สวัสดีค่ะเราก็เป็นคนหนึ่งที่เคยได้มีโอกาศเข้าไปใช้ชีวิตที่โรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัยเพชรบุรี ตอนนี้เราก็จบม.3มาเเล้ว  เราไม่ได้ต่อที่เดิมหรอก เเล้วตอนนี้เราจะมาบอกถึงความเป็นอยู่ค่ะเคยได้ยินใช่มั้ยคะ "เก่งเเค่ไหนถ้าไม่รู้จักการปรับตัวคุณก็อยู่เเบบมีความสุขไม่ได้" ใช่ค่ะเราผ่านมาแล้ว คือตอนม.1 เราไม่สนิทกับใครเลย คือเราเข้ากับคนยาก พูดน้อย ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน เรารู้สึกท้อมากๆ เเต่คำพูดเราที่บอกพ่อแม่ว่าหนูจะเรียนมันฝังอยูในความคิดเรา เราเลยคิดว่าเราต้องผ่านไปได้ เเต่ละคืนเราคิดว่าเราฝันเดี๋ยวเราก็ตื่น ทุกวันเราโทรหาแม่เพราะเราไม่มีเพื่อน ถ้าจะมองตอนนั้นก็นรกดีๆนี่เเหละ แต่พอเราเริ่มใช้ชีวิตที่นั่นเริ่มสนิทเริ่มมีเพื่อน เราไม่เหงาเเล้ว แต่ก็โทรหาแม่เรื่อยๆนะเพราะเรารู้ว่าเเม่เค้าห่วงเรา เเต่เราเริ่มไม่กลับบ้านจากเมื่อก่อนเดือนละ2-3ครั้ง จนในที่สุดก็2เดือนครั้ง เราสนิทกับเพื่อนมากไม่เหงาเเล้วทำงานกลุ่มก็ไม่ใช่เศษเหลืออีกต่อไป พอเริ่มสนิทจนวันหนึ่งเราก็ต้องจบม.3 เราแยกกันคนละทางวันสุดท้ายที่เราจะออกมาเราร้องไห้เพราะเรารู้ตัวดีว่าต่อไปยังไงก็ไม่เหมือนเดิม ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป เราต้องตื่นเองโดยไม่มีเพื่อนคอยปลุก
เราไม่ต้องวิ่งลงหอเพราะตื่นสาย
เราไม่ได้กินข้าวกับเพื่อนอีก
เราจะต้องใช้ชีวิตใหม่
เเต่เราอยากบอกนะถ้าคุณผ่านโรงเรียนนี้มาได้คุณก็สามารถใช้ชีวิตในที่อื่นๆได้ เพราะโรงเรียนนี้ไม่ใช่แค่สอนคนเก่ง เเต่สอนคนเเกร่ง สอนคนให้เป็นคนจริงๆ สอนให้เราเข้าใจอะไรหลายอย่าง สอนการใช้ชีวิตคนเดียว เเละสำหรับเราโรงเรียนนี้สอนให้เรารู้จักความรัก เรารักโรงเรียนนี้ เพราะที่โรงเรียนแห่งนี้มีคนที่เรารักอยู่
ถ้าคุณเรียนอยู่เราเเนะนำว่าใช้ชีวิตวันนี้ให้ดีที่สุดจะได้ไม่มานั่งเสียดายทีหลัง