ตอนเด็ก ผมเตะบอลห่วยมากเรียกว่าเตะไม่เป็นก็ถูก ช่วง ป.5 เพื่อนในกลุ่มผม มี 8 คน เป็นนักฟุตบอลทีมโรงเรียนไปซะ 6 คน (ผมว่าผมคล้าย จขกท ตรงที่ ตอนนั้นเราเล่นไม่เป็น แต่เพื่อนเล่นได้ และเราก็อยากเล่นกับเพื่อน อยากช่วยเพื่อน อยากเหมือนเพื่อน ปกติ กลุ่มผมจะนั่งติดกัน 8 คนแต่ถ้าวันไหนทีมโรงเรียนแข่ง กลุ่มผมจะมีโต๊ะว่างๆ 6 ตัวตั้งล้อมผมอยู่ระหว่างเรียน ก็จะอายๆหน่อย หลังกลับมาจากแข่ง มันนั่งโม้กันเรื่องแข่ง ผมก็โม้กับมันไม่ได้ พอตกเย็นพวกมัน 6 คนไปซ้อม ผมก็ทำได้แค่ยืนมองจากบนตึก คือรู้สึกเศร้าๆหน่อยที่ไม่ได้มีส่วนร่วมด้วย )  ทีนี้ ทีมโรงเรียน ต้องการทีมเตะซ้อมด้วยในวันหยุดทุกๆสัปดาห์ โค๊ชก็เลยให้ชวนเพื่อนมาซ้อมด้วย แน่นอนว่าเพื่อนมันชวนผม ก็เลยได้ไปเตะ(ซ้อม)กับทีมโรงเรียนทุกวัน ทั้งๆที่เตะไม่เป็น(แต่ก็อยากไปนะ เพราะจะได้มีเรื่องคุยกับพวกมันได้)

เล่าประสบการณ์ให้ฟัง เผื่อไปปรับเอานะครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แน่นอนว่าเริ่มแรก ก็เริ่มจากผมเล่นกองหลัง(ก็เล่นไม่เป็นนิ จะเป็นเล่นตำแหน่งอื่นได้ไง) แต่ผมเข้าใจว่า กองหลังไม่ได้มีหน้าที่หลักคือแย่งบอลนะ เรื่องนี้คุณเข้าใจผิด ยิ่งยังเตะไม่เก่ง จะไปแย่งบอลเค้านี่เรื่องยากนะ คุณต้องเริ่มจากเรื่องง่ายๆก่อน หน้าที่หลักจริงๆแล้วคือ กันไม่ให้เจาะเข้าโซนได้ต่างหาก ส่งผ่านได้ไม่ซีเรียส(แต่ตัดได้ก็ดี) แต่ห้ามให้เลี้ยงกินตัว ไม่ให้เลี้ยงผ่านไปได้ คือพัวพันให้มากที่สุดนั่นล่ะ เช็คตำแหน่งให้ดีประกบให้ติด ผมทำแค่นี้ล่ะ(ไม่ยากใช้มั้ย) เพื่อนๆก็เริ่มชวนไปเล่นบ่อยขึ้น จนถึงระดับชวนไปสมัครแข่ง งานเล็กๆตามงานวันเด็กไรงี้(แต่ตอนนั้นผมเล่นกองหลัง ไปเล่นสำรองบ้าง ตัวจริงมั้ง คือเพราะปกติเด็กๆที่เล่นเป็นไม่อยากเล่นกองหลัง ผมก็เลยได้เล่นตัวจริงมั้ง)

พอขึ้น ม ต้น ผมเริ่มรู้ตัว่าชอบฟุตบอล ถ้าอยู่บ้านคนเดียว ผมจะเอาบอลไปเตะอัดกำแพง น็อคบอล(เหมือนเทนนิสน่ะ) ผมทำบ่อยมากๆนะ เพราะผมรู้สึกสนุก คือกลับบ้านมา กินข้าวเสร็จ ก็มาเตะบอลอัดกำแพงเลย ทำบ่อยๆจนผมรู้สึกว่า ได้สกิลการจับบอล ส่งบอลระยะใกล้ จากตรงนี้ ผมเลยใช้ทุกส่วนของเท้า รับบอล ส่งบอลระยะใกล้ได้หมด ข้างเท้าด้านใน ด้านนอก หัวเข่า หน้าขา ฝ่าเท้า ส้นเท้า เคยชินกับลูกบอล

เพื่อนจะชอบมาบ้านผม บ้านผมมีสนามหญ้า ก็เลยกลายเป็นที่เตะบอลไปโดยปริยาย ซึ่ง เพื่อนรักผมที่มาบ้านผมบ่อยๆมันดันชอบเล่นเป็นผู้รักษาประตู(ซึ่งเพื่อนสนิทในกลุ่ม อีกคนสมัยประถมที่ ไม่ติดทีมโรงเรียนกับผมก็มันนี่ล่ะ) ผมเลยต้องยิงให้มันรับ ผมเลยได้ฝึกการยิงลูกหลายๆระยะ ชาเลนจ์ตัวเองไปเรื่อยๆ ผมฝึกยิงกระทั่งรู้ว่า ใช้ข้อเท้ายิงทำให้บอลโค้งได้มากกว่าใช้ข้างเท้า(เพราะจุดสัมผัสบอลมากกว่า)  ซึ่ง ช่วง ม.1 ถ้าเตะในโรงเรียน ผมจะเริ่มมาเล่นอยู่แถวกองกลางละ เพราะได้บอลบ่อย แต่เนื่องจาก ผมเริ่มมีสกิลการจับบอล และการยิงมาแล้ว ทำให้ผมเริ่มทำประตูได้บ่อยจากตำแหน่งนี้(ตอนนี้ ผมว่าผมเล่นได้ค่อนข้างดีถ้าเทียบกับ เด็กปกติแล้ว แต่ถ้าเทียบกับระดับเด็กนักกีฬาก็ถือว่าระดับกลาง ไปถึงระดับล่าง)

พอเพื่อคนอื่นเห็นว่าผมเตะบอลกันบ่อย ก็เริ่มมีเพื่อนมาเล่นด้วยที่บ้าน แต่สนามหญ้าบ้านผม มันไม่กว้างพอจะเล่นได้สองประตู เราเลยเล่นกันแค่ประตูเดียว คือ มีโกลคนเดียว แล้วแข่งกันยิง เช่น มีคนเล่น 5 คน ก็แบ่งทีม 2 คน อีกคนเป็นประตู เล่นบ่อยๆจนในส่วนนี้ผมได้สกิลการครองบอลหรือเอาตัวรอดในที่แคบ(เพราะสนามที่บ้านไม่ใหญ่ ยิงเลยจะติดตัวประกบแน่ ต้องส่งหรือเลี้ยงหนี) คือถ้าในที่แคบยังทำได้ มีพื้นที่เยอะก็ยิ่งเล่นง่ายเข้าไปใหญ่ (ช่วง ม2 ผมเริ่มได้มาเล่นหน้าแล้ว เพราะทำประตูได้เยอะ และเริ่มมีสกิลทะลุ ทะลวง และมีความเร็ว ตอน ป6 ผมเป็นนักวิ่งทีมโรงเรียน)

บางวัน มันก็จะมีเพื่อนที่ชอบเปิดบอล มันก็จะฝึกเปิดมาจากมุมธง ผมก็ฝึกเข้าฮอร์ส(มีแต่เพื่อนนักปั้น ทั้งประตู และนักเปิดบอล) เรื่องการเข้าฮอร์ส ก็เลยไม่ใช่งานยากสำหรับผมอีก ยกเว้นถ้าผมอยู่เสาแรกจะไม่ชำนาญ เพราะสนามที่บ้านไม่ใหญ่มาก ทำให้เวลาฝึก ผมทำได้แค่ไปคอยที่เสาสอง (ช่วงนี้ถ้าเทียบกับนักกีฬาฟุตบอลในอายุเท่ากันผมว่าผมเล่นได้ระดับกลางไปถึงระดับบน อันนี้พูดแบบถ่อมตัวนะ)

พอเพื่อนเริ่ม มาเตะด้วยเยอะๆ ก็เลยต้องออกไปเล่นนอกบ้าน ตามสนาม พวกผมก็จะตระเวนหาเตะในที่ๆมีคนเยอะๆ ตระเวนทั่วจังหวัดเลย หลายๆครั้งก็ต้องเล่นกับผู้ใหญ่ ที่ดูถูกเด็กๆว่าเตะไม่เป็นหรอก (ตอนนั้น ม ต้น) ซึ่งบางคนก็พูดถูก บางคนก็ไม่ ผู้ใหญ่ที่เก่งจริงๆเราจะแทบไม่ได้บอลเลย ยกบอลข้ามหัวเป็นว่าเล่น แต่ส่วนนี้ก็ทำให้เรามีประสบการณ์มากขึ้น

พอเข้า ม.สอง ม.สาม จากเด็กที่เตะบอลไม่เป็น ก็กลายเป็นคนที่เตะบอลเก่งทันที และเตะมาเรื่อยๆเพราะชอบ ผมเตะเกือบทุกวัน ปิดเทอมนี้ ตื่นมา ก็โทรสั่งเพื่อนให้เตรียมรองเท้าแล้ว ขนาดนั้นเลย (ไม่ได้ยกหางตัวเองว่าเก่งนะ คนอื่นพูด เมื่อก่อนเวลาครูถามทีมจะให้ใครลงเป็นกองหน้า เพื่อนๆจะเสนอชื่อผม วันแข่งชิงชนะเลิศทีมผมได้ที่สอง แต่ครูเดินมาชม บอกกองหน้าเล่นดี ซึ่งรู้โดยทั่วกันว่าหมายถึงผม เพราะกองหน้าอีกคนเล่นห่วยชัดเจนมาก เวลาเตะบอลกินตังค์ ทีมอื่นไม่ว่าจะรุ่นเดียวกัน รุ่นน้อง รุ่นพี่ ต้องมาสืบว่าผมจะลงเล่นหรือป่าว ตอนเตะกีฬาเฟรชชี่ เพื่อนที่พึ่งรู้จักกันก็ตะโกนบอกกันเพื่อให้ส่งบอลมาที่ผม คือผมถือว่า คนไม่รู้จักกันมาบอกว่าเราเก่ง ก็แสดงว่าเราก็น่าจะมีอะไรดีอยู่บ้าง)

ปล.แต่ตอนนี้เตะไม่ได้ละ ผ่าตัดหัวเข่า ไม่เหมือนเดิม 100%



อ้อ อันนี้ วิธีที่ผมฝึก(เล่น)บ่อยๆนะ เพราะผมว่ามันสนุก แต่วิธีพื้นฐาน ผมก็ฝึกเหมือนกัน เพราะอย่างที่บอกว่า บางที ผมก็ต้องไปฝึกกับทีมโรงเรียน ซึ่งวิธีการฝึกก็ทั่วๆไป ซึ่งผมว่าไม่สนุกพอจะทำได้บ่อยเลย

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เค้าก็ให้เด็กจับคู่กัน ยืนคนละฝากสนาม แล้วเตะส่งให้กัน ก็จะได้ฝึกส่งและจับบอล เปลี่ยนน้ำหนักเตะ เปลี่ยนระยะเรื่อยๆ(ก็ถือว่าเป็นเบสิคเด็กประถม)
ฝึกเตะขึ้นฟ้าให้สูงมากๆ แล้วเกี่ยวบอลลง(อันนี้ฝึกคนเดียว)
ฝึกสปรินต์ วิ่งเหยาะ สลับสปรินท์
ฝึกเดาะ
จำไม่ได้ละ ประมาณนี้ล่ะ คือผมว่ามันไม่สนุก เลยไม่ได้สนใจมาก