เราสับสนตัวเอง ระหว่าง ความชอบกับสิ่งที่จะเป็น เราเชื่อฟังพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก บอกให้ตั้งใจเรียนก็คือตั้งใจเรียน เรียนให้ดีทุกวิชา ทำให้เค้าภูมิใจว่าลูกเรียนเก่ง เราก็ตั้งใจเรียนมาตลอดแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นเด็กเนิร์ดวิทย์คณิด ตอนแรกเราก็เลือกวิทย์คณิตละก็ติดสายนี้ แต่เรารู้สึกไม่ใช่เรา ไม่รู้เหตุผลแต่รู้แค่ว่าทำไมตัวเราเป็นแบบนี้เหมือนสัตว์ที่รับรู้ได้ว่าอาณาเขตนี้ไม่เหมาะกับเราหรือจะมีภัยมาอ่ะ5555 เรางอแงมาก เราเลยย้ายมาสายศิลป์ เราจบศิลป์​-คำนวณ ซึ่งมันแตกต่าง เราชอบมัน ถึงจะมีช่วงกดดันตอนเรียนบางวิชาแต่เราก็ชอบ ชอบที่สิ่งรอบตัวมันทำให้เรามีความสุขก็คือเพื่อนๆ เราสนุกมาก มันทำให้เรากล้าแสดงออกได้ กล้าพูดกล้าทำ กล้าคุยกับอาจารย์ สนุกกับเพื่อนแต่ก็ไม่เคยทิ้งเรื่องเรียน สอบได้เกรดสูงสุดในห้องตลอด แต่เราไม่ได้มีความรู้สึกอยากไปแข่งขันกับใครในห้องนะ เรารู้สึกว่าเราเป็นเด็กที่ซีเรียสเรื่องเรียนมากๆกลัวเรียนไม่ดี กลัวพ่อแม่ผิดหวัง เลยคิดมากเวลาที่การเรียนไม่เป็นไปอย่างใจคิด แบบทำไมสอบตก ทำไมคะแนนน้อย งานจะเสร็จทันมั้ย จะติดศูนย์ ติด ร รึป่าว อะไรแบบนี้ จะรู้สึกเครียดและกดดันมากอาจถึงขั้นร้องไห้ได้เหมือนกัน  

พอเข้าช่วงมหาลัย พ่อแม่พูดเสมอว่าอยากให้เข้าข้าราชการ เราก็คิดว่าเราคงชอบ แต่ก่อนที่จะตัดสินใจเรามีหลายความคิดมากที่เราจะเลือก แต่สุดท้ายเราเลือกเรียนครู  ความรู้สึกเป็นเหมือนตอนที่เรียนสายวิทย์คณิตเลย แต่มันมีอีกเรื่องนึงขึ้นมา คือ เรารู้สึกเข้ากับสังคมตรงนั้นไม่ได้ ถึงเข้าได้ก็ยังรู้สึกโดดเดี่ยว ความชอบในหลายๆอย่างก็แตกต่างกัน ก้มีบางคนคิดได้ละลาออกไปเรียนอย่างอื่นแทนเหมือนกัน แต่เราทดลองอยู่หลายเดือน สุดท้ายก็รู้ว่ามีเราที่แตกต่างมากเกินไป แต่พอเราซิ่วแล้วเราจะไปเลือกเรียนอะไรต่อล่ะทีนี้ เราสับสน ว่า เราชอบอะไร แล้วสิ่งที่เราชอบมันสามารถเป็นสิ่งที่จะเป็นให้กับพ่อแม่ได้บ้างมั้ย มันจะขัดแย้งกันรึป่าว

ตั้งแต่เราซิ่วมาเราก็ทำงานเก็บเงินขายของ ละก็เราชอบดูหนัง ละคร ดูการ์ตูนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เป็นอะไรที่หยุดไม่ได้เลย แล้วเราก็ชอบจินตนาการ เพ้อฝันได้ไม่รู้จบ ชอบให้คำปรึกษาเรื่องบางเรื่อง ระหว่างซื่วเวลาเพื่อนไม่เข้าใจตรงไหนเรื่องเรียนที่เคยเรียนมา ก็ทักมา ถ้าเราพอรู้เราก็จะให้คำแนะนำ เคยคิดว่าซิ่วมาจะต้องไปนู่นไปนี่ทำให้สุดๆเพื่อจะได้รู้ว่าชอบอะไร ผจญภัยซะบ้างแต่ความจริงแล้วก็คือพ่อแม่ไม่อนุญาติ T T จนมาถึงตอนนี้จะเข้ามหาลัยอีกแล้ว เราตัดสินใจยาก เราเครียด เราทิ้งคำพูดพ่อแม่ไม่ได้แต่ก็ไม่อยากทำร้ายตัวเองในสิ่งที่ถ้าเกิดมันไม่ชอบจริงๆ