พระอภัยใจอ่อนถอนสะอื้น    อุตส่าห์ฝืนพักตร์ว่านิจจาเอ๋ย แม่ผีเสื้อเมื่อไม่เห็นในใจเลย    พี่ไม่เคยอยู่ในถ้ำให้รำคาญ คิดถึงน้องสองชนกที่ปกเกล้า   

พระอภัยใจอ่อนถอนสะอื้น อุตส่าห์ฝืนพักตร์ว่านิจจาเอ๋ย แม่ผีเสื้ิอเมื่อไม้เห็นในใจเลย  พี่ไม่เคยอยู่ในถ้ำให้รำคาญ คิดถึงน้องสองชนกที่ปกเกล้า  จะสร้อยเศร้าฌสกาน่าสงสาร ด้วยพลัดพรากจากมาเป็นช

พระอภัยใจอ่อนถอนสะอื้น อุตส่าห์ฝืนพักตร์ว่านิจจาเอ๋ย คิดถึงน้องสองชนกที่ปกเกล้า จะสร้อยเศร้าโศกาน่าสงสาร ด้วยพลัดพรากจากมาเป็นช้านาน ไม่แจ้งการว่าข้างหลังเป็นอย่างไร ช่วยหน่อยนะ

ฝ่ายนางอสุรีผีเสื้อน้ำ    ได้ยินคำโอรสนึกอดสู เป็นห่วงผัวมัวแลชะแง้ดู    ไม่เห็นอยู่ด้วยกันนี่ฉันใด หรือจวนตัวกลัวเมียไปเสียก่อน    หรือซุ่ม

๏ ฝ่ายผีเสื้อเหลือโกรธโลดทะลึ่ง เสียงโผงผึงเผ่นโผนตะโกนผัว เหตุไฉนไปนั่งกำบังตัว เชิญทูนหัวเยี่ยมหน้ามาหาน้อง นิจจาเอ๋ยเคยอยู่เป็นคู่ชื่น ทุกวันคืนค่ำเช้าไม่เศร้าหมอง จนมีลูกปลูกเลี้ยงเคียงประครอง มิใ

ฝ่ายเงือกน้ำสำเหนียกแน่ในจิตต์ คือว่าฤทธิ์ยักษ์ร้ายมาภายหลัง ด้วยเดชนางยักษ์ขินีมีกำลัง ชีวิตครั้งนี้เห็นไม่เป็นตน จึงทูลองค์พระอภัยว่าใช่อื่น เสียงครึกครื้นมารนางมากลางหน คงทันกันวันนี้หนีไม่พ้น เห็น

ฝ่ายผีเสื้อเหลือโกรธโลดทะลึ่ง  เสียงโผงผึงเผ่นโผนตะโกนผัว เหตุไฉนไปนั่งกำบังตัว  เชิญทูนหัวเยี่ยมหน้ามาหาน้อง นิจจาเอ๋ยเคยอยู่เป็นคู่ชื่น  ทุกวันคืนค่ำเช้าไม่เศร้าหมอง จนมีลูกปลูกเลี

ฝนหยาดสุดท้าย ๏ ฝนหยาดสุด ท้ายหล่นใจคนหมอง     ซ่อนน้ำตาเอ่อนอง อยากลองฝืน    ถึงคราวจากชอกช้ำใจกล้ำกลืน ต้องนอนซบหมอนสะอื้น รื้นนัยน์ตา ๏ 

นิทานคำกลอนเรื่องพระอภัยมณีคะ ตอน พระอภัยมณีหนีนางผีเสื้อสมุทร “ฝ่ายผีเสื้อเหลือโกรธโลดทะลึ่ง เสียงโผงผึงเผ่นโผนตะโกนผัว เหตุไฉไปนั่งกำบังตัว เชิญทูนหัวเยี่ยมหน้ามาหาน้อง นิจจาเอ๋ยเคยอยู่เป็นคู