห้องบอกคนในห้องแล้วซึ่งเราว่าหัวหน้าทำถูกแล้ว เพราะเผื่อมีใครจะไปทำร้ายจิตใจเขา คนในห้องก็ให้ความร่วมมือดีมากค่ะ ทุกคนพยายามพูดยิ้มแย้มกับเขามากขึ้น คนที่เคยเห็นแก่ตัวก็เป็นห่วงเป็นใยเขา แต่เขาไม่รู้ว่าคนในห้องรู้ว่าเขาเป็นซึมเศร้า ช่วงปิดเทอมเขาก็ไปรักษาตัวที่หอจิตเวช พอเปิดเทอม เขาก็เริ่มแปลกๆ เขาชอบเอาใบรับรองแพทย์มาเปิดดูเหมือนอยากให้เพื่อนรู้บ่อยๆ แล้วก็เหมือนพยายามเป็นโรคต่างๆ ประมานว่า จำอะไรไม่ได้บ้าง ผ่านไปประมาณอาทิตย์นึงเขาก็เลิก แล้วเปลี่ยนเป็นประมาณว่าโรคไบโพลาร์ มีสองบุคลิกบ้าง แล้วเขาก็ชอบพูดเรื่องตอนไปหอจิตบ่อยๆดังๆ ช่วงแรกก่อนเขาไปหอจิต เขาได้กินยาแล้วพูดให้ฟังว่ายาอาจมีผลข้างเคียงต่างๆนาๆ แล้วเหมือนเขาพยายามให้ตัวเองโดนผลข้างเคียงแบบหัวเราะขึ้นมาเฉยๆบ้าง เบื่ออาหารบ้าง แต่เรากลับรู้สึกว่าเขาก็กินได้นี่ เห็นฟาดขนมซะหลายอย่สง แล้วเวลาทำงาน ครูให้ส่งงาน เขาก็บอกว่าเขาไม่ได้มารร.ไปหาหมอ ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ขาดเรียนเยอะขนาดนั้น เขาไม่ค่อยทำงาน ครูก็พยายามช่วย เขาก็ยังไม่ทำอยู่ คือมันมีหลายเหตุการณ์มาก แล้วก็มาบ่นทีหลังว่างานเยอะ เครียดนู่นนั่นนี่ พยายามเปิดบันทึกที่ว่าเครียดอะไรให้เราเห็น แล้วเขาชอบเปิดพวกดราม่าคนวอนนาบีซึมเศร้า(มีกระแสด่าคนวอนนาบีซึมเศร้าจนลามไปถึงคนที่เป็นจริงๆ)แล้วโอดประมาณว่า 'ทำไมต้องอยากเป็นกันด้วย คือกุเป็นจริงๆไง'

เราเลยสงสัยว่าอาการโรคซึมเศร้าจะมีการเรียกร้องความสนใจเป็นธรรมดา หรือเขาไม่ได้เป็นแต่อุปาทานไปเอง เหมือนประมาณว่าหมอบอกอาจเหนื่อยง่าย ตอนแรกเราก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยแต่พอหมอทักมันเลยเหนื่อยขึ้นมา วานผู้รู้ช่วยตอบหน่อยค่ะ -*-