ผมแอบชอบคนๆหนึ่งมา 4 ปีแล้วครับต
ผมไม่เคยแอบชอบใครมาก่อนเลยนะครับ ตอนม.1ครับ ผมเข้าเรียนมาใหม่ตอนที่ผมเข้าห้องผมเจอเขานั่งอยู่ตรงริมหน้าต่างในห้องครับ ผมแอบชอบเขาตั้งแต่เห็นครั้งแรกเลยนะครับ เขาในตอนนั้นเป็นคนที่ผมคิดว่าเป็นคนที่น่ารักแถมเรียนเก่งอีกด้วยครับ เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยคุยกับผู้ชายซักเท่าไหร่ครับ เป็นสาวหวานๆอะครับ ผมรู้สึกใจเต้นมากเวลาที่อยู่ใกล้เขา พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลยครับ แบบว่าใจเต้นตึกๆตัวร้อนไปทั้งตัวทำอะไรไม่ถูก ทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ในตอนนั้นครับ อย่างมากก็ได้แค่ทักตามมารยาท เขาเป็นคนที่เรียนเก่งใช่ไหมครับ ในตอนนั้นผมเรียนก็ปานกลางนะครับ ไม่เก่งมากไม่แย่มาก ในตอนม.1 เขาเรียนได้อันดับที่ 1 ของห้องครับ ทำให้ผมคิดว่าผมต้องพยายามขยันตั้งใจเรียนให้มากที่สุดเพื่อให้เขามาสนใจในตัวผมและผมต้องเป็นคนที่ใจดีด้วย ผมพยายามมากเลยครับ งานทุกงานผมไม่เคยขาดเลยครับ บางครั้งงานกลุ่มผมก็ต้องกัดฟันทำคนเดียวบ่อยครั้งเพราะไม่มีใครช่วยงานเลยครับ ทำให้ผมเป็นคนที่จริงจังในเรื่องเรียนมากครับ(เหนื่อยมาก) ในตอนนั้นครับแต่ผมคิดถึงเขาผมก็หายเหนื่อยพร้อมสู้ต่อแล้วครับ ทำให้ตอนม.2 ผมได้อันดับที่ 1 ของระดับชั้นเลยครับ พอตอนม.2 ผมกลับได้เรียกว่าเป็นเด็กที่ขยันเลย และแล้วเขาก็เริ่มทักเฟสผมมาถามเรื่องงานครับ ผมดีใจมากครับ ดีใจจนร้องไห้เลยในตอนนั้น เพราะว่าผมทำได้แค่ส่องเฟสเขาใช่ไหมครับ ไม่กล้าทักไปด้วยเพราะไม่มีอะไรจะทักเลยครับ เขาก็เริ่มถามงานทุกๆวันเรื่อยมาครับ ผมก็ช่วยเขาอย่างเต็มที่เลยนะครับ บางครั้งก็หยอกล้อบ้าง เหมือนคนจีบกันเลยครับ แบบว่าคุยเรื่องงานเสร็จเขาก็ชวนคุยเรื่องอื่นต่ออะครับ เราเคยกลับบ้านด้วยกันด้วยนะครับ ผมเคยให้ของขวัญวันเกิดเขา และเขาทักมาบอกว่าชอบมากก ขอบคุณด้วยครับ ทำให้ผมคิดไปไกลเลยครับ ว่าเขาแอบชอบผมเหมือนกันไหม? แต่อีกใจก็คิดว่าทุกครั้งที่เขาทักมามักจะถามเรื่องงานตลอดหรือเขาจะหลอกเราเฉยๆ แต่ผมก็คิดในใจในตอนนั้นว่า คงไม่ใช่หรอกอย่าคิดแบบนั้นเลย ครับจนม.3 เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปครับ จากที่เขาไม่คุยกับผู้ชาย เขาเริ่มแกล้งหยอกล้อกันเล่นกับเพื่อนผู้ชายคนอื่น แบบว่าเพื่อนผู้ชายชอบแซวเล่นอะไรแบบนี้อะครับ แกล้งแล้ววิ่งหนีไล่จับกันอะไรแบบนี้อะครับ ตามประสาเด็ก แต่ว่ามันก็ทำให้ผมอึดอัดตรงหน้าอกมากเลยครับ แต่ผมก็พยายามคิดในแง่ดีอย่างน้อยเราก็เป็นที่พึ่งของเขาได้อะไรแบบนี้อะครับ จนมันเริ่มเป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆอะครับ ผมก็รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งเลยครับ มันทำให้ผมเริ่มรู้ความจริงว่าที่เขาทักมาทุกครั้งมักจะถามเรื่องงานตลอด ไม่ค่อยมีความเกรงใจ เวลาเราให้คำตอบเรื่องงานเสร็จบางครั้งอ่านก็ไม่ตอบ หรือบางครั้งก็หนีไปนอนเลยให้เราอธิบายงานคนเดียว พอเปิดเทอมม.4 ครับ ผมก็ได้อยู่ห้องเดียวกับเขาครับ ผมดีใจมากเลยครับ แรกๆทุกอย่างมันก็เหมือนเดิมและครับ แต่ว่า ... ผมได้เห็น Messenge ของเพื่อนผมที่เป็นผู้ชาย ที่นั่งใกล้เขา ที่ชอบหยอกล้อ ที่ชอบแกล้งเล่นกับเขา แชทเฟสกันครับแต่ว่า.. ชื่อแชทของเขามันไม่ธรรมดานี้อะสิครับ ชื่อประมาณว่า เถิกจัง แล้วมีอีโมจิแบบว่ามุ้งมิ้งๆอะครับ ในตอนที่ผมเห็นผมรู้สึกเจ็บปวดมากครับ มันรู้สึกแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ขนลุกเลยครับ จนวันนั้นผมไม่ตอบแชทเขาเลยครับ พอ 2 วันผ่านมาเขาก็แชทมาว่า " คงรำคาญเราแล้วสินะ ทักไปไม่ตอบเลย " มันทำให้ผมใจอ่อนขึ้นมาครับ มันทำให้ผมพยายามที่จะลืมเรื่องเราทั้งหมด พยายามคิดในแง่ดีไว้ แต่อีกใจก็บอกว่า พอได้แล้ว อย่าไปหลงกับเรื่องแบบนี้อีกเลย เราควรรักตัวเองได้แล้ว
แต่ผมก็กลับเลือกที่จะตอบแชทเขาครับ ยอมที่จะทนเห็นเขาคุยกับเพื่อนผู้ชาย ยอมที่จะอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนซักที ผมเหนื่อยมากเลยครับตลอด 4 ปีที่ผ่านมานี้ ผมยอมที่จะเลิกเล่นเกมจากที่เล่นเกมทั้งวันเพื่อให้มาตั้งใจเรียน อ่านหนังสือ ทำงาน ช่วยสอนการบ้านเพื่อน พยายามซื้อครีม ซื้อโฟมล้างหน้ามาใช้ จนหน้าใสไร้สิว งานบางงานก็เหนื่อยมากเลยครับเพราะต้องทำให้ดีที่สุดถึงเกรดจะดี มีคนมาจีบผมเป็น 10 คนแต่ผมก็ไม่ตัดใจจากเขาซักที (ผมไม่ได้พยายามที่จะอวยตัวเองนะครับ) เรื่องนี้ผมไม่ได้บอกใครเลยครับ ผมตัดสินใจมาตั้งกระทู้เพราะผมทนไม่ไหวจริงๆครับ ผมเหนื่อยมากเลยครับที่จะแบกรับความรู้สึกนี้ไว้ ผมอยากที่จะออกจากจุดตรงนี้มากเลยครับ ผมอยากมีความสุขเหมือนกับคนอื่นๆเขา ผมอยากที่จะรักตัวเองให้มากขึ้นครับ แต่ว่าผมก็ตัดใจจากเขาไม่ได้ซักทีเลยครับ
ปล. อย่าว่าผมเลยนะครับถ้าผมพิมพ์อะไรที่ไม่ชอบ ถ้าผมเรียบเรียงผิดผมต้องขอโทษด้วยนะครับ