ส่วนตัวผมขี้เกียจมากๆๆๆ มันเครียดเพราะเกรดนี้แหละ

1. ทุกคนถูกกระตุ้นให้เรียนเพื่อเกรด
นี่น่าจะเป็นความจริงที่คุณปฏิเสธได้ยากมาก

เพราะเมื่อคุณมองไปที่โรงเรียนกวดวิชาจำนวนมาก พวกเขาต่าง claim ว่าเรียนจบแล้วจะทำคะแนนได้ดีขึ้น

โรงเรียน มีการประเมินนักเรียนด้วย “เกรด” เพียงอย่างเดียว

การเรียนต่อ ให้ทุน เหรียญโอลิมปิค ทุกอย่างเชิดชู เด็กในระบบที่ทำเกรดได้ดีกันทั้งนั้น

ถามว่าการเชิดชูเด็กเกรดดี มันดีไหม? มันก็ดีอะนะ แต่มันทำให้เกิดอีกความหมายหนึ่งด้วย คือ ถ้าคุณเกรดแย่ แปลว่าคุณ “ห่วย”

นักเรียนหลายคนจึงต้อง ปากกัดตีนถีบ เพื่อพิสูจน์ตัวเองผ่านเกรดให้ได้

การเรียนรู้ที่โรงเรียนจึงพลาดไปจากจุดประสงค์ดั้งเดิม คือ ไม่ใช่เรียนเพื่อจะเรียนรู้ แต่เรียนเพื่อเกรด

2. ระบบไม่สนใจว่าคุณอยากรู้อะไร
ระบบการศึกษาได้รับผลกระทบจาก “ยุคอุตสาหกรรม” ทำให้มันต้องมีหลักสูตรที่ได้มาตรฐานเหมือนๆกัน

โรงเรียนจึงไม่แคร์ว่าคุณมีพรสวรรค์อะไร หรืออยากเรียนรู้อะไร สิ่งที่คุณต้องรู้ก็คือหลักสูตรที่เรากำหนดเท่านั้น

ตราบใดที่คุณไม่มีความรู้ตามหลักสูตรของเรา คุณก็จะถูกตราหน้าว่า “ล้มเหลว” ผ่านเกรดบนสมุดพก

แล้วบอกตรงๆ ผมไม่ได้อยากรู้เรื่อง ธาตุเคมี หรือ กระแสสลับ เลยแม้แต่น้อย แต่ถูกบังคับว่าต้องรู้ให้ได้

(ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะ ครูไม่ได้เชื่อมโยงเรื่องพวกนี้กับชีวิตจริงด้วย)

ความกระหายใคร่รู้ของผม จึงถูกหลักสูตรการศึกษาทำลายหมดสิ้น