คือเรื่องคือจะมีน้องคนนึง ใช้นามสมมติว่า “เอ” อายุประมาณ 15-16 เพิ่งหนีออกจากบ้าน เพราะเรื่องผู้ชาย ตอนนี้ไม่มีที่อยู่ จะขอมาอยู่ที่บ้านเรา ซึ่งมีพ่อ แม่ น้องชาย อา (ของเรา)และ น้องชายของเอ ซึ่งอายุประมาณ 7 ขวบ คือเอเป็นลูกติดของแฟนของลูกลุงเรา แม่เอเค้ามามีลูกกับลูกลุงเราอีกที ซึ่งอยู่บ้านเรา แต่ตัวเอ และแม่เค้าไม่ได้อยู่ที่บ้านเราด้วย

เรื่องก็คือเอ เดิมเป็นเด็กใฝ่ดี เรียนเก่ง รักครอบครัวเค้า แต่อยู่มาวันนึงก็หนีออกจากบ้านไป เพราะมีแฟน แต่แฟนกับพี่ชายเอและลูกลุงเราไม่ถูกกัน เลยมีการต่อยกัน ทะเลาะกันยิ่งใหญ่ สรุปคือเอก็ไม่สามารถอยู่ที่บ้านเดิมเอได้อีก (เราไม่แน่ใจว่าเอติดต่อกับแม่เค้ามั้ย ความสัมพันธ์ต่อกันเปนแบบไหน คืออารมณ์แบบพ่อเลี้ยงกับลูกสาวไม่ถูกกัน มันก็แอบทำตัวยาก เราไม่รู้ว่าแม่อยู่ฝั่งไหน ยังไง?)

หลังจากนั้นเอก็หายไป เราไม่แน่ใจว่าไปเรียนรึป่าว แต่มาวันนึงก็มาโผล่บ้านเรา มานอนสัก2-3วันก็หายไป พร้อมตังของคนในบ้าน จำนวนเงินไม่เยอะ แค่หลักร้อย คงแค่จะเป็นค่ารถ หลังจากนั้นบ้านเราก็คุยกันว่า เอ้ออ...เด็กมันเปนแบบนี้นะ ไม่โอเค มาพึ่งแม่เรา อาเรา อาศัยที่นอน ก็ไม่ควรทำแบบนี้นะกับคนที่ช่วยเหลือ


จนมาวันนี้ อยู่ดีๆอามาคุยกับเราว่าเอจะมาอยู่ เราแบบปรี๊ด เราไม่โอเค เหตุผลของเราคือ

1.เอนิสัยไม่ดี คือนึกออกมั้ยว่าคนเราทำพลาดผิดครั้งเดียว มันติดตัวไปตลอด เราไม่สามารถลืมเรื่องขโมยของในบ้านเรา และยอมรับมันได้ (มีนิสัยอื่นๆของวัยรุ่นอีกมากมาย ที่ทำให้ผู้ใหญ่แบบเราไม่โอเค แต่มันก็คือนิสัยเด็กๆ เราไม่อยากจะเอามาเพิ่มน้ำหนักในข้อนี้)

2.บ้านเรามีแต่ผู้ชาย อาเรา (โสด+กินเหล้าทุกวัน) น้องเราก็ผู้ชาย วัยใกล้เคียงกัน เราเข้าใจธรรมชาติของหนุ่มสาว คือเอาเป็นว่าเราอยากตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เราไม่อยากให้มันมีความเสี่ยงหรือความเป็นไปได้อะไรทั้งนั้น

3. เราคิดว่า “แม่” และญาติๆเค้า ควรเป็นคนกลุ่มแรก ที่ช่วยเหลือลูก หลานเค้า ไม่ใช่บ้านเรา ลูกหลานคุณ คุณไม่ห่วงหลอ!?! คือ เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น แค่มีสงกรานต์ ปีใหม่ แวะมาที่บ้านบ้าง แต่บ้านเราส่วนใหญ่ใจดี ขี้สงสาร กลัวเค้าจะลำบากนั่น นู่น นี่

4.เราอยากอยู่บ้านแบบสบายใจ บ้านอะบ้าน home sweet home เราไม่อยากได้คนอื่น ไม่อยากระวังของหาย คอยล๊อกห้อง หรือต้องระวังใครทำอะไรกัน หรือใครจะแอบเข้ามาค่ำๆมืดๆ เราเบื่อ เราไม่อยากเห็น เราไม่อยากรับรู้เรื่องแบบนี้  เราไม่อยากช่วยเหลือเค้าจริงๆ

เราใจแคบไปมั้ย เราจะต้องทำยังไง แม่เราก็คิดแบบเดียวกับเรา แต่อาเราขี้สงสาร เค้าเคยเห็นมาแต่เด็ก เค้าบอกว่าคนเราทำผิดพลาดได้ และก็ควรได้รับโอกาสบ้าง แต่เราพูดได้เลยว่าอาเราไม่ทันเอแน่นอน ไม่งั้นครั้งที่แล้วตังคงไม่หาย เราไม่ได้คิดเยอะไปใช่มั้ย ขอคำแนะนำ หรือทางสว่างให้ด้วยค่ะ