มือดำของราตรีขยี้ฟ้า
บีบดาราแตกรวงช่วงโชติแสง
ริมขอบหล้าเคยมีริ้วสีแดง
เริ่มแพ้แรงระบายคล้ำตามทำนอง

เมื่ออาทิตย์ท่องไปไกลลับลิบ
ฟ้าค่อยหยิบจันทรามาแก้หมอง
แสงนวลนาบทาบเห็นเพ็ญลำยอง
เพลงดาวร้องรับแผ่วดังแว่วมา

ขอปลอบขวัญทุกคนที่ล้นทุกข์
ด้วยแววสุกสกาวใสในเวหา
จะกล่อมเกลาชาวดินทุกวิญญาณ์
ให้เย็นตาเติมยิ้มอิ่มอารมณ์

โรยดาราดารดาษฝาดฝาหมึก
ห้วงหาวลึกความลี้ลับยิ่งทับถม
ซ้อนสายใยใสจางทางน้ำนม
คล้ายคลี่ห่มอจินไตยในเอกภพ

อีกลีลาลำนำธรรมชาติ
ผืนฟ้าพาดแสงพราว-ดาวสยบ
จุดสว่างวูบวับแลัวดับลบ
ดาวหางจบทางพร่าพริบตานั้น

...เฉกชีพเชิดเจิดจ้าแจ่มราศี
ก็เช่นนี้ใช่ไหม?เคยใฝ่ฝัน
คืนนี้เห็นดาวหางดับโดยฉับพลัน
หัวใจหวั่นพรั่นแร้น..กลัวเป็น"ดาว"