สวัสดีทุกคนครับ ก็ประมาณตามหัวข้อครับ เพราะส่วนมากเวลาเข้าสังคมหรือคนรู้จัก มักเจอคำถามประจำเมื่อไหร่จะมีเมี.. จะมีลูกทันเลี้ยงรึอะไรก็ว่ากันไป... โดยส่วนตัวก็เคยมีแต่ทุกวันนี้คือยุคล่มสลายของความรัก สิ่งที่ผมรับไม่ได้ที่สุดคือการนอกใจ ถึงจะแค่คุยกันเฉยๆก็ตาม (จับได้แรกๆจะบอกว่าคุยกันเฉยๆ) ผมก็พร้อมที่จะปล่อยให้คุยกันได้เต็มที่ คนแล้วคนเล่า ผมคงใจไม่กว้างพอ หลังจากนั้นมาผมขอเลือกที่จะอยู่แบบตัวคนเดียว(รู้สึกดีกว่าตอนมีคู่นะ) ก็หลายปีผ่าน แต่ไม่ได้ปิดกั้นตัวเอง ลึกๆก็อยากมี จะหารุ่นราวคราวเดียวกันก็มีครอบมีครัวหมดแล้ว บางคนไม่มีสามีมีเรือพ่วงผมก็ไม่รังเกียจ ก็ลองคบกันไปพอลองคบไปรู้สึกไม่ใช่ความรัก คือเงินล้วนๆค่าๆๆๆ... สุดท้ายผมก็ต้องถอยออกมา ประสปการณ์ทำให้เรารักใครยากขึ้น ดู วิเคราะห์ ว่าคนที่เข้ามาจริงจังแค่ไหน ผมว่าไม่มีใครอยากเริ่มใหม่ซ้ำบ่อยๆเนาะ เลยเหมือนกลายเป็นเลือกมาก ทีนี้รุ่นต่อมาก็รุ่นน้องจนเกือบจะถึงรุ่นลูก ก็20ต้นๆจนถึง30 ก็มีเข้ามา ก็ลองๆคบกันไป กลายเป็นประเด็นว่าอยากมีเมี..เด็กซะงั้นไป ก่อนหน้าก็เคยมีห่างกัน10ปี ด้วยความคิดที่ต่างกัน บวกกับผมจับได้เรื่องนอกใจก็จบกันไป ทุกวันนี้ก็ไม่ได้ดิ้นรนกับความรัก มีก็ได้ไม่มีก็ไม่เป็นไร กลายเป็นเหมือนเฉยชาไปเลย บางที่เห็นลูกๆเพื่อนโตเป็นหนุ่มเป็นสาว เขาเรียกเราพ่อ ก็รู้สึกเหมือนเราแก่แล้ว(รึเปล่า.!?) เข้าสังคมที่ไม่ใช่เพื่อนเขาก็เรียกพี่ๆ บางทีก็สับสน ตกลงแก่ยังหว่า.!? สุดท้ายไม่ถูกใจประเด็นไหนก็ขอโทษขออภัยด้วครับ บางทีอยู่คนเดียวก็เหงาเพ้อลงพันทิปแล้วกัน ขอบคุณคำแนะนำด้วยครับ