คบกับแฟนมานาน8ปีแล้วคะ ตั้งแต่เขาเรียนจนเขาได้ไปทำงานไกลบ้านที่สมุทรปราการ ไปอยู่หอแถวสายไหม ได้เจอกันวันเสาร์อาทิตย์แต่เค้าไม่มีรถ เรากลัวเค้านั่งรถลำบากก็เลยไปรับส่งเค้ากลับบ้านทุกวัน ช่วงไหนที่บ้านไม่มีใครอยู่ก็ไปนอนกับเค้าที่หอบ้าง เพราะกลัวว่าเค้าจะว่าเราไม่สนใจ แต่ในใจคือต้องจ่ายค่าน้ำมันเอง เหนื่อยขับรถไปกลับวันละ60กว่าโล หาไรให้กิน ทำความสะอาดห้อง ซักผ้าให้ วันไหนมีเรียนเช้าก็ต้องกะเวลานั่นนี่มากมายแถมยังรู้สึกผิดอีกว่า ทำไมไม่นอนอยู่บ้านสบายๆ ไม่ต้องมารีบกลับมาช่วยพ่อแม่ทำงาน ไม่ต้องโกหกพ่อแม่เพราะผช แต่และ ตอนนี้เราก็ไม่ค่อยพยพยายามมากแต่ก่อนแล้วค่ะเพราะ มันทั้งเหนื่อยและรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องพยายามถึงขนาดนั้น
ผลสุดท้าย แฟนเราก็คิดไปว่าเราไม่สนใจ ไม่รัก เขาก็พูดจาไม่ดี วันๆไม่สนใจเราบ้างคะ (ปล.อีกอย่าง แฟนเราสูบบุหรี่จัดมาก ไม่ชอบอาบน้ำ แปรงฟัน มีกลิ่นตัว เราเลยบางทีขัดขืนเวลาจะมีเซ็กด้วย พักหลังเขาเลยเฉยชากับเรามากเลยค่ะ ) แถมชวนไปไหนก็ไม่ไป เขาทุ่มเทกายใจให้กับเกมส์ เลิกงานทีเล่นยาวยันตีสองตีสาม ทุ่มเงืนเดือนกว่า30%ไปกับการซื้อของในเกม แถม ชวนไปไหนมาไหนเที่ยวกันก็ไม่ไปปฏิเสธตลอด
แบบนี้สุดทางแล้วใช่ไหมค่ะ เหมือนคบไปก็ไม่มีไรดีเลยค่ะ