ดิฉันไปหลวงพระบาง วังเวียง 6 วัน 5 คืนมาเมื่อต้นปี ขาไป ดอนเมือง-หลวงพระบาง ขากลับ อุดรฯ-ดอนเมือง ได้ประสบการณ์หลายอย่างที่จะมาเล่าสู่กันฟังเป็นทริคเล็กๆน้อยๆสำหรับเพื่อนๆที่จะไปเที่ยวลาวเหนือเจ้าค่ะ
ไม่อารัมภบทมาก มาเริ่มที่หลวงพระบางก่อนเลย
1. ซิมมือถือ – จากรีวิว M phone 80 บาทจะถูกสุด แต่หายี่ห้อนี้ที่สนามบินไม่เจอ เลยซื้อแบบ 100 บาท เล่นเน็ต 3 GB ได้ 8 วันเจ้าค่ะ
2. ตักบาตร – ที่ลาว จะตักบาตรข้าวเหนียวเท่านั้น ไม่ตักบาตรกับข้าว ผลไม้
แม่ค้าจะขายชุดตักบาตร 25,000 กีบ ประกอบด้วยข้าวเหนียว ผลไม้ ฯลฯ ก็ซื้อแต่ข้าวเหนียว 10,000 กีบตักบาตรก็พอเจ้าค่ะ
ดิฉันมองในบาตร นอกจากมีกับข้าว ผลไม้ ที่ไม่ควรตักบาตรแล้ว ยังมีธนบัตรด้วย !!! ปนๆกันอยู่กับข้าวเหนียวนั่นแหล่ะ
ไม่ต้องที่ลาว ในไทยนี่แหล่ะ การหย่อนปัจจัยลงบาตรเป็นการไม่สมควรยิ่ง เพราะบาตรมีไว้สำหรับบิณฑบาตอาหาร มิใช่บิณฑบาตปัจจัยเน้อ
3. ตาดกวางสี – ราคาทัวร์ไปตาดกวางสี ถูกสุด 35,000 กีบจ้า ถ้าหาราคานี้ไม่ได้ ก็ลองต่อราคาแบบหอมปากหอมคอดู
4. อาหาร – ทานอาหารในซอยของ Indigo แล้วขอบอกว่าไม่ประทับใจเจ้าค่ะ ทานแล้วน้ำตาไหล นึกถึงร้านอาหารอีสานแถวบ้าน นอกจากแพงตามสไตล์ค่าครองชีพลาวแล้ว รสชาติไม่ถูกปากซะเท่าไหร่ (แต่อาจจะถูกปากเพื่อนๆนะ) ไปทานที่เต้นท์แถวหลังที่อยู่ตรงข้าม Indigo ร้านอยู่ซ้ายมือ (หันหน้าเข้าหาเต้นท์) ลูกค้าเยอะ รสชาติประทับใจกว่า
5. ร้านนางแอ – ร้านอาหารเล็กๆ แต่ขนมเผือกทอดไส้หมูอร่อยมว้าก ชิ้นละ 2,000 กีบ ปีนึงขายแค่ 30 วัน ไม่ใช่รวยแล้วหยิ่ง แต่เพราะเผือกที่เป็นวัตถุดิบมีแค่ปีละ 30 วันเท่านั้น เคยออกรายการวู้ดดี้ด้วยนะเจ้าคะ
6. ขนม – เบเกอรี่ร้าน Indigo อร่อยจริงไรจริงเจ้าค่ะ ส่วนขนมครก 5 คู่ 5,000 กีบ ยังไม่ทันลอง เจอพี่คนไทยกรุ๊ปนึงบอกว่าสู้ของบ้านเราไม่ได้ เลยประหยัดไป 20 บาท
7. นวด – ในเมืองมีร้านนวดอยู่มากมาย ราคานวดน้ำมันเฉลี่ย 100,000 กีบ นวดตีน 50,000 กีบ ราคาพอๆกับบ้านเรา แต่ไปเจอร้านนึงข้างทางขึ้นพระธาตุพูสี นวดน้ำมัน 50,000 กีบ ก็เลยรี่เข้าไป ปรากฏว่าหมอนวดเป็นประเภทครูพักลักจำ ไม่ได้เรียนมา แตะๆบีบๆถูๆ จนอยากจะสอนกดจุดและไล้น้ำมันให้ดูเดี๋ยวนั้นเลย ออกมางงๆ ทนกลับเมืองไทยนวดให้ฉ่ำใจดีกว่า
วังเวียง :
1. รถบขส.กลับอุดรฯ – ซื้อที่บ.ทัวร์ Malany (ไม่แน่ใจว่าสะกดยังไง) ซึ่งขายแต่ปี้(ตั๋ว)รถทัวร์ วังเวียง-อุดรคนละ 90,000 กีบ (เห็นบ.ทัวร์ทั่วไปขาย 100,000 กีบ)
2. One-day trip – อยากไปถ้ำน้ำ ถ้ำช้าง คายัค บลูลากูน เลยเดินถามอยู่หลายเจ้า ไปหยุดอยู่ที่บ.ทัวร์วังเวียงกันยา ซึ่งอยู่ข้างๆ Malany นั่นแหล่ะ ราคาปกติ 120,000 กีบ ราคาคนกันเองเหลือ..... (ขึ้นอยู่กับความสามารถส่วนบุคคล)
3. เบเกอรี่ – ตอนอยู่หลวงพระบาง ไม่ค่อยว่าง เลยมาทานหลวงพระบางเบเกอรี่สาขาวังเวียงแทน สั่งเค้กช้อคฯมาลอง ชิ้นใหญ่หลายๆ เนื้อเค้กเป็น layer เบาๆ รสชาติแห้งผากแท้ ยังดีสั่งมาลองชิ้นเดียวก่อน อีกคืนนึงเลยไปลองร้าน Eat Me ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซัลโมซ่ากล้วยราดซอสช้อคฯอร่อยดี (น่าจะเป็นพวกอาหารสำเร็จรูปแช่แข็ง) เหมาะนั่ง slow life ดูโอ๊ปป้า อนนี่เดินไปเดินมา (คนเกาหลีครองวังเวียงไปแล้ว)
4. Slow life – เห็นฝรั่งไปเที่ยวบ้านเมืองไหน ก็จะเที่ยวสะบายๆ หาจิบกาแฟดื่มเบียร์ดูรถวิ่งผ่านไปมา ดิฉันก็อยากลอง slow life ดูบ้าง ไปถามทัวร์ล่องห่วงยาง แม่เจ้า!!! 4 ชั่วโมง ลาก่อย... ตอนพายคายัค จึงได้เห็นว่าฝรั่งมักถือขวดเบียร์ ปล่อยห่วงยางไหลไปตามเวรตามกรรม ส่วนดิฉันที่พายคายัคนั้น พร้อมซึ่งอุปกรณ์ยังชีพ ไม่ว่าจะเป็นหมวก เสื้อขายาว กางเกงแขนยาว (อาการหนัก) โลชั่นกันแดดงี้ จะให้มาตากแดดตากลม นอนตากแห้งอยู่บนห่วงยาง 4 ชั่วโมงนี่ ไม่มีทาง
วันว่างอีกวัน หลังจากช่วงเช้าขี่จักรยานไปถ้ำจังแล้ว ไม่รู้จะไปสิงสถิตย์ที่ร้านเบเกอรี่ไหนดี เลยขี่จักรยานข้ามสะพานไม้ กะไปชมทุ่งนาและภูผา slow life เบาๆ ดั๊น...เจอป้ายถ้ำผาปวก ก็ขี่จักรยานตามป้ายจนถึงภูเขาลูกนึงที่มีธงสีส้มปักที่ยอด คนขายปี้ที่ตีนเขาก็เชียร์จั๊งงงงง ขึ้นดิขึ้นดิ ข้างบนวิวสวย เห็นนนนน...ทุ่งนาพาโนราม่าเลย ไอ้เราก็ลืมไปว่าวันนี้กะ slow life จ่ายค่าโง่ไปคนละ 10,000 กีบ ปีนผาปวกนี่ น้องๆปีนหน้าผาจำลองเลย ชันมากกกก ต้องสาวราวไม้ไผ่ขึ้นไป บางช่วงบางตอนมีแต่ก้อนหินเป็นแท่งๆให้ปีน ยอดเขานั่งได้ไม่กี่คน นั่งชมวิวเสียวๆที่ข้างๆเป็นหน้าผาลงไป คนกลัวตายอย่างอิฉันปีนลงดีกว่า
พอลงไปถึงข้างล่าง คนขายปี้ถามว่าเป็นไงบ้าง ดิฉันได้แต่ตอบ เชี่ยเชี่ย (ภาษาจีนนะเจ้าคะ อย่าคิดมาก) ลาวหลอกไทย...
ถามว่าถ้ำปวกอยู่ไหน อ้อ... เย็นขนาดนี้ ปิดไปแล้ว ก็ได้แต่ขี่จักรยานกลับ บอกเลยว่าปวดกล้ามเนื้อต้นขาและสีข้าง เพราะออกแรงสาวตัวปีนเขา ฮือ ฮือ
แถมพิเศษ อุดรธานี :
1. จากขนส่งไปสนามบิน – พอลงรถที่ขนส่งอุดรฯปุ๊บ พี่วินสามล้อก็กรูกันเข้ามาถามว่าไปสนามบินบ่ พอเห็นไม่ตอบก็เลยเออออเองว่าเป็นคนจีน โห..เล่นพูดนู่นนี่ไม่รอให้ตั้งสติเลย พอบอกไปสนามบินนั่นแหล่ะ พี่วินบอก 150 ดิฉันก็ยังเฉยๆ พี่วินเลยบอก นี่เห็น 3 คน เลยให้ราคาพิเศษ คนละ 50 มะงั้นปกติ 120 พร้อมกับชี้ไปที่ป้ายราคา
อ้าว เห้นี่นา งั้นก็ 120 พอ พี่วินเลยหันไปบอกลุงคนขับ แล้วก็หันมาบอกว่า ลุงใจดี เลยลดให้นะเนี่ย !!! (มองบน)
2. ของฝาก – ไปเที่ยวลาว ของฝากกลับบ้านคือแหนมเนืองเจ้าค่ะ หาซื้อได้ที่สนามบิน ทั้งยี่ห้อ แ_งแหนมเนือง และ ว.ท.แหนมเนือง พอดี๊บ้านดิฉันติดแ_งแหนมเนืองงอมแงม ในสนามบินมีอยู่ร้านเดียวที่ขายคือร้านสุดท้ายโซน Arrival ร้านอื่นๆขายว.ท.แหนมเนืองกันหมด ก็อย่างว่าแ_งแหนมเนืองเป็นของหนองคาย นี่สนามบินอุดรฯ ก็เลยเป็นถิ่นของว.ท.แหนมเนือง
สุดท้ายนี้ ขอให้เพื่อนๆที่ไปเที่ยวลาวเหนือ สนุกกับการเที่ยวและทำกิจกรรมนะคร้า...
Slow life (ไม่เป็น) @ หลวงพระบาง วังเวียง พร้อมทริค
ไม่อารัมภบทมาก มาเริ่มที่หลวงพระบางก่อนเลย
1. ซิมมือถือ – จากรีวิว M phone 80 บาทจะถูกสุด แต่หายี่ห้อนี้ที่สนามบินไม่เจอ เลยซื้อแบบ 100 บาท เล่นเน็ต 3 GB ได้ 8 วันเจ้าค่ะ
2. ตักบาตร – ที่ลาว จะตักบาตรข้าวเหนียวเท่านั้น ไม่ตักบาตรกับข้าว ผลไม้
แม่ค้าจะขายชุดตักบาตร 25,000 กีบ ประกอบด้วยข้าวเหนียว ผลไม้ ฯลฯ ก็ซื้อแต่ข้าวเหนียว 10,000 กีบตักบาตรก็พอเจ้าค่ะ
ดิฉันมองในบาตร นอกจากมีกับข้าว ผลไม้ ที่ไม่ควรตักบาตรแล้ว ยังมีธนบัตรด้วย !!! ปนๆกันอยู่กับข้าวเหนียวนั่นแหล่ะ
ไม่ต้องที่ลาว ในไทยนี่แหล่ะ การหย่อนปัจจัยลงบาตรเป็นการไม่สมควรยิ่ง เพราะบาตรมีไว้สำหรับบิณฑบาตอาหาร มิใช่บิณฑบาตปัจจัยเน้อ
3. ตาดกวางสี – ราคาทัวร์ไปตาดกวางสี ถูกสุด 35,000 กีบจ้า ถ้าหาราคานี้ไม่ได้ ก็ลองต่อราคาแบบหอมปากหอมคอดู
4. อาหาร – ทานอาหารในซอยของ Indigo แล้วขอบอกว่าไม่ประทับใจเจ้าค่ะ ทานแล้วน้ำตาไหล นึกถึงร้านอาหารอีสานแถวบ้าน นอกจากแพงตามสไตล์ค่าครองชีพลาวแล้ว รสชาติไม่ถูกปากซะเท่าไหร่ (แต่อาจจะถูกปากเพื่อนๆนะ) ไปทานที่เต้นท์แถวหลังที่อยู่ตรงข้าม Indigo ร้านอยู่ซ้ายมือ (หันหน้าเข้าหาเต้นท์) ลูกค้าเยอะ รสชาติประทับใจกว่า
5. ร้านนางแอ – ร้านอาหารเล็กๆ แต่ขนมเผือกทอดไส้หมูอร่อยมว้าก ชิ้นละ 2,000 กีบ ปีนึงขายแค่ 30 วัน ไม่ใช่รวยแล้วหยิ่ง แต่เพราะเผือกที่เป็นวัตถุดิบมีแค่ปีละ 30 วันเท่านั้น เคยออกรายการวู้ดดี้ด้วยนะเจ้าคะ
6. ขนม – เบเกอรี่ร้าน Indigo อร่อยจริงไรจริงเจ้าค่ะ ส่วนขนมครก 5 คู่ 5,000 กีบ ยังไม่ทันลอง เจอพี่คนไทยกรุ๊ปนึงบอกว่าสู้ของบ้านเราไม่ได้ เลยประหยัดไป 20 บาท
7. นวด – ในเมืองมีร้านนวดอยู่มากมาย ราคานวดน้ำมันเฉลี่ย 100,000 กีบ นวดตีน 50,000 กีบ ราคาพอๆกับบ้านเรา แต่ไปเจอร้านนึงข้างทางขึ้นพระธาตุพูสี นวดน้ำมัน 50,000 กีบ ก็เลยรี่เข้าไป ปรากฏว่าหมอนวดเป็นประเภทครูพักลักจำ ไม่ได้เรียนมา แตะๆบีบๆถูๆ จนอยากจะสอนกดจุดและไล้น้ำมันให้ดูเดี๋ยวนั้นเลย ออกมางงๆ ทนกลับเมืองไทยนวดให้ฉ่ำใจดีกว่า
วังเวียง :
1. รถบขส.กลับอุดรฯ – ซื้อที่บ.ทัวร์ Malany (ไม่แน่ใจว่าสะกดยังไง) ซึ่งขายแต่ปี้(ตั๋ว)รถทัวร์ วังเวียง-อุดรคนละ 90,000 กีบ (เห็นบ.ทัวร์ทั่วไปขาย 100,000 กีบ)
2. One-day trip – อยากไปถ้ำน้ำ ถ้ำช้าง คายัค บลูลากูน เลยเดินถามอยู่หลายเจ้า ไปหยุดอยู่ที่บ.ทัวร์วังเวียงกันยา ซึ่งอยู่ข้างๆ Malany นั่นแหล่ะ ราคาปกติ 120,000 กีบ ราคาคนกันเองเหลือ..... (ขึ้นอยู่กับความสามารถส่วนบุคคล)
3. เบเกอรี่ – ตอนอยู่หลวงพระบาง ไม่ค่อยว่าง เลยมาทานหลวงพระบางเบเกอรี่สาขาวังเวียงแทน สั่งเค้กช้อคฯมาลอง ชิ้นใหญ่หลายๆ เนื้อเค้กเป็น layer เบาๆ รสชาติแห้งผากแท้ ยังดีสั่งมาลองชิ้นเดียวก่อน อีกคืนนึงเลยไปลองร้าน Eat Me ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซัลโมซ่ากล้วยราดซอสช้อคฯอร่อยดี (น่าจะเป็นพวกอาหารสำเร็จรูปแช่แข็ง) เหมาะนั่ง slow life ดูโอ๊ปป้า อนนี่เดินไปเดินมา (คนเกาหลีครองวังเวียงไปแล้ว)
4. Slow life – เห็นฝรั่งไปเที่ยวบ้านเมืองไหน ก็จะเที่ยวสะบายๆ หาจิบกาแฟดื่มเบียร์ดูรถวิ่งผ่านไปมา ดิฉันก็อยากลอง slow life ดูบ้าง ไปถามทัวร์ล่องห่วงยาง แม่เจ้า!!! 4 ชั่วโมง ลาก่อย... ตอนพายคายัค จึงได้เห็นว่าฝรั่งมักถือขวดเบียร์ ปล่อยห่วงยางไหลไปตามเวรตามกรรม ส่วนดิฉันที่พายคายัคนั้น พร้อมซึ่งอุปกรณ์ยังชีพ ไม่ว่าจะเป็นหมวก เสื้อขายาว กางเกงแขนยาว (อาการหนัก) โลชั่นกันแดดงี้ จะให้มาตากแดดตากลม นอนตากแห้งอยู่บนห่วงยาง 4 ชั่วโมงนี่ ไม่มีทาง
วันว่างอีกวัน หลังจากช่วงเช้าขี่จักรยานไปถ้ำจังแล้ว ไม่รู้จะไปสิงสถิตย์ที่ร้านเบเกอรี่ไหนดี เลยขี่จักรยานข้ามสะพานไม้ กะไปชมทุ่งนาและภูผา slow life เบาๆ ดั๊น...เจอป้ายถ้ำผาปวก ก็ขี่จักรยานตามป้ายจนถึงภูเขาลูกนึงที่มีธงสีส้มปักที่ยอด คนขายปี้ที่ตีนเขาก็เชียร์จั๊งงงงง ขึ้นดิขึ้นดิ ข้างบนวิวสวย เห็นนนนน...ทุ่งนาพาโนราม่าเลย ไอ้เราก็ลืมไปว่าวันนี้กะ slow life จ่ายค่าโง่ไปคนละ 10,000 กีบ ปีนผาปวกนี่ น้องๆปีนหน้าผาจำลองเลย ชันมากกกก ต้องสาวราวไม้ไผ่ขึ้นไป บางช่วงบางตอนมีแต่ก้อนหินเป็นแท่งๆให้ปีน ยอดเขานั่งได้ไม่กี่คน นั่งชมวิวเสียวๆที่ข้างๆเป็นหน้าผาลงไป คนกลัวตายอย่างอิฉันปีนลงดีกว่า
พอลงไปถึงข้างล่าง คนขายปี้ถามว่าเป็นไงบ้าง ดิฉันได้แต่ตอบ เชี่ยเชี่ย (ภาษาจีนนะเจ้าคะ อย่าคิดมาก) ลาวหลอกไทย...
ถามว่าถ้ำปวกอยู่ไหน อ้อ... เย็นขนาดนี้ ปิดไปแล้ว ก็ได้แต่ขี่จักรยานกลับ บอกเลยว่าปวดกล้ามเนื้อต้นขาและสีข้าง เพราะออกแรงสาวตัวปีนเขา ฮือ ฮือ
แถมพิเศษ อุดรธานี :
1. จากขนส่งไปสนามบิน – พอลงรถที่ขนส่งอุดรฯปุ๊บ พี่วินสามล้อก็กรูกันเข้ามาถามว่าไปสนามบินบ่ พอเห็นไม่ตอบก็เลยเออออเองว่าเป็นคนจีน โห..เล่นพูดนู่นนี่ไม่รอให้ตั้งสติเลย พอบอกไปสนามบินนั่นแหล่ะ พี่วินบอก 150 ดิฉันก็ยังเฉยๆ พี่วินเลยบอก นี่เห็น 3 คน เลยให้ราคาพิเศษ คนละ 50 มะงั้นปกติ 120 พร้อมกับชี้ไปที่ป้ายราคา
อ้าว เห้นี่นา งั้นก็ 120 พอ พี่วินเลยหันไปบอกลุงคนขับ แล้วก็หันมาบอกว่า ลุงใจดี เลยลดให้นะเนี่ย !!! (มองบน)
2. ของฝาก – ไปเที่ยวลาว ของฝากกลับบ้านคือแหนมเนืองเจ้าค่ะ หาซื้อได้ที่สนามบิน ทั้งยี่ห้อ แ_งแหนมเนือง และ ว.ท.แหนมเนือง พอดี๊บ้านดิฉันติดแ_งแหนมเนืองงอมแงม ในสนามบินมีอยู่ร้านเดียวที่ขายคือร้านสุดท้ายโซน Arrival ร้านอื่นๆขายว.ท.แหนมเนืองกันหมด ก็อย่างว่าแ_งแหนมเนืองเป็นของหนองคาย นี่สนามบินอุดรฯ ก็เลยเป็นถิ่นของว.ท.แหนมเนือง
สุดท้ายนี้ ขอให้เพื่อนๆที่ไปเที่ยวลาวเหนือ สนุกกับการเที่ยวและทำกิจกรรมนะคร้า...