คือเราเคยมีคนคุยอยู่คนนึงค่ะ เราเป็นฝ่ายไปชอบเขาก่อนละก็เนียนๆจีบเขามาตลอด จนเราทั้ง2คนก็บอกชอบกันละก็ตกลงเป็นคนคุยกันนะค่ะ
ช่วงเเรกๆทุกอย่างมันดีไปหมดเลยค่ะยอมรับเลยว่ามันคือช่วงโปรโมชั่นจริงๆ คือห่วงใยกัน เเคร์กัน คุยละสนุก คือรู้สึกได้อ่าค่ะว่าเขารู้สึกกะเรา คือไม่พิมห้วนๆ บทสนทนาคือไม่มีการตัดบทให้เสียความรู้สึกเลย คือมันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆค่ะเเต่เรากะเขาไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเเบบ2เเค่2คนเลยนะค่ะ เราเรียนอยู่ห้องเดียวกันคุยกันต่อหน้าละก็เเชตเเค่นั้นค่ะ
ละเราก็คุยกันมาตลอด2อาทิดที่เป็นช่วงโปรหลังจากนั้นมันก็เริ่มน้อยลงจนประมาณ2เดือนเขาก็เริ่มห่างจากเราด้วยความที่ เขาต้องช่วยพ่อเเม่ทำงาน เเถมยังต้องเรียนติวนส.เพื่อจะเตรียมพร้อมเข้ามหาลัยค่ะ เราก็เข้าใจนะค่ะไม่จู้จี้ จุกจิกอะไร เเล้วเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปพิมเเบบห้วนๆอ่าค่ะคือบางทีมันเเรงโดยที่เขาไม่รู้ตัวอ่าค่ะ ละก็พูดไม่เเคร์ความรส.เราเลย เช่นวันโกหกโลกอ่าค่ะ เขาบอกเราว่าเลิกคุยกันเถอะ เราก็คิดว่าเขาอำเล่น เเต่เขาก็บอกว่าพูดจริง คือเราร้องไห้เลยค่ะเเบบหนักมาก จนเราอ่านไม่ตอบเขานานๆ เขาถึงพิมมาบอกว่าชั่งมันเถอะ เเกล้งเฉยๆ คือความรส.เราเเบบเสียไปเลยค่ะ คือดีใจก็ดีใจที่เเค่เเกล้งเล่น เเต่ก็เเอบเสียใจที่เขาเล่นกะเราเเบบนี้
เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยเเสดงออกความรู้สึกเท่าไหร่ว่าเป็นอะไรหรือเเคร์ใคร เช่นต่อให้เราไม่สบายหนักขนาดไหนเขาก็จะไม่ถาม ไม่ดูเเล หรืออะไรเราเลยค่ะ ตอนอยู่โรงเรียนก็ไม่มีใครเชื่อเราเลยค่ะว่าเรา2คนเป็นคนคุยกันเพราะเขาไม่ได้บอกเพื่อนหรือบอกใครเลยว่าคุยกะเรา คือคุยกันเเค่เงียบๆ ถ้ามีคนมาล้อเขาก็จะนิ่งๆจนคนล้อมันคิดกันไปหมดเลยค่ะว่าเราชอบเขาฝ่ายเดียว เเต่ถ้าในเเชตเวลามีอะไรหรือใครทักมาเขาก็จะบอกเราตลอดค่ะว่าคนนี้ทักมานะไรงี้
จนมีวันนึงค่ะมีผญ ทักเขามาเขาก็ก็เเคปให้เราดูตามปกติ เเต่คือเขาเเคปให้ดูเเค่นิดเดียวจากที่เเต่ก่อนจะเเคปให้ดูทั้งหมดยันประโยคสุดท้าย เราก็เข้าใจค่ะเพราะว่าไม่ได้เป็นไรกันก็ไม่มีสิทธ์อ่าเนอะ
ละเราก็ห่างกันหนักกว่าเดิมค่ะ จากที่คุยทุกวันเป็น4-5วันคุยทีละก็เปลี่ยนเป็น2-3อาทิดคุยที เราเลยเริ่มต้องการความชัดเจนว่าระหว่างเราเนี่ยตอนนี้คืออะไร เรามีสิทธ์มากพอที่จะงอน จะโกรธ หรือว่าหึงได้รึยัง
เดี่ยวเรามาต่อนะค่ะ
มีคนใหม่ก่อนคือกลายเป็นคนเลวหรอ?
ช่วงเเรกๆทุกอย่างมันดีไปหมดเลยค่ะยอมรับเลยว่ามันคือช่วงโปรโมชั่นจริงๆ คือห่วงใยกัน เเคร์กัน คุยละสนุก คือรู้สึกได้อ่าค่ะว่าเขารู้สึกกะเรา คือไม่พิมห้วนๆ บทสนทนาคือไม่มีการตัดบทให้เสียความรู้สึกเลย คือมันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆค่ะเเต่เรากะเขาไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเเบบ2เเค่2คนเลยนะค่ะ เราเรียนอยู่ห้องเดียวกันคุยกันต่อหน้าละก็เเชตเเค่นั้นค่ะ
ละเราก็คุยกันมาตลอด2อาทิดที่เป็นช่วงโปรหลังจากนั้นมันก็เริ่มน้อยลงจนประมาณ2เดือนเขาก็เริ่มห่างจากเราด้วยความที่ เขาต้องช่วยพ่อเเม่ทำงาน เเถมยังต้องเรียนติวนส.เพื่อจะเตรียมพร้อมเข้ามหาลัยค่ะ เราก็เข้าใจนะค่ะไม่จู้จี้ จุกจิกอะไร เเล้วเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปพิมเเบบห้วนๆอ่าค่ะคือบางทีมันเเรงโดยที่เขาไม่รู้ตัวอ่าค่ะ ละก็พูดไม่เเคร์ความรส.เราเลย เช่นวันโกหกโลกอ่าค่ะ เขาบอกเราว่าเลิกคุยกันเถอะ เราก็คิดว่าเขาอำเล่น เเต่เขาก็บอกว่าพูดจริง คือเราร้องไห้เลยค่ะเเบบหนักมาก จนเราอ่านไม่ตอบเขานานๆ เขาถึงพิมมาบอกว่าชั่งมันเถอะ เเกล้งเฉยๆ คือความรส.เราเเบบเสียไปเลยค่ะ คือดีใจก็ดีใจที่เเค่เเกล้งเล่น เเต่ก็เเอบเสียใจที่เขาเล่นกะเราเเบบนี้
เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยเเสดงออกความรู้สึกเท่าไหร่ว่าเป็นอะไรหรือเเคร์ใคร เช่นต่อให้เราไม่สบายหนักขนาดไหนเขาก็จะไม่ถาม ไม่ดูเเล หรืออะไรเราเลยค่ะ ตอนอยู่โรงเรียนก็ไม่มีใครเชื่อเราเลยค่ะว่าเรา2คนเป็นคนคุยกันเพราะเขาไม่ได้บอกเพื่อนหรือบอกใครเลยว่าคุยกะเรา คือคุยกันเเค่เงียบๆ ถ้ามีคนมาล้อเขาก็จะนิ่งๆจนคนล้อมันคิดกันไปหมดเลยค่ะว่าเราชอบเขาฝ่ายเดียว เเต่ถ้าในเเชตเวลามีอะไรหรือใครทักมาเขาก็จะบอกเราตลอดค่ะว่าคนนี้ทักมานะไรงี้
จนมีวันนึงค่ะมีผญ ทักเขามาเขาก็ก็เเคปให้เราดูตามปกติ เเต่คือเขาเเคปให้ดูเเค่นิดเดียวจากที่เเต่ก่อนจะเเคปให้ดูทั้งหมดยันประโยคสุดท้าย เราก็เข้าใจค่ะเพราะว่าไม่ได้เป็นไรกันก็ไม่มีสิทธ์อ่าเนอะ
ละเราก็ห่างกันหนักกว่าเดิมค่ะ จากที่คุยทุกวันเป็น4-5วันคุยทีละก็เปลี่ยนเป็น2-3อาทิดคุยที เราเลยเริ่มต้องการความชัดเจนว่าระหว่างเราเนี่ยตอนนี้คืออะไร เรามีสิทธ์มากพอที่จะงอน จะโกรธ หรือว่าหึงได้รึยัง
เดี่ยวเรามาต่อนะค่ะ