เรารู้สึกว่าตัวเราไม่มีเพื่อนจริงๆเลย ที่มีก็จะเป็นคนรู้จักที่เรารู้สึกว่า คอยเอาเปรียบเรา คือเราเคยนั่งวิเคราะห์ตัวเรา หลังจากที่เราเจอปัญหาว่าเรารู้สึกว่าเราเจอแต่คนไม่จริงใจ หน้าไหว้หลังหลอก เขี้ยว จ้องจะเอาเปรียบ หน้ายิ้มแต่ข้างหลังถือมีดคมๆจ้องจะฟันเรา เราได้บทสรุปอย่างไม่ลำเอียงว่าเราเป็นคนไม่มีมาด ไม่มีฟอร์ม เป็นคนกันเองมาก จนค่อนไปทางติงต๊อง แต่เราว่าเราทันคนนะ เพียงแต่เราไม่คิดว่าเราแสดงความจริงใจออกไป แล้วเราจะโดนคนเอาเปรียบ เราหมายถึงคนที่เจอ กินเที่ยวด้วยกัน มันไม่ได้ครั้งเดียว แต่มันแทบจะทุกครั้ง ทุกคน
ทั้งคนที่เราคิดว่าเป็นเพื่อน แม้กระทั่งแฟนที่เพิ่งเลิกกันไปไม่นาน สุดท้าย กลายเป็นว่า เค้า “แสดง” มาตั้งแต่วันแรกที่คบกัน อันนี้เราไม่ได้คิดเองเออเอง เรื่องราวแทบไม่ต่างจากมิวสิควีดีโอเพลง “อย่าบอก” ของ อะตอม แบบนั้นเลย https://youtu.be/AObYORPRpL4

สรุป เรารู้สึกว่า การที่เราเคยได้ยินหรือเรียนมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ ให้เป็นคนดี โน่นนี่นั่น จริงใจ
บลาๆๆ
คือ โคตรจะไม่จริง เด็กคนไหนที่ทำตามที่ครูสอนนะ ว่าต้องเป็นคนดี ไม่หลอกใคร โน่นนี่ บอกเลย เด็กคนไหนทำตามครูนะ ตอนโตขึ้น จะเป็นโรคซึมเศร้า ชีวิตจะมีแต่ความรันทด หดหู่
ที่เราเจอทุกวันนี้ เราคิดว่าครูควรจะสอนว่า
เด็กๆ ทุกคนควรจะแสดงละครให้เก่ง ข้างในใจจะคิดอะไร จะดีหรือจะอิจฉา จะเลว จะเป็นยังไงไม่สำคัญ แต่ต้องเล่นละครให้เป็น ต้องแสดงออกว่าเป็นคนดี ยิ่งเฟสบุ๊คนี่ต้องโพสต์เรื่องคำคมพวกความดี หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันทำให้เราดูดี
เอาจริงๆไม้ เราไม่เคยคิดร้ายหรืออิจฉาใคร หรืออะไรเลยจริงๆ แต่คนอื่น มักจะมองเราว่าไม่ดี เพราะภาพลักษณ์ของเราไม่ดี
เพราะว่าเรากินเหล้า สูบบุหรี่ และเฮฮา ปาร์ตี้
แต่เรามานั่งวิเคราะห์ เราคิดว่าการกินเหล้า สูบบุหรี่ของเรา มันเป็นกิจกรรมที่ไม่ได้ทำให้สุขภาพเราดีขึ้น แถมยังทำให้สุขภาพเราแย่ลงอีกต่างหาก เรารู้ เรายอมรับ แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องไปเอาเปรียบใคร หรือมีเล่ห์เหลี่ยมใส่ใครนี่?! มันคนละเรื่องกัน
คนดี หรือเลว เค้าวัดกันที่เราไปเอาเปรียบ หรือไปโกง ไปมีเหลี่ยม ไปขโมย ไปทำเรื่องแย่ๆให้ผู้อื่นเดือดร้อนหรือเจ็บช้ำน้ำใจ ไม่ใช่เหรอ?
ถ้าเราสูบบุหรี่หรือกินเหล้า รู้ว่ามันไม่ใช่กิจกรรมที่ดีต่อร่างกาย แต่มันก็ร่างกายเรา แล้วเราก็เมาแล้วหลับ ไม่ได้ไประรานใคร (ไม่ได้บอกว่ากินเหล้าสูบบุหรี่เป็นสิ่งที่ถูก แต่เราแค่อธิบายว่าทำไมเราถึงมีความเห็นว่าการสูบบุหรี่กินเหล้าไม่สามารถใช้มาตัดสินคนได้เสมอไป ว่า “ดี” หรือ “ไม่ดี”

เข้าใจว่า การกินเหล้า มันทำให้คนที่มีนิสัยยังไงก็จะแสดงออกมายังงั้น แต่เราเมาเราก็นอน ตอนนี้เราก็ดิ่มไป เราถึงพิมพ์มา เพราะมันอัดอั้นมานาน ถ้าไม่เมา เราคงไม่พิมพ์มา
โลกนี้ทำอยู่ยาก?
แฟนเก่าเราเพิ่งบอกว่า
#ทุกอย่างมันคือการแสดง
เอาจริงๆเป็นสิ่งที่สงสัยมาสักพัก เหมือนเราจะรู้อยู่แล้ว แต่หลอกตัวเองมาตลอดว่า เราทำทุกอย่าง ให้ทุกอย่าง ด้วยใจขนาดนี้ เค้าคงสัมผัสได้ว่าคนไหนควรเล่ห์เหลี่ยมใส่ คนไหนไม่ควรเล่ห์เหลี่ยมใส่ ถ้าเจ้าเล่ห์มาเจ้าเล่ห์กลับโอเค แต่คนไหนจริงใจมา เราไม่ควรที่จะเจ้าเล่ห์ใส่เค้าเป็นอย่างยิ่ง เราเชื่อสัตย์จริงว่าเราโคตรจะจริงใจและทุ่มเทกับแฟนที่เพิ่งเลิกกันไป แต่ที่ไหนได้?..
ทำยังไงดีกับการอยู่ในสังคมที่คนมีแต่คำคมเก๊ๆ
ขอโลกที่ไม่มีแต่คนใจร้ายได้ไม้?