ออกตัวก่อนว่าเราก็เป็นโรคซึมเศร้าและมีอาการวิตกกังวล ตอนเป็นหนักสุดก็มีทำร้ายตัวเอง แต่เราเคยเข้ารับการรักษาแล้วจนอาการหายไปหยุดยาไปหลายปี จนเริ่มกลับมามีอาการและเข้ารักษาใหม่เมื่อปีที่แล้ว

ทีนี้เรามีเพื่อนที่เป็นโรคซึมเศร้ามันชอบมาบ่นมาระบายปัญหาให้เราฟังมาก เพราะมันบอกว่ามีแต่เราที่เข้าใจเราก็รับฟังมาตลอดเเละพยายามที่จะให้คำแนะนำและช่วยเหลือที่ทำได้ แต่ช่วงที่ผ่านมามันมีปัญหาเรื่องการเรียนซึ่งเราก็มีเรื่องเดียวกันเป๊ะ แต่ของเราไม่สาหัสเท่ามัน มันก็มาบ่นมาร้องไห้กับเรา เราก็ฟังมันนะทั้งๆที่เรากก็เครียดมากเหมือนกัน

โดยปกติเราเป็นคนที่ไม่ว่าจะเครียด จะสุข จะเศร้า เราจะเอาทุกอย่างลงที่ตัวเองเราไม่เล่าไม่ระบายให้ใครฟังทั้งนั้นยกเว้นหมอ(ซึ่งเราก็เล่าไม่หมดอยู่ดี) เราเลยไม่เข้าใจพวกที่เศร้าแล้วเอาความเศร้าของตัวเองไปโยนลงให้คนอื่นเท่าไหร่ แต่เราก็พยายามเป็นผู้ฟังที่ดีมาตลอด จนเพื่อนเรามันเครียดมากทั้งร้องให้ ทั้งบ่น ทั้งโวยวาย สุดท้ายก็ตีโพยตีพายใส่เราว่าเราปัญหาไม่หนักเท่ามันเราก็พูดได้สิ แล้วก็เหวี่ยงใส่เราต่างๆนานา

เราเลยบอกว่าเราพอแล้วเราจะไม่ฟังปัญหามันแล้ว ถ้ารู้ตัวว่ามีปัญหาก็ให้แก้ปัญหา รู้ตัวว่าป่วยแล้วมันทุกข์ก็ไปหาหมอไม่ใช่มาแคร์ว่าครอบครัวจะไม่เข้าใจแล้วไม่ทำไรแบบนี้ แล้วเราก็ทิ้งมันมาเลย สรุปหลังจากนั้นมันก็เก็บตัวไม่ไปเรียนไม่ติดต่อใครจนคนออกตามหา

พอเขากล่อมมันออกมาได้เหมือนมันจะเล่าว่าเราทำให้มันเศร้ามั้งทุกคนเลยมองเราว่าผิดแล้วบอกว่ารู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนป่วย เพื่อนมีปัญหาทำไมถึงทำแบบนี้ เราได้ยินแบบนั้น ได้ยินทุกคนโทษเรา เราก็อยากบอกว่า แล้วไม่คิดเหรอว่าเราก็มีปัญหาเหมือนกัน ทำไมไม่เห็นใจเราบ้าง แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรนะแล้วก็กลับมาอยู่หอ

ตอนนี้เราก็พยายามหาอะไรทำแก้เครียดหาหนังหาซีรีย์ตลกๆดูแต่ดูไปก็คิดมากไป น้ำตาไหลไป ทำไมทุกคนต้องโทษแต่เราด้วย แค่เราไม่เคยแสดงให้ใครเห็นว่าชีวิตเรามีปัญหา มันหมายความว่าเราต้องรองรับปัญหาและอารมณ์คนอื่นเหรอ

สุดท้ายก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ที่มาพิมพ์ในนี้ก็แค่เพราะอยากระบายแต่เราไม่ชอบระบายให้คนรู้จักฟังเท่านั้นแหละ ระบายกับคนแปลกหน้าแล้วมันก็โล่งใจดี