สวัสดีค่ะ เพื่อนๆทุกคน
เรามีคำถามคาใจมากมายเลยค่ะ วันนี้จึงอยากขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านกระทู้เรานะคะ
เข้าเรื่องเลยแล้วกันค่ะ เรากับแฟนคบกันมา 2 ปีกว่าๆ เกือบ 3 ปีค่ะ แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราทั้งคู่ต่างคนต่างอยู่ค่ะ เค้าอยู่กับที่บ้านของเค้า เราอยู่หอคนเดียวค่ะ (เราเป็นเด็กต่างจังหวัด) ตอนคบกันแรกๆ เราทั้งคู่โอเคค่ะ เสาร์ - อาทิตย์ เราทั้งคู่ชอบไปเดินเล่นที่ห้าง กินข้าว ดูหนัง พอเสร็จแล้ว เราก็แยกย้ายกันค่ะ แต่หลังๆมา เราห่างกัน อาจเพราะเค้ามีภาระค่าใช้จ่ายเพิ่มมากขึ้น ซึ่งเงินเดือนของเราที่ค่อนข้างมากกว่าเค้าก็พอจะช่วยเค้าได้บ้าง แต่มันก็ได้ไม่หมด เค้าจึงทำงานเพิ่มค่ะ ทำทุกเสาร์และอาทิตย์ เค้าไม่มีเวลาให้เราเลยค่ะ 4 เดือนแล้วที่เรารู้สึกว่าคิดถึงแค่ไหนก็ได้แค่คุย ทั้งๆที่บ้านเค้าและหอเราอยู่ใกล้กัน เลิกงานจันทร์ถึงศุกร์ ก็ไม่มาหาค่ะ ไม่ได้เจอกันเลย เรากินข้าวกับเป็นต่อและชิงร้อยชิงล้านมา 4 เดือนละค่ะ ไปไหนเราก็ไปคนเดียว กินคนเดียว เที่ยวห้างคนเดียว เวลาเราเห็นคู่รักที่เดินเที่ยวห้างกัน แล้วเราไปคนเดียว เราก็แอบมีน้ำตาซึมเหมือนกันนะค่ะ เราพูดตรงๆเลย "เรารู้สึกว่าเราเหงาค่ะ" เรารู้สึกว่าอะไรส่วนหนึ่งของชีวิตมันขาดหายไป จนวันหนึ่ง เรามีผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาในชีวิตค่ะ เค้าดีกับเรา เค้าดูแลเราแทนแฟนเราเลยค่ะ ทุกวันนี้เราก็ไปกินข้าวกับผู้ชายคนนั้น แต่เราไม่ได้มีความสุขเลยนะคะ เราอยากให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเราเป็นแฟนเรามากกว่าค่ะ แต่มันเป็นไปไม่ได้ เราเคยคุยกับแฟนเราตรงๆค่ะ ว่าเราเหงา แบ่งเวลามาให้เราบ้างได้ไหม แต่เค้าตอบคือเค้ามาหาเราไม่ได้ เพราะเค้าต้องทำงาน อีกอย่าง... สิ่งหนึ่งที่ทำให้เราเครียดมากที่สุดเลยคือ ที่บ้านเค้าดีกับเรามากค่ะ ที่บ้านเค้ารักเรา ไปเที่ยวไหน ครอบครัวของแฟนจะเอาเราไปด้วยตลอด นึกถึงตอนนั้นมันก็รู้สึกดีนะคะ แต่ตอนนี้เราเหมือนต่างคนต่างอยู่เลยค่ะ เรามีความรู้สึกว่า "เราสองคนไม่ใช่คนรักกัน ไม่ใช่แฟนกัน ที่โทรคุยกันทุกวัน เพราะความผูกพันธ์มากกว่าค่ะ" แฟนเรารักครอบครัวของเรา แล้วเราก็รักครอบครัวของเค้า "แต่เราก็รักความรู้สึกของเราค่ะ" เราทั้งคู่ทะเลาะเรื่องนี้กันทุกวันค่ะ พยายามที่จะปรับแต่มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
เค้าผิดเพราะเค้าไม่มีเวลาให้เรา หรือเราผิดเพราะเราอดทนไม่พอคะ? "เราเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่กลัวการเริ่มต้นใหม่" เราจึงอยากถามเพื่อนๆทุกคนว่า "ถ้าเพื่อนๆทุกคนเป็นเรา เพื่อนๆจะทำยังไงคะ จะอยู่อย่างทนทุกข์และเหงา หรือจะออกจากจุดนี้ เพื่ออาจจะไปเจอความสุขที่อยู่ตรงข้างหน้าดีคะ" ?
มีแฟนแล้วแต่เหงา เราควรทนเหงาต่อไป หรือควรที่จะเลือกจากไปดีคะ ?
เรามีคำถามคาใจมากมายเลยค่ะ วันนี้จึงอยากขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านกระทู้เรานะคะ
เข้าเรื่องเลยแล้วกันค่ะ เรากับแฟนคบกันมา 2 ปีกว่าๆ เกือบ 3 ปีค่ะ แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราทั้งคู่ต่างคนต่างอยู่ค่ะ เค้าอยู่กับที่บ้านของเค้า เราอยู่หอคนเดียวค่ะ (เราเป็นเด็กต่างจังหวัด) ตอนคบกันแรกๆ เราทั้งคู่โอเคค่ะ เสาร์ - อาทิตย์ เราทั้งคู่ชอบไปเดินเล่นที่ห้าง กินข้าว ดูหนัง พอเสร็จแล้ว เราก็แยกย้ายกันค่ะ แต่หลังๆมา เราห่างกัน อาจเพราะเค้ามีภาระค่าใช้จ่ายเพิ่มมากขึ้น ซึ่งเงินเดือนของเราที่ค่อนข้างมากกว่าเค้าก็พอจะช่วยเค้าได้บ้าง แต่มันก็ได้ไม่หมด เค้าจึงทำงานเพิ่มค่ะ ทำทุกเสาร์และอาทิตย์ เค้าไม่มีเวลาให้เราเลยค่ะ 4 เดือนแล้วที่เรารู้สึกว่าคิดถึงแค่ไหนก็ได้แค่คุย ทั้งๆที่บ้านเค้าและหอเราอยู่ใกล้กัน เลิกงานจันทร์ถึงศุกร์ ก็ไม่มาหาค่ะ ไม่ได้เจอกันเลย เรากินข้าวกับเป็นต่อและชิงร้อยชิงล้านมา 4 เดือนละค่ะ ไปไหนเราก็ไปคนเดียว กินคนเดียว เที่ยวห้างคนเดียว เวลาเราเห็นคู่รักที่เดินเที่ยวห้างกัน แล้วเราไปคนเดียว เราก็แอบมีน้ำตาซึมเหมือนกันนะค่ะ เราพูดตรงๆเลย "เรารู้สึกว่าเราเหงาค่ะ" เรารู้สึกว่าอะไรส่วนหนึ่งของชีวิตมันขาดหายไป จนวันหนึ่ง เรามีผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาในชีวิตค่ะ เค้าดีกับเรา เค้าดูแลเราแทนแฟนเราเลยค่ะ ทุกวันนี้เราก็ไปกินข้าวกับผู้ชายคนนั้น แต่เราไม่ได้มีความสุขเลยนะคะ เราอยากให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเราเป็นแฟนเรามากกว่าค่ะ แต่มันเป็นไปไม่ได้ เราเคยคุยกับแฟนเราตรงๆค่ะ ว่าเราเหงา แบ่งเวลามาให้เราบ้างได้ไหม แต่เค้าตอบคือเค้ามาหาเราไม่ได้ เพราะเค้าต้องทำงาน อีกอย่าง... สิ่งหนึ่งที่ทำให้เราเครียดมากที่สุดเลยคือ ที่บ้านเค้าดีกับเรามากค่ะ ที่บ้านเค้ารักเรา ไปเที่ยวไหน ครอบครัวของแฟนจะเอาเราไปด้วยตลอด นึกถึงตอนนั้นมันก็รู้สึกดีนะคะ แต่ตอนนี้เราเหมือนต่างคนต่างอยู่เลยค่ะ เรามีความรู้สึกว่า "เราสองคนไม่ใช่คนรักกัน ไม่ใช่แฟนกัน ที่โทรคุยกันทุกวัน เพราะความผูกพันธ์มากกว่าค่ะ" แฟนเรารักครอบครัวของเรา แล้วเราก็รักครอบครัวของเค้า "แต่เราก็รักความรู้สึกของเราค่ะ" เราทั้งคู่ทะเลาะเรื่องนี้กันทุกวันค่ะ พยายามที่จะปรับแต่มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย เค้าผิดเพราะเค้าไม่มีเวลาให้เรา หรือเราผิดเพราะเราอดทนไม่พอคะ? "เราเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่กลัวการเริ่มต้นใหม่" เราจึงอยากถามเพื่อนๆทุกคนว่า "ถ้าเพื่อนๆทุกคนเป็นเรา เพื่อนๆจะทำยังไงคะ จะอยู่อย่างทนทุกข์และเหงา หรือจะออกจากจุดนี้ เพื่ออาจจะไปเจอความสุขที่อยู่ตรงข้างหน้าดีคะ" ?