พอใช้ชีวิตมาสักระยะหนึ่ง มีความคิด ความเชื่อ เรื่องเวรกรรมที่เปลี่ยนความคิดกันบ้างไหมครับ
ส่วนตัวผมตอนวัยรุ่น เคยเป็นคนแบบต่อต้านสังคมนิดๆ คิดแตกต่างอะไรจากคนอื่นตลอด ทั้งพยายามต่างและต่างเองโดยปกติภายใน
และยังมองว่าการนับถือศาสนา หรือการเชื่อเรื่องเวรกรรมเป็นเรื่องหลอกเด็ก เป็นไอเดียที่คนสร้างขึ้นมาเพื่อปกครองคนให้อยู่ใต้จารีตที่แกร่งกล้า
จนในที่สุด พอได้รับรู้ชีวิตคนอื่นๆ ที่กว้างขึ้น ได้เห็น ได้รับฟัง ชะตาชีวิตของแต่ละคนที่มีต่างกัน บางคนทุกข์มาก สุขมาก หรือทุกข์เข็ญ เคราะห์ซ้ำกรรมซัด
ก็ทำให้เกิดคิดเชื่อเรื่องเวรกรรมขึ้นมาเองครับ เหมือนกับเราเกิดข้อสงสัย เช่น ในเรื่องอุบัติเหตุ ภัยพิบัติ ฆาตกรรม ที่เกิดกับใครบางคน หรือคนใกล้ตัวคนๆ นั้น
รวมถึงพอโตขึ้นก็เริ่มเห็นเรื่องความเสื่อมของคนวัยพ่อแม่ ที่เด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ เรี่ยวแรง สติสัมปชัญญะ ร่างกาย กลิ่น รวมถึงความผุพังที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เช่นเรื่องเล็กๆ อย่างผมร่วง ลงพุง ท้องอืด ทั้งที่ตอนวัยรุ่นไม่เคยเกิด และไม่มีให้ได้สังเกตพิจารณาเท่าไหร่
แต่สิ่งที่กระทบใจผมมากที่สุด คือเรื่องชะตาชีวิตที่เกิดกับคนรอบข้าง เช่น คนที่เคยติดคุกตาราง คนที่ถูกไฟคลอกเสียโฉม หรือคนที่รวยมาก มีแฟน มีสิ่งดีๆ ที่คนทั่วไปปราถนา จนลามไปถึงคนที่ปากกัดตีนถีบ คนที่ต้องหาเงินใช้หนี้ หรือหาเงินเท่าไหร่ก็ต้องแบ่งให้ผู้มีพระคุณจนตัวเองแทบไม่ได้ลืมตาอ้าปาก
เรื่องเหล่านี้ มันอาจเป็นเรื่องธรรมดา เรื่องที่มันยังไม่เกิดกับเรา แต่มันกลับทำให้เราสงสัยใคร่รู้ ตั้งคำถามต่อสภาวะทั้งหลาย (จากที่เคยเมินเฉยหรือแค่รู้สึกกับมันชั่วประเดี๋ยวประด๋าว) เรากลับรู้สึกลึกซึ้งกับมันอย่างรุนแรงมาก อธิบายเป็นคำพูดไม่ค่อยถูก แต่มันทำให้เรากลับมามองชีวิต และความเป็นไปของสรรพสิ่งได้ละเอียดลออขึ้น ในที่นี้คือ เฉพาะคนเป็นส่วนมาก ยังไม่ได้ละเอียดถึงขั้นดูมด แมลง ยุง ไส้เดือน ขนาดนั้น (แต่ก็มีบ้างเวลาไปพักผ่อนตามสวนหรือป่า)
เรื่องสังเกตหรือครุ่นคิดที่ว่า อย่างที่ทำงานผมจะมี แม่บ้านที่เห็นก็รู้ว่าพื้นเพเป็นคนรากหญ้าหรือคนชนบท ฝรั่งคนรวยที่โหมงานและเงินเยอะมากๆ คนไทยที่ทำงานข้องแวะกับคนมีฐานะดี และวัยรุ่นที่เริ่มเป็นเฟอร์สจ๊อบเบอร์ทำงาน พอเราเฝ้าดูสังเกตรายละเอียดเข้าทุกวัน มันทำให้เราได้เห็นว่า แต่ละคนมีพื้นฐานแบ็คกราวด์ที่ไม่เท่ากัน ยังไม่รวมถึงหน้าตาที่ต่างมาจากกรรมพันธุ์หรือสิ่งแวดล้อมคนละแบบ
นั่นทำให้ผมสนใจว่า แล้วพลังหรือวัฏฏะอะไรที่มันขับเคลื่อนให้เกิดความเป็นไปเหล่านี้ ความแปรปรวนนั้นมาจากอะไร มันคือเรื่องเวรกรรมใช่ไหม หรือมันอุบัติขึ้นมาเองแบบสุ่ม เป็นความโกลาหล แต่ผมกลับเชื่อมาก (ในความคิดหรือจิตภายใน) ว่าเป็นเรื่องกรรม อาจลามไปถึงกรรมแต่ชาติปางก่อน มันไม่ค่อยมีเหตุผลนัก แต่สำหรับผมที่เห็นชีวิตมาระดับนึง ก็รู้ดีว่า จุดเริ่มและจุดสิ้นสุดของชีวิตแต่ละคนที่เราเห็นนั้นมันพอเป็นไปได้กี่ทาง หรือกับบางรูปแบบชีวิตจะพยายามมากมายเท่าไหร่ก็ยกระดับชีวิตตัวเองไม่ได้ หรือบางคนอาจยกตัวเองจนไปไกลสุดกู่เหนือกว่าทุกคนจนเราแทบจะจินตนาการความมั่งคั่งแบบเขาไม่ถึง
เคยถามตัวเอง หรือตั้งคำถามถึงสิ่งที่อยู่รายล้อมไหมครับ ว่าทำไมมันถึงได้เป็นเช่นนั้น เช่นนี้ ว่าทำไมเหตุถึงอุบัติขึ้นแบบนั้นแบบนี้ แล้วแต่ละคนได้คำตอบว่าอย่างไรบ้าง
พอใช้ชีวิตมาสักระยะหนึ่ง มีความคิด ความเชื่อ เรื่องเวรกรรมที่เปลี่ยนความคิดกันบ้างไหมครับ
ส่วนตัวผมตอนวัยรุ่น เคยเป็นคนแบบต่อต้านสังคมนิดๆ คิดแตกต่างอะไรจากคนอื่นตลอด ทั้งพยายามต่างและต่างเองโดยปกติภายใน
และยังมองว่าการนับถือศาสนา หรือการเชื่อเรื่องเวรกรรมเป็นเรื่องหลอกเด็ก เป็นไอเดียที่คนสร้างขึ้นมาเพื่อปกครองคนให้อยู่ใต้จารีตที่แกร่งกล้า
จนในที่สุด พอได้รับรู้ชีวิตคนอื่นๆ ที่กว้างขึ้น ได้เห็น ได้รับฟัง ชะตาชีวิตของแต่ละคนที่มีต่างกัน บางคนทุกข์มาก สุขมาก หรือทุกข์เข็ญ เคราะห์ซ้ำกรรมซัด
ก็ทำให้เกิดคิดเชื่อเรื่องเวรกรรมขึ้นมาเองครับ เหมือนกับเราเกิดข้อสงสัย เช่น ในเรื่องอุบัติเหตุ ภัยพิบัติ ฆาตกรรม ที่เกิดกับใครบางคน หรือคนใกล้ตัวคนๆ นั้น
รวมถึงพอโตขึ้นก็เริ่มเห็นเรื่องความเสื่อมของคนวัยพ่อแม่ ที่เด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ เรี่ยวแรง สติสัมปชัญญะ ร่างกาย กลิ่น รวมถึงความผุพังที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เช่นเรื่องเล็กๆ อย่างผมร่วง ลงพุง ท้องอืด ทั้งที่ตอนวัยรุ่นไม่เคยเกิด และไม่มีให้ได้สังเกตพิจารณาเท่าไหร่
แต่สิ่งที่กระทบใจผมมากที่สุด คือเรื่องชะตาชีวิตที่เกิดกับคนรอบข้าง เช่น คนที่เคยติดคุกตาราง คนที่ถูกไฟคลอกเสียโฉม หรือคนที่รวยมาก มีแฟน มีสิ่งดีๆ ที่คนทั่วไปปราถนา จนลามไปถึงคนที่ปากกัดตีนถีบ คนที่ต้องหาเงินใช้หนี้ หรือหาเงินเท่าไหร่ก็ต้องแบ่งให้ผู้มีพระคุณจนตัวเองแทบไม่ได้ลืมตาอ้าปาก
เรื่องเหล่านี้ มันอาจเป็นเรื่องธรรมดา เรื่องที่มันยังไม่เกิดกับเรา แต่มันกลับทำให้เราสงสัยใคร่รู้ ตั้งคำถามต่อสภาวะทั้งหลาย (จากที่เคยเมินเฉยหรือแค่รู้สึกกับมันชั่วประเดี๋ยวประด๋าว) เรากลับรู้สึกลึกซึ้งกับมันอย่างรุนแรงมาก อธิบายเป็นคำพูดไม่ค่อยถูก แต่มันทำให้เรากลับมามองชีวิต และความเป็นไปของสรรพสิ่งได้ละเอียดลออขึ้น ในที่นี้คือ เฉพาะคนเป็นส่วนมาก ยังไม่ได้ละเอียดถึงขั้นดูมด แมลง ยุง ไส้เดือน ขนาดนั้น (แต่ก็มีบ้างเวลาไปพักผ่อนตามสวนหรือป่า)
เรื่องสังเกตหรือครุ่นคิดที่ว่า อย่างที่ทำงานผมจะมี แม่บ้านที่เห็นก็รู้ว่าพื้นเพเป็นคนรากหญ้าหรือคนชนบท ฝรั่งคนรวยที่โหมงานและเงินเยอะมากๆ คนไทยที่ทำงานข้องแวะกับคนมีฐานะดี และวัยรุ่นที่เริ่มเป็นเฟอร์สจ๊อบเบอร์ทำงาน พอเราเฝ้าดูสังเกตรายละเอียดเข้าทุกวัน มันทำให้เราได้เห็นว่า แต่ละคนมีพื้นฐานแบ็คกราวด์ที่ไม่เท่ากัน ยังไม่รวมถึงหน้าตาที่ต่างมาจากกรรมพันธุ์หรือสิ่งแวดล้อมคนละแบบ
นั่นทำให้ผมสนใจว่า แล้วพลังหรือวัฏฏะอะไรที่มันขับเคลื่อนให้เกิดความเป็นไปเหล่านี้ ความแปรปรวนนั้นมาจากอะไร มันคือเรื่องเวรกรรมใช่ไหม หรือมันอุบัติขึ้นมาเองแบบสุ่ม เป็นความโกลาหล แต่ผมกลับเชื่อมาก (ในความคิดหรือจิตภายใน) ว่าเป็นเรื่องกรรม อาจลามไปถึงกรรมแต่ชาติปางก่อน มันไม่ค่อยมีเหตุผลนัก แต่สำหรับผมที่เห็นชีวิตมาระดับนึง ก็รู้ดีว่า จุดเริ่มและจุดสิ้นสุดของชีวิตแต่ละคนที่เราเห็นนั้นมันพอเป็นไปได้กี่ทาง หรือกับบางรูปแบบชีวิตจะพยายามมากมายเท่าไหร่ก็ยกระดับชีวิตตัวเองไม่ได้ หรือบางคนอาจยกตัวเองจนไปไกลสุดกู่เหนือกว่าทุกคนจนเราแทบจะจินตนาการความมั่งคั่งแบบเขาไม่ถึง
เคยถามตัวเอง หรือตั้งคำถามถึงสิ่งที่อยู่รายล้อมไหมครับ ว่าทำไมมันถึงได้เป็นเช่นนั้น เช่นนี้ ว่าทำไมเหตุถึงอุบัติขึ้นแบบนั้นแบบนี้ แล้วแต่ละคนได้คำตอบว่าอย่างไรบ้าง