เคยแอบรักเพื่อนข้างห้องคนนึงเว้ย แอบรักมาตั้งแต่มี.2 ไม่กล้าบอกเพราะเพื่อนสนิทดันออกตัวก่อนว่าชอบเหมือนกัน เราได้แต่เก็บเงียบคนเดียว พอขึ้นม.4 เขาย้ายร.ร. แต่เราก็ยังคงรักเขามีเขาอยู่ในใจตลอดไปมา
จนไม่มีแฟนจนถึง ปี2 เราเจอกันโดยบังเอิญ และเราดันเจอเฟสเขาตอนหลังจากเจอกันไม่ถึงเดือน
มันมีความสุข มีแฮปปี้ มันรัก  มันหวาน
จนเราตัดสินใจคบกัน จนตอนนี้เราเรียนจบแล้ว มีงานทำเรียบร้อย คุยกันทุกวันจนเริ่มย้ายมาอยู่ด้วยกันก่อนแต่ง  ความผูกพันธ์มันเริ่มก่อตัวเราดริ่มขาดเขาไม่ได้ เรารักเขามากขึ้นทุกวัน รักจนยอมทุกอย่าง
รักมากจนดูโง่(หรือเปล่า) จนเขาแอบมีใครแอบมีคนอื่น เรารู้เต็มอก พอเขามาง้อพอเขามาขอโทาเราก็ให้อภัยเขาตลอดๆ จนตอนนี้เราคบกันจะ3ปีแล้ว เราเจอเรื่องนอกใจของเขามา3ครั้งแล้ว แต่เราก็ยอม
  เราไม่รู้เราจะตัดความผูกพันธ์นี้ได้ยังไง เราเหนื่อยแต่ทำไมเราขาดเขาไม่ได้ บางเวลาที่โกรธเราบัญญัติกับตัวเองว่าต้องเบิกต้องถอยต้องตัดให้ขาด
ปต่สุดท้ายแค่เขามาง้อแค่เขาพูดหวานไม่ ใจเราก็อ่อนปวกเปียก จนถึงตอนนี้คอนที่เรานั่งตั้งกระทู้นี้ เขาไปอยู่ไหนไม่รู้ เขาปบ่อยให้เรางอลปบ่อยให้เราหายเอง ปบ่อยเราไว้คนเดียว  ทิ้งให้เราเผชิญหน้ากับคำภามในใจมากมาย เมื่อไหร่เราจะคิดได้ ทรมานเหลือเกิน
มันผูกพันธ์ไปแล้ว มันน่ากลัวกว่าการตกหลุมรัก มะนน่ากลัวกว่าการแอบชอบ มันทรมาน
กูอุส่าแเบรักตั้งแต่ม.2 กูเฝ้ารอ จนกว่าจะได้คบ สุดท้ายมาทำแบบนี้กะกูทำไม ไม่สมกะที่กูรอเลยดว้ยยยยยยย  
อยากระบายยยยยยยยยย  อึดอัด