1.เราติดพยาบาลมหิดล สาขาพยาบาล เราเป็นผู้ชายเเต่นิสัย ขี้อาย เข้าสังคมไม่เก่ง พูดน้อย เงียบๆ โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง เราจะคุยกับคนที่สนิทเท่านั้นคนไม่สนิทเราโดนหาว่าหยิ่ง หรือไม่คุยโดนชินเเล้ว เราเป็นบุคคลิกขี้กลัว ตื่นเต้นง่ายมือสั่นง่าย ออกไปพรีเซนต์งานครูว่าตลอด
เคยป.6 ยืนบนไม้กระดานกลัวจนขาสั่น จนเพื่อนหัวเราะเยาะกัน ผมกลัวเข้ากับเพื่อนผญไม่ได้กลัวไม่มีเพื่อน
ครอบครัวดันเราให้เรียนอยากให้เรียนเราเลือกให้ครอบครัวพอเราติดตอนเเรกที่บ้านบังคับมาก เรากินข้าวเเทบไม่ลงเครียด เราไม่มีความสุขเลยตั้งเเต่ติดที่บ้านมีความสุขกันหมด พอเราเปิดใจคุยกับพ่อจน ณ ตอนเย็นนี้พอเห็นใจเเล้วพ่อมาบอกว่าลองดูก่อน 18-19 ประกาศผลได้ไม่ได้เป็นไร
อยากเรียนอะไรค่อยมาซิ่วขอให้ตั้งใจเลิกเล่นเกมส์ ตั้งใจอ่านหนังสือซิ่วจริงๆจัง ค่อยไปบอกคนอื่นว่าไม่ชอบหรือเรียนเเล้วมันไม่ใช่ทางก็ได้
เพราะว่าได้มหิดล (ญาติๆดีใจใหญ่มาก) พ่อเห็นใจเรามากเราเเทบร้องไห้ ปกติพ่อยึดพยาบาลมากอยากให้เรียนพ่อดีใจมากที่ติดเเต่พ่อเห็นเราไม่อยากเรียนเขาก็เศร้า ไปด้วยมาก เห็นพ่อนั่งเเบบเศร้าเหมือนกัน จนพ่อบอกถ้ามีรอบ 5 พ่อให้เลือกอะไรก็ได้เเล้วเเต่อยากจะเรียน
ส่วนเเม่บอกว่าพยาพยามเรียนไปเลย ยากเหมือนกัน
2.วิทย์จุฬาเคมี คือความฝันของเราตอนม.5 เราเริ่มจากการที่เราสอบตกมีครูเคมีคนหนึ่งมาบอกเราว่าอ่านหนังสือเยอะๆนะทำให้เราตั้งใจเข้ามาเรียนพิเศษ เเถวสยามๆ เราเห็นนิสิตจุฬา เราเห็นเเล้วภาคภูมิใจมากเพราะสัญลักษณ์รร.เราใช้ตราพระเกี้ยวด้วย เเล้วเราชอบบรรยากาศสยามมาก เราไม่อยากอยู่หอเราเข้าสังคมยากมาก จริงอยู่วันหนึ่งเราก็ต้องไม่มีพ่อเเม่ ถึงเเม้เราจะเรียนคนเดียวใช้ชีวิตเหงาๆคนอื่นมีเพื่อนมาเรียน จนเราจากเด็กติดเกมส์ก็ดีขึ้นเยอะ เเต่ก็ดีไม่พอที่จะติดรอบ 4 ขาดคะเเนนไป 317 คะเเนน
พ่อเเอบคุยกับเเม่ปล่อยมากจนมีปัญหากันเรื่องเรียนเรา เเม่ก็พยาพยามบอกเราว่าเรียนๆไปเหอะ พ่อเห็นใจเราพ่อก็บอกว่าให้ตัดสินใจเอาเองลองไปสอบสัมภาษณ์ดูเเล้วค่อยตัดสินใจมีการสอบความถนัดซึ่งเราอ่านจะไม่ได้ก็ได้ ปีนี้เข้าง่ายมากกว่าปีก่อนเราจึงติดเรารู้สึกผิดต่อครอบครัว ที่อาจจะทำให้ขายหน้า ถ้าเราไม่เรียนเราสู้สังคมไม่ได้ เราก็กลัวคำดูถูกว่าเป็นตุ๊ด ไม่เป็นผู้ชายด้วย มือเราก็ชอบสั่นเราไม่เจาะเลือดมือเราคงสั่นเราก็อาย ขนาดเราเรียนรด.กระโดดหอ นอนในห้องน้ำ ยืงปืนกระสุนจริงมาบ่อยเเต่เราขี้กลัวเหมือนเดิม
[ระบาย]เลือกจะเรียนหรือจะซิ่ว
เคยป.6 ยืนบนไม้กระดานกลัวจนขาสั่น จนเพื่อนหัวเราะเยาะกัน ผมกลัวเข้ากับเพื่อนผญไม่ได้กลัวไม่มีเพื่อน
ครอบครัวดันเราให้เรียนอยากให้เรียนเราเลือกให้ครอบครัวพอเราติดตอนเเรกที่บ้านบังคับมาก เรากินข้าวเเทบไม่ลงเครียด เราไม่มีความสุขเลยตั้งเเต่ติดที่บ้านมีความสุขกันหมด พอเราเปิดใจคุยกับพ่อจน ณ ตอนเย็นนี้พอเห็นใจเเล้วพ่อมาบอกว่าลองดูก่อน 18-19 ประกาศผลได้ไม่ได้เป็นไร
อยากเรียนอะไรค่อยมาซิ่วขอให้ตั้งใจเลิกเล่นเกมส์ ตั้งใจอ่านหนังสือซิ่วจริงๆจัง ค่อยไปบอกคนอื่นว่าไม่ชอบหรือเรียนเเล้วมันไม่ใช่ทางก็ได้
เพราะว่าได้มหิดล (ญาติๆดีใจใหญ่มาก) พ่อเห็นใจเรามากเราเเทบร้องไห้ ปกติพ่อยึดพยาบาลมากอยากให้เรียนพ่อดีใจมากที่ติดเเต่พ่อเห็นเราไม่อยากเรียนเขาก็เศร้า ไปด้วยมาก เห็นพ่อนั่งเเบบเศร้าเหมือนกัน จนพ่อบอกถ้ามีรอบ 5 พ่อให้เลือกอะไรก็ได้เเล้วเเต่อยากจะเรียน
ส่วนเเม่บอกว่าพยาพยามเรียนไปเลย ยากเหมือนกัน
2.วิทย์จุฬาเคมี คือความฝันของเราตอนม.5 เราเริ่มจากการที่เราสอบตกมีครูเคมีคนหนึ่งมาบอกเราว่าอ่านหนังสือเยอะๆนะทำให้เราตั้งใจเข้ามาเรียนพิเศษ เเถวสยามๆ เราเห็นนิสิตจุฬา เราเห็นเเล้วภาคภูมิใจมากเพราะสัญลักษณ์รร.เราใช้ตราพระเกี้ยวด้วย เเล้วเราชอบบรรยากาศสยามมาก เราไม่อยากอยู่หอเราเข้าสังคมยากมาก จริงอยู่วันหนึ่งเราก็ต้องไม่มีพ่อเเม่ ถึงเเม้เราจะเรียนคนเดียวใช้ชีวิตเหงาๆคนอื่นมีเพื่อนมาเรียน จนเราจากเด็กติดเกมส์ก็ดีขึ้นเยอะ เเต่ก็ดีไม่พอที่จะติดรอบ 4 ขาดคะเเนนไป 317 คะเเนน
พ่อเเอบคุยกับเเม่ปล่อยมากจนมีปัญหากันเรื่องเรียนเรา เเม่ก็พยาพยามบอกเราว่าเรียนๆไปเหอะ พ่อเห็นใจเราพ่อก็บอกว่าให้ตัดสินใจเอาเองลองไปสอบสัมภาษณ์ดูเเล้วค่อยตัดสินใจมีการสอบความถนัดซึ่งเราอ่านจะไม่ได้ก็ได้ ปีนี้เข้าง่ายมากกว่าปีก่อนเราจึงติดเรารู้สึกผิดต่อครอบครัว ที่อาจจะทำให้ขายหน้า ถ้าเราไม่เรียนเราสู้สังคมไม่ได้ เราก็กลัวคำดูถูกว่าเป็นตุ๊ด ไม่เป็นผู้ชายด้วย มือเราก็ชอบสั่นเราไม่เจาะเลือดมือเราคงสั่นเราก็อาย ขนาดเราเรียนรด.กระโดดหอ นอนในห้องน้ำ ยืงปืนกระสุนจริงมาบ่อยเเต่เราขี้กลัวเหมือนเดิม