ญาติคนอื่นที่เป็นก็คือคุณปู่ ท่านเป็นอัลไซเมอร์ตั้งแต่คุณย่าเสีย(คุณย่าเสียก่อนประมาณ 20 ปี)ค่ะ
ดิฉันอ่านกระทู้ในพันทิป ส่วนใหญ่จะเป็นแค่ท่านเดียวแต่ของดิฉันเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ ดิฉันเป็นพี่สาวคนโต ส่วนน้องสาวไม่จำเป็นต้องแบกรับภาระอะไรเลย เนื่องจากเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่สืบกันมา ว่าลูกสาวคนโตมีไว้ใช้ น้องจึงจะมีไว้รัก (พวกท่านพร่ำพูดแบบนี้มาตลอด ไม่ใช่การคิดน้อยใจไปเองของเด็กค่ะ เพราะดิฉันโตแล้วท่านก็ยึดวิถีนี้อยู่เหมือนเดิม)
เมื่อดิฉันยังเด็ก คุณพ่อกับคุณแม่ท่านเคยเป็นเจ้าของบริษัทธุรกิจส่วนตัว แต่ทนพิษเศรษฐกิจไม่ไหว เลยต้องหนีหนี้มาที่ต่างจังหวัด ในสภาพที่เกือบล้มละลาย
คาดว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นแผลใจของพวกท่านมากทีเดียว โดยเฉพาะคุณแม่ ท่านเป็นคนติดหรูมาก การต้องมาอยู่ต่างจังหวัดในเขตที่ห่างไกลความเจริญ(ทั้งอำเภอเพิ่งมีเซเว่นเมื่อปีใหม่นี้เอง) ท่านคงเสียหน้าอยู่มาก
พวกท่านมักจะอับอายญาตพี่น้องเสมอ โดยเฉพาะคุณแม่ เนื่องจากจังหวัดที่เราอยู่ตอนนี้เป็นบ้านเกิดของท่าน จึงมักจะเจอกับคนอื่นเวลาออกจากบ้าน
ดังนั้นดิฉันในวัยเด็ก มักจะต้องนั่งรถออกจากบ้าน เพื่อไปทานข้าวในจังหวัดที่ไกลออกไปสัก 100 กม. เสมอ
แต่ในวัย 60 ปี พวกท่านทั้งคู่เป็นอัลไซเมอร์ โดยที่คุณแม้เป็นหนักกว่าคุณพ่อทั้งที่อายุอ่อนกว่า และมีอาการก้าวร้าวและไบโพลาร์ร่วมด้วย
ดิฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ดิฉันทำงานและงานบ้านช่วยเหลือพวกท่าน แต่คุณแม่ก็มักจะด่าฉันกับทุกคนที่พบ
คุณพ่อเองก็เป็นอัลไซเมอร์ อาการยังดีกว่าหน่อย แต่เวลาท่านตบตี ด้วยความที่อย่างไรก็เป็นผู้ชาย ท่านจึงทำเราแรงมากค่ะ
แต่เงินมรดกและกรรมสิทธิ์ทุกอย่างน้องเป็นคนได้ น้องใช้ชีวิตดีๆอยู่ที่ต่างประเทศกับแฟน โดยไม่ต้องแบกรับปัญหานี้เลย
แต่ดิฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมีแฟนเลย
อย่าว่าดิฉันเป็นลูกอกตัญญูเลยนะคะ ดิฉันก็อุทิศตนเพื่อพวกท่านอย่างหนักมาตั้งแต่จำความได้จนถึงปัจจุบันดิฉันก็เป็นคนใช้ในบ้านมาตลอด
หากจะว่าดิฉันไม่น้อมบุญคุณที่พวกท่านทำให้ดิฉันมีชีวิตขึ้นมาได้ ดิฉันคงหนีไปกับผู้ชายนานแล้ว ไม่ต้องมานั่งพิมพ์พันทิปที่เป็นหนทางระบายแค่หนทางเดียวแต่แรกแล้วล่ะค่ะ
แค่ในครอบครัวที่อบอุ่นดี การที่ต้องดูแลผู้ป่วยอัลไซเมอร์อย่างใกล้ชิดนั้น ยากมากที่คนที่รับหน้าที่นั้นจะไม่เครียดได้
ยิ่งเป็นครอบครัวที่มีวิถึแบบนี้ ดิฉันต้องรับมือคนเดียวรู้สึกว่ามันหนักอึ้งเกินที่ตัวเองจะรับไหวแล้วล่ะค่ะ
เครียดมากค่ะ พ่อกับแม่เป็นอัลไซเมอร์ทั้งสองท่าน
ดิฉันอ่านกระทู้ในพันทิป ส่วนใหญ่จะเป็นแค่ท่านเดียวแต่ของดิฉันเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ ดิฉันเป็นพี่สาวคนโต ส่วนน้องสาวไม่จำเป็นต้องแบกรับภาระอะไรเลย เนื่องจากเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่สืบกันมา ว่าลูกสาวคนโตมีไว้ใช้ น้องจึงจะมีไว้รัก (พวกท่านพร่ำพูดแบบนี้มาตลอด ไม่ใช่การคิดน้อยใจไปเองของเด็กค่ะ เพราะดิฉันโตแล้วท่านก็ยึดวิถีนี้อยู่เหมือนเดิม)
เมื่อดิฉันยังเด็ก คุณพ่อกับคุณแม่ท่านเคยเป็นเจ้าของบริษัทธุรกิจส่วนตัว แต่ทนพิษเศรษฐกิจไม่ไหว เลยต้องหนีหนี้มาที่ต่างจังหวัด ในสภาพที่เกือบล้มละลาย
คาดว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นแผลใจของพวกท่านมากทีเดียว โดยเฉพาะคุณแม่ ท่านเป็นคนติดหรูมาก การต้องมาอยู่ต่างจังหวัดในเขตที่ห่างไกลความเจริญ(ทั้งอำเภอเพิ่งมีเซเว่นเมื่อปีใหม่นี้เอง) ท่านคงเสียหน้าอยู่มาก
พวกท่านมักจะอับอายญาตพี่น้องเสมอ โดยเฉพาะคุณแม่ เนื่องจากจังหวัดที่เราอยู่ตอนนี้เป็นบ้านเกิดของท่าน จึงมักจะเจอกับคนอื่นเวลาออกจากบ้าน
ดังนั้นดิฉันในวัยเด็ก มักจะต้องนั่งรถออกจากบ้าน เพื่อไปทานข้าวในจังหวัดที่ไกลออกไปสัก 100 กม. เสมอ
แต่ในวัย 60 ปี พวกท่านทั้งคู่เป็นอัลไซเมอร์ โดยที่คุณแม้เป็นหนักกว่าคุณพ่อทั้งที่อายุอ่อนกว่า และมีอาการก้าวร้าวและไบโพลาร์ร่วมด้วย
ดิฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ดิฉันทำงานและงานบ้านช่วยเหลือพวกท่าน แต่คุณแม่ก็มักจะด่าฉันกับทุกคนที่พบ
คุณพ่อเองก็เป็นอัลไซเมอร์ อาการยังดีกว่าหน่อย แต่เวลาท่านตบตี ด้วยความที่อย่างไรก็เป็นผู้ชาย ท่านจึงทำเราแรงมากค่ะ
แต่เงินมรดกและกรรมสิทธิ์ทุกอย่างน้องเป็นคนได้ น้องใช้ชีวิตดีๆอยู่ที่ต่างประเทศกับแฟน โดยไม่ต้องแบกรับปัญหานี้เลย
แต่ดิฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมีแฟนเลย
อย่าว่าดิฉันเป็นลูกอกตัญญูเลยนะคะ ดิฉันก็อุทิศตนเพื่อพวกท่านอย่างหนักมาตั้งแต่จำความได้จนถึงปัจจุบันดิฉันก็เป็นคนใช้ในบ้านมาตลอด
หากจะว่าดิฉันไม่น้อมบุญคุณที่พวกท่านทำให้ดิฉันมีชีวิตขึ้นมาได้ ดิฉันคงหนีไปกับผู้ชายนานแล้ว ไม่ต้องมานั่งพิมพ์พันทิปที่เป็นหนทางระบายแค่หนทางเดียวแต่แรกแล้วล่ะค่ะ
แค่ในครอบครัวที่อบอุ่นดี การที่ต้องดูแลผู้ป่วยอัลไซเมอร์อย่างใกล้ชิดนั้น ยากมากที่คนที่รับหน้าที่นั้นจะไม่เครียดได้
ยิ่งเป็นครอบครัวที่มีวิถึแบบนี้ ดิฉันต้องรับมือคนเดียวรู้สึกว่ามันหนักอึ้งเกินที่ตัวเองจะรับไหวแล้วล่ะค่ะ