เราอายุ 28 ทุกวันนี้ ทำงานตำแหน่ง Assistant​ Project​ Manager​ ค่ะ มีลูกน้องในความดูแล เกือบสามสิบคน  เงินเดือนดี ทุกวันนี้ในด้านการงานได้รับความยอมรับจากผู้ใต้บังคับบัญชาดี

แต่เรารู้สึกโดดเดี่ยวค่ะ เราไม่สามารถเป็นตัวเอง อยากคุยเล่น เฮฮากับเพื่อนๆน้องๆ ในบริษัทหรือต่างบริษัท ที่อายุรุ่นเดียวกัน ประสานงานกันอยู่บ่อยครั้ง แต่เนื่องด้วยตำแหน่งมันโดดกว่าเขา

เขามักสร้างระยะห่างกับเราเสมอ  พอทำงานหนักๆ อยากคุยเล่น นอกเวลางาน เขาติดภาพเราจริงจัง เราเล่นไปเขาไม่เล่นตอบ  อ้างว้างเคว้งขว้างเลยทีเดียว....

ตัวอย่างนะคะ......
รุ่นน้องอีกบริษัทส่งแบบมาให้ อายุห่างกันสองปี ดิวงานกันบ่อยมากกกค่ะ เจอเกือบทุกวัน

เรา : แบบที่คราวเมฆมาคือมีการเปลี่ยนแปลงหรอ

น้อง : ครับ

เรา : แก้แบบมาแล้วใช่มั๊ย

น้อง : ครับ

เรา : งี้แบบก็โป๋สิ

น้อง : คืออะไร

เรา : มุขน่ะ มันคือมุข เข้าใจยัง

น้อง : ครับ

...... จบบทสนทนาาาาาา

เรา : อร๊ากกกกก  กรีดร้องในใจ


จะให้ไปคุยกับพี่ๆที่ประชุมกันบ่อยๆก็อายุ 40 อัพ นอกจากปรึกษางาน ก็ไม่กล้าคุยเล่นเลย

ควรอ่านหนังสือเล่มไหน หรือควรคิดแบบไหนดี ให้หมดอารมณ์​ความรู้สึกแบบนี้คะ
ทุกวันนี้ แก้ไขด้วยการ ทำตัวให้ยุ่งๆ ทำงานตั้งแต่ 8:00-23:00 จะไ​ด้ไม่มีเวลาคิดเด็กๆแบบนี้

แต่อารมณ์​นี้มันมาทักทายเสมอเวลาล้าๆค่ะ อย่างตอนที่พิมพ์​กระทู้อยู่ หดหู่เกิน โดดเดี่ยวเวอร์


แก้ไขคำผิดค่ะ..... กราบขออภัย อย่าใส่อารมณ์​กันเลย  พิมพ์​ในมือถือ มีความลำบากปะปนความง่วงค่ะ😥

ย้อนเวลาได้ จะไม่เล่นมุขนี้ค่ะ.... อีกายังไม่กล้าบินผ่าน(เป้กแบบวังเวงสุดๆ)​