ดิฉัน "รัก" ละครหนึ่งด้าวฟ้าเดียวมากๆ รักเรื่องนี้มาตั้งแต่เป็นนวนิยายแล้ว ทีนี้เมื่อคืนดูโดยรวมละครก็ดีแหละค่ะ (แม้จะฉายสั้นมากเพราะต้องหลีกทางวอลเลย์บอล) แต่ก็มีสิ่งที่ดิฉันรู้สึกว่าควรต้องตำหนิกันอย่างตรงไปตรงมานิดหน่อยอ้ะนะคะ

๑) ฉากกรมขุนวิมลฯ ในคอกขังเชลย เท่าที่เคยทราบมา พม่าค่อนข้างถวายพระเกียรติเชื้อพระวงศ์บ้านพลูหลวงที่กวาดต้อนไปพอสมควรเลยนะคะ ดังนั้น ฉากที่กรมขุนฯ โดนทั้งเชลย ทั้งนางเยื้อนหยาบคายใส่ มันไม่ควรจะมีเลยค่ะ

พูดกันตรงๆ นะคะ หนึ่งด้าวฯ โดนโจมตีด้วยอคติเยอะพอสมควรจากบางเพจ บางเว็บไซต์ว่าเป็นละครที่ "ผลิตซ้ำความเกลียดพม่า" ทำให้ผู้ชมซึ่งทราบดีว่า...ไม่จริงเลย ละครเรื่องนี้ไม่ได้ต้องการจะนำเสนอความเกลียดชังประเทศเพื่อนบ้าน ต้องเข้าไปอธิบายแก้ความเข้าใจผิดอยู่เนืองๆ (ดิฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ)

ดังนั้น การที่มีฉากดราม่าเกี่ยวกับกรมขุนวิมลฯ ในคอกเชลย ดิฉันมองว่ามันยิ่ง "ล่อเป้า" ให้คนโจมตีนะคะ

๒) ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อขันทองกับแม่แมงเม่าหลังกรุงแตก อันที่จริงควรจะนำเสนอให้ "หวาน" กว่านี้มากๆ อ้ะค่ะ...ไม่ใช่ให้สวีทหวานแหวว แต่ให้มีลักษณะของการดูแล ปลอบโยน ใกล้ชิดกันอย่างคนที่เพิ่งผ่านความทุกข์ครั้งใหญ่มาด้วยกัน เช่น ให้แม่แมงเม่านอนซุกอกพ่อขันทอง ให้มีฉากกอดกันร้องไห้ (ที่ไม่ใช่หลังเจอโจรแค่นั้น) บ้าง

แต่ละครกลับนำเสนอตรงกันข้าม เหมือนแม่แมงเม่าจะไม่ไว้ใจพระเอก ดูทำสะดิ้งหวงตัวจนน่ารำคาญ ทั้งๆ ที่เรื่องก็ปูมาว่าพ่อขันทองคือคนที่รัก ห่วงใย ไม่เคยล่วงล้ำก้ำเกินนางเอกมาตลอด นางเอกเองก็ไม่ใช่จะไม่มึใจให้พระเอก...คือถึงอย่างไรอย่างไรเรื่องความรักหนุ่มสาวก็เป็น "รสหลัก" ของละครที่ผู้ชมหลายคนอยากจะเห็นเหมือนกันนะคะ

เพราะรักละครหรอกค่ะเลยต้องติเพื่อก่อ หวังว่าทางผู้จัดคงเข้าใจนะคะ