เมื่อเช้านี้ใช้บริการของสายการบินสิงโตแดง จากดอนเมือง สู่ อุดรธานี (เราเพิ่งกลับมาจากไต้หวันตอน เที่ยงคืน มีสัมภาระทั้งที่เป็นของฝากและเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัว มีทั้งหมด 5 ชิ้น คือกระเป๋าสัมภาระ 4 ชิ้น วีลแชร์อีก 1 ตัวค่ะ ตอนมาจากไต้หวันนั่งของ
การบินไทยกลับมา เลยไม่มีปัญหาอะไร ทางนั้นดูแลดีมากจนเกรงใจ)
เรามาต่อเครื่องสิงโตแดงที่ดอนเมืองค่ะ เพื่อมาลงอุดรธานี
เรื่องทั้งหมดข้างล่างนี้คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่สนามบินดอนเมืองค่ะ
เราไปที่เค้าเตอร์เช็คอิน พนง.บอกว่า เราโหลดได้แค่ 2 ชิ้น บริษัทเปลี่ยนกฎ อันนี้เราก็คิดในใจ เออ ช่างม่าง ไม่เป็นไร เดี๋ยวใบที่พอถือได้ก็ถือขึ้นเครื่อง (ซึ่งเราถามทางเค้าเตอร์เชคอินมาแล้วว่า สามารถเอาใบไหนขึ้นได้บ้าง) แต่ทีนี้ พอเราต้องถือกระเป๋า สิ่งที่ตามมาคือ ใครจะเข็นวีลแชร์ปู่เรา? เพราะปกติ สายการบินจะให้โหลดวีลแชร์ส่วนตัวที่มี แล้วใช้วีลแชร์ของสนามบิน จะมีคนมารับและเข็นไปส่ง เราเลยขอให้ทางสายการบินหาคนสำหรับช่วยเข็นวีลแชร์ให้เรา เพียงแค่เข็นไปส่งเท่านั้น
พนง.อีกคนเดินมาถามว่า ปู่เราพอจะเดินขึ้นลงบันไดไหวมั้ย เราบอกว่า เดินลงพอได้ เดินขึ้นลำบาก ทางนั้นก็บอกว่า ระยะทางไม่ไกล สั้นๆ แค่ขึ้นเครื่อง เราก็บอกว่า ปู่เราเดินขึ้นสูงๆ ไม่ไหว แกจะหอบ (ปู่เราผ่าตัดหัวใจมาได้ 2-3 ปีแล้วค่ะ) ทางนั้นก็ยังยืนยันอีกครั้งว่า นิดเดียว แค่ขึ้นเครื่อง พอจะเดินเองไหวมั้ย เราเลยถามกลับไปว่า มีทางอื่นให้เลือกมั้ย ถ้าไม่มี ถ้าจำเป็น ไหวไม่ไหว มันก็ต้องไหวแหละ เราพูดไปแบบนี้ พนง.ชักสีหน้าใส่เรา
เราเลยบอกว่า ยังไงรบกวนขอคนช่วยเข็นวีลแชร์ให้เราหน่อย เรามีของ เขาบอกจะตามให้ แล้วก็หายไปสักพัก เราก็ไม่รู้นะว่าเขาได้ตามให้เรารึเปล่า แต่ปู่เราก็สังเกตเห็นว่าเขาไม่พอใจ ปู่เราบอกว่า งั้นก็ช่างเถอะ ไปเถอะ อย่าไปอะไรกับเขาเลย เดี๋ยวเอากระเป๋ามาวางบนตักปู่ เรากับปู่ก็เลยมาที่เกทอย่างทุลักทุเลมาก เพราะเกทเราคือ เกท 78 อยู่ข้างล่าง ต้องลงบันไดเลื่อนมา 2 ครั้ง ลิฟต์ก็ไม่มี พอถึงบันไดเลื่อน ปู่เราก็ต้องลงมาเดิน เพื่อให้เราเอาวีลแชร์ลงบันได้เลื่อนมา
เราเสียความรู้สึกกับทางพนักงานกลุ่มนั้นของสิงโตแดงมากๆ ไร้น้ำใจ ไร้ไหวพริบในการแก้ปัญหา ไร้จิตใจแห่งการบริการ
รวมถึง ทางสนามบินดอนเมืองด้วย ที่ไม่ให้ความสำคัญสำหรับบุคคลเหล่านี้เลย คุณจะเดินไหวไม่ไหว คือเรื่องของคุณ ไม่มีการอำนวยความสะดวกใดๆทั้งสิ้น (ในไฟล์ทเดียวกับเรา มีผู้ป่วยที่พิการซีกขวาทั้งซีก เดินไม่สะดวกด้วย 1 ท่าน ซึ่งเรามาทราบทีหลังว่า เขาเดินมาต่อรถบัสเพื่อขึ้นเครื่องเอง)
สุดท้ายนี้ เราผิดเองที่เลือกที่จะพาปู่เราไปใช้บริการสายการบินต้นทุนต่ำแบบนั้น จนไม่ได้รับการดูแลแบบที่มนุษย์คนนึงพึงจะได้รับ เราไม่โทษใครหรอก โทษตัวเองนี่แหละ ที่ทำให้ปู่ตัวเองต้องลำบาก
ประสบการณ์ยอดแย่จากสายการบินสิงโตแดง
เรามาต่อเครื่องสิงโตแดงที่ดอนเมืองค่ะ เพื่อมาลงอุดรธานี เรื่องทั้งหมดข้างล่างนี้คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่สนามบินดอนเมืองค่ะ
เราไปที่เค้าเตอร์เช็คอิน พนง.บอกว่า เราโหลดได้แค่ 2 ชิ้น บริษัทเปลี่ยนกฎ อันนี้เราก็คิดในใจ เออ ช่างม่าง ไม่เป็นไร เดี๋ยวใบที่พอถือได้ก็ถือขึ้นเครื่อง (ซึ่งเราถามทางเค้าเตอร์เชคอินมาแล้วว่า สามารถเอาใบไหนขึ้นได้บ้าง) แต่ทีนี้ พอเราต้องถือกระเป๋า สิ่งที่ตามมาคือ ใครจะเข็นวีลแชร์ปู่เรา? เพราะปกติ สายการบินจะให้โหลดวีลแชร์ส่วนตัวที่มี แล้วใช้วีลแชร์ของสนามบิน จะมีคนมารับและเข็นไปส่ง เราเลยขอให้ทางสายการบินหาคนสำหรับช่วยเข็นวีลแชร์ให้เรา เพียงแค่เข็นไปส่งเท่านั้น
พนง.อีกคนเดินมาถามว่า ปู่เราพอจะเดินขึ้นลงบันไดไหวมั้ย เราบอกว่า เดินลงพอได้ เดินขึ้นลำบาก ทางนั้นก็บอกว่า ระยะทางไม่ไกล สั้นๆ แค่ขึ้นเครื่อง เราก็บอกว่า ปู่เราเดินขึ้นสูงๆ ไม่ไหว แกจะหอบ (ปู่เราผ่าตัดหัวใจมาได้ 2-3 ปีแล้วค่ะ) ทางนั้นก็ยังยืนยันอีกครั้งว่า นิดเดียว แค่ขึ้นเครื่อง พอจะเดินเองไหวมั้ย เราเลยถามกลับไปว่า มีทางอื่นให้เลือกมั้ย ถ้าไม่มี ถ้าจำเป็น ไหวไม่ไหว มันก็ต้องไหวแหละ เราพูดไปแบบนี้ พนง.ชักสีหน้าใส่เรา
เราเลยบอกว่า ยังไงรบกวนขอคนช่วยเข็นวีลแชร์ให้เราหน่อย เรามีของ เขาบอกจะตามให้ แล้วก็หายไปสักพัก เราก็ไม่รู้นะว่าเขาได้ตามให้เรารึเปล่า แต่ปู่เราก็สังเกตเห็นว่าเขาไม่พอใจ ปู่เราบอกว่า งั้นก็ช่างเถอะ ไปเถอะ อย่าไปอะไรกับเขาเลย เดี๋ยวเอากระเป๋ามาวางบนตักปู่ เรากับปู่ก็เลยมาที่เกทอย่างทุลักทุเลมาก เพราะเกทเราคือ เกท 78 อยู่ข้างล่าง ต้องลงบันไดเลื่อนมา 2 ครั้ง ลิฟต์ก็ไม่มี พอถึงบันไดเลื่อน ปู่เราก็ต้องลงมาเดิน เพื่อให้เราเอาวีลแชร์ลงบันได้เลื่อนมา
เราเสียความรู้สึกกับทางพนักงานกลุ่มนั้นของสิงโตแดงมากๆ ไร้น้ำใจ ไร้ไหวพริบในการแก้ปัญหา ไร้จิตใจแห่งการบริการ
รวมถึง ทางสนามบินดอนเมืองด้วย ที่ไม่ให้ความสำคัญสำหรับบุคคลเหล่านี้เลย คุณจะเดินไหวไม่ไหว คือเรื่องของคุณ ไม่มีการอำนวยความสะดวกใดๆทั้งสิ้น (ในไฟล์ทเดียวกับเรา มีผู้ป่วยที่พิการซีกขวาทั้งซีก เดินไม่สะดวกด้วย 1 ท่าน ซึ่งเรามาทราบทีหลังว่า เขาเดินมาต่อรถบัสเพื่อขึ้นเครื่องเอง)
สุดท้ายนี้ เราผิดเองที่เลือกที่จะพาปู่เราไปใช้บริการสายการบินต้นทุนต่ำแบบนั้น จนไม่ได้รับการดูแลแบบที่มนุษย์คนนึงพึงจะได้รับ เราไม่โทษใครหรอก โทษตัวเองนี่แหละ ที่ทำให้ปู่ตัวเองต้องลำบาก