ผมเป็นคนปฏิเสธไม่ค่อยเป็น ใช้ชีวิตลำบากมากเเต่ละวัน เพื่อนชอบมายืมตังตลอด ยืมเเล้วคืนไม่ว่า เเต่ยืมเเล้วหาย ยืมเเล้วลืม บางทีเราก็ลืมเอง กลัวว่าปฏิเสธไป จะเสียเพื่อนอีก พอให้ยืมมันเบี้ยวจะทวงก็กลัวมันด่า เเต่ละคนกินดีอยู่ดีกว่าผมอีก บ้านก็รวยมีรถขับ บ้านราคาเป็น10ล้าน เเต่ไม่มีปัญญาเอาเงิน 1000กว่าบาทมาคืนผม อีกประเภทคือพวกตอดเล็กตอดน้อย ยืมทีละ 100-200 เเล้วก็หายจ้อย ไม่ทวงก็เงียบกริบ พอเดือดร้อนก็จะมายืมใหม่ หนี้เก่าลืมสิ้น ผมจำได้นะไม่ใช่ไม่ได้ เเต่เเค่เเกล้งๆลืมไป ทุกวันนี้ใครขอยืมต้องบอกว่าไม่มี เดี๋ยวนี้ซื้อของอะไรเเพงๆเข้าบ้านไม่กล้าอวดลงเฟสเลย รองเท้านาฬิกา ออกจากบ้านทีเรือนมีราคาต้องเก็บเข้าตู้ ต้องเอานาฬิกาเเฟชั่น 100เดียวมาใส่บอกชาวบ้านว่าเรือนอื่นขายไปเเล้ว พกตังไปข้างนอกบัตร ATM ก็ไม่กล้าพกไป บางครั้งจะซื้อของอะไรลำบากตัวเองมาก ตังพกเยอะไม่ได้ เดี๋ยวเพื่อนขออีก ผมก็เข้าใจนะที่ต้องมาลำบากเเบบนี้ เพราะเกิดจากตัวผมเองนั่นเเหละ เเต่ไม่เข้าใจคนพวกนี้จริงๆ มันมีตังกว่าเราด้วยซ้ำกินดีอยู่ดีมีตังมากกว่าเรา เเต่ทำไมไม่รู้จักคืน ทำไมชอบมาเบียดเบียนคนไม่มีตังเเบบเรา เจ้าหนี้ต้องกินมาม่า เเต่ลูกหนี้พาเมียออกไปเที่ยวทะเล พาไปกินอาหารหรูๆ หาไปเข้าวัดทำบุญ เเต่ตังไม่ถึง2000 ไม่มีปัญญาคืนถามอะไรก็ตอบมาเเต่ประโยคเดิมคือไม่มี เเละก็ไม่มี
เเล้วอีกวลียอดฮิต ไม่รู้ใครเป็นคนเริ่มใช้ "มีเเล้วจะคืน" อยากจะถามพวกนี้มากว่าเมื่อไหร่คุณจะมี เอาจริงๆนะ ลูกนี้ เเทบจะ100ทั้ง100 มันมีตังคืนเราทุกคนเเหละ เเต่จะคืนให้ก็ต่อเมื่อมันเหลือเศษมาเเล้ว เเบบติดเรา 1000 รอให้มีตังมาสัก20000เงี้ย ต้องประมาณนี้มันถึงจะยอมคืนเรา ถ้ามี2000น่ะหรอ ฝันไปเถอะ ต้องเก้บตังไปซื้อเครื่องสำอางให้เมีย ต้องพาเมียไปเที่ยว ไปกินข้าว เห้อเบื่อ ผมเดาว่ามันหมดตังไปตั้งเเต่เครื่องสำอางให้เมียละ พอหรือเปล่ายังไม่รู้เลย จริงๆกระทู้นี้เหมือนเป้นกระทู้ระบายของผมมากกว่า โพสลงเฟสไม่ได้ เดี๋ยวมันรู้ตัว ขอบคุณที่เข้ามารับฟังคับ