สวัสดีค่ะ
อยากจะเข้ามาหาคนที่จะอยู่ด้วยกันข้างๆ จนไปเป็นคู่ชีวิตกัน
ขอเล่าก่อนนะค่ะ...พอมีความรักเข้ามาเหมือนจะไปได้ดีแต่ก็ต้องมาโดนทิ้งเพราะคำที่ว่า "รู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้ว" ทั้งที่เคยให้คำสัญญากันไว้ว่าจะไม่ทิ้งกัน เราอยากมีเขาอยู่ในชีวิตแต่สำหรับเขาตัดเราออกจากชีวิตง่ายๆเลยเมื่อก่อนเราไม่เคยสนใจเรื่องที่ใครจะทิ้งใครจะเลิกกับเราเลยไม่สนใจด้วยใครจะไปก็ไปเลยเราเลิกกับแฟนคนแรกเราไปเพราะเขาขี้หึงมากแต่ก็ยังติดต่อเป็นพี่น้องปรึกษาอะไรกันตลอดแต่พอมาแฟนคนที่สองเราชอบเขามากเพราะเขาเคมีตรงกับเราเขาไม่ขี้หึงเขาเป็นขว้างโลกเหมือนกับเราความคิดแปลกๆไม่เหมือนคนทั่วไปเขาเป็นคนแบบไม่อวดรวยไม่อะไรเลยเป็นคนกินง่ายปกติเราเจอแต่คนอวดรวยซึ่งเราไม่ชอบคนประเภทนี้เลยซึ่งเขาได้ทำให้เราชอบในตัวเขาหลายๆอย่าง เราเจอกันครั้งแรกเขาเป็นผู้ชายที่น่ารัก ตัวขาวๆ หุ่นอวบแถมมัดจุกด้วยซึ่งเขาเข้ามาในชีวิตเราทำให้เรารู้สึกดีมาก ทั้งซื้อช็อกโกแลตมาให้เรา ซื้อแอปเปิ้ลมาปอกไว้ให้ ซึ่งเวลาว่างเขาก็น้อยมากๆ เพราะเขาเป็นหมอต้องขึ้นเวรพอลงเวรมาเขาก็จะพักผ่อนแต่เขาไม่พักผ่อนนะเวลาว่างเขาก็มาหาเราตลอดพาเราไปทานข้าวไปเดินห้างในวันที่เขาหยุดหรือวันที่เขาลงเวรมาแค่ ช่วงเช้าก็มาหา ช่วงเย็นเราก็ขับรถไปส่งที่โรงพยาบาลซึ่งมันเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่เขาก็ยังอยากที่จะเจอเรา ยังอยากอยู่กับเราซึ่งทำให้เรารู้สึกดีและประทับใจเขาหลายๆอย่างพออยู่มาคืนหนึ่งเราปวดท้องมากๆแต่เราไม่อยากไปหาหมอเพราะกลัวโดนฉีดยาเราก็เลยนอนทนแล้วนอนทนอีกแต่อาการปวดท้องก็ไม่ยอมหายไปก็เลยทักไลน์ไปบอกเขาว่าเราปวดท้องเขาก็ดูเป็นห่วงเรานะพอเขาลงเวรตีสามเขาก็รีบมาหาเราเบิกยามาให้เรากินจนเราหายดีแล้วเขาก็ไม่ได้นอนเลยพอเช้าเขาก็ไปทำงานต่ออีกโรงพยาบาลหนึ่งซึ่งเขาไม่ได้นอนเลยทำให้เรารู้สึกว่าเขาเป็นห่วงเราตั้งใจทำให้เราจริงๆ แต่เราเป็นคนอารมณ์ร้อนค่ะโกรธเขางอนเขาบ่อยในเรื่องไม่เป็นเรื่องพอโกรธกันไม่เข้าใจกันเราก็จะลบไลน์แล้วหายไปเป็นอาทิตย์ๆแต่พอเราหายโกรธแล้วเราก็จะเป็นคนทักไปหาเขาเองเหตุนี้คงทำให้เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เพราะเราเองขอโอกาสเขา ให้สัญญากับเขาว่าเราจะมีเหตุผลมากกว่านี้จะไม่เอาแต่ใจไม่อารมณ์ร้อนแต่เราก็ทำไม่ได้เลยสักรอบพอรอบสองเราดีกันแล้วซึ่งตอนเช้าเขาไม่ได้ทำงาน เข้าเวรอีกทีสองทุ่มเราเลยไปรับเขาที่โรงพยาบาลมาซึ่งวันนั้นขณะขับรถเราชอบแซวเขาว่า ทำไมต้องคว่ำโทรศัพท์ด้วยกลัวสาวๆโทรมาเหรอเขาก็บอกว่าเขาก็คว่ำแบบนี้ปกติอยู่แล้วพอมาที่คอนโดเราก็แซวเขาอีกรอบตานี้เขาก็บอกเอาหงายก็ได้นั้นแหละพอเขาหงายโทรศัพท์เท่านั้นแหละ ตอนนั้นเขาหลับเราเดินออกมาพอดีเราเห็นโทรศัพท์เขามีไลน์เด้งขึ้นมาว่า เลิกงานแล้วนะค่ะ แล้วถามมาว่า จะไปทำงานกี่โมง ? ตอนนั้นเรารู้สึกตกใจแล้วก็ช็อคเงียบๆนิ่งๆไปสักพักเลยพอเขาตื่นมาเขาเห็นเราดูเงียบๆนิ่งๆไปเขาก็ถามเราเป็นอะไรเราก็บอกว่าเราไม่เป็นอะไรตอนที่ขับรถไปส่งเขาที่โรงพยาบาลเราไม่พูดอะไรเลยตลอดทางพูดแค่ว่าเราผิดเองแหละที่เรายื้อเขาไว้ง้อเขาไว้ใช่ไหม เขาก็บอกว่างงเป็นอะไรตอนแรกยังดีๆอยู่เลย เราเลยบอกว่าเราเห็นไลน์มีผู้หญิงทักมาเราบอกเขาว่าเราบอกไม่ถูกเราเสียความรู้สึกมากไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ พอเขาดูโทรศัพท์เขาก็บอกว่า เป็นพี่ที่ทำงานแล้วก็ทำงานร่วมกันมันก็ต้องมีตอบบ้างไม่ตอบเลยคงเป็นไปไม่ได้ แล้วเราก็ถามว่าเพื่อนร่วมงานกันทำไมต้องบอกด้วยว่าเลิกงานแล้วนะค่ะแบบนี้อะเขาก็บอกว่าเขาก็บอกแบบนี้ตลอดแหละเราก็เสียใจอะไม่คุยกับเขาเลยแล้วบอกว่าให้เขารีบลงจากรถไปเดี๋ยวไปทำงานสาย หลังจากเราขับรถกลับมาเราร้องไห้หนักมาก เขาไลน์มาถามว่า ถึงยังครับ แต่เราก็ตอบไปปกติเหมือนเขาพยายามง้อเรา เขาบอกกับเราว่าเขาขอโทษ แต่เราก็ไม่ได้ตอบอะไรไปเพราะเรายังโกรธเขาอยู่ พออีกวันเขาทักมาถามเรากินข้าวยัง ? เราก็ตอบไปปกติแล้วเขาถามเราว่าจะเอายังไง ? เราตอบกลับไปว่าพี่จะให้เชื่อใจอะไรอีกที่ผ่านมาเชื่อใจไม่พอหรองั้นเลิกกันก็ได้เรายอมแพ้เองเขาก็ตอบว่ายังเชื่อใจเขามั้ยถ้าไม่เชื่อใจแล้วเขาเลิกเองแต่ต่อให้เขาเลิกเขาก็ไม่มีใครอยู่ดีเขาบอกเราแบบนี้ เราก็ถามเขาประโยคเดิมแล้วคุยทำไม มีคนอื่นทำไม ? เขาก็ตอบแบบเดิมว่าเขาไม่ได้มีคนอื่น นั้นเพื่อนร่วมงานมันจะไม่ตอบไม่ได้นะ แล้วเราก็เข้าประโยคเดิมต้องบอกด้วยหรอว่าเลิกงานแล้วนะค่ะ แล้วรู้ด้วยว่าพี่มีทำงานวันนี้อ่ะเขาก็บอกว่าประโยคเดิมเลยเขาก็บอกแบบนี้แหละเราเลยตอบไปว่า ลำใย ! เขาก็ตอบมาว่า งั้นเราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว เราก็เลยไล่เขาบอกว่าไปคุยกับคนนั้นเถอะเขาคุยรู้เรื่อง ส่วนเราคุยไม่รู้เรื่องหรอก ตอนนั้นเราเสียใจมากนึกถึงแต่เรื่องเขาแล้วก็โมโหด้วยเราเลยลบบัญชีไลน์ทิ้งเราหายไปเกือบครึ่งเดือนเขาไม่ทักมาไม่โทรมาเลย พอเราหายโกรธเราก็ทำเหมือนเดิมค่ะส่งข้อความไปบอกว่า คิดถึงจังเลย แต่ทุกครั้งเขาจะตอบเรา แต่ครั้งนี้รอบที่สามเขาไม่ตอบเราเลยเรารอเขาตอบจนเช้าอีกวันเขาก็ไม่ตอบเราเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่แหละเราโทรหาเขาแบบที่เราไม่เคยโทรหาเขาเลยเราโทรหาเขาทั้งหมด 39 สาย เขารับสายที่ 39 แล้วบอกว่าเขาไม่ว่างเขาทำธุระอยู่ซึ่งเราก็โอเคแหละคิดว่าที่เขาไม่ตอบที่เขาไม่รับสายเพราะเขาบอกติดธุระเรื่องที่บ้านเขาอยู่เราเลยเพิ่มไลน์เขาไปแล้วขอโทษทุกสิ่งทุกอย่างที่เราไม่เชื่อใจไม่ไว้ใจเขาแล้วก็อารมณ์ร้อนใส่เขาทุกครั้งพิมพ์ไปยาวมากบอกความรู้สึกที่เรารู้สึกผิดให้เขาได้รับรู้ พอตกเย็นเขาตอบกลับมา ว่าเขาไม่โกรธอะไรเราเลยเขาเข้าใจเราแต่เขาคิดว่าเรากับเขาคงไปต่อกันไม่ได้แล้วเพราะอยู่กันไปก็ไม่มีความสุขเพราะไม่เชื่อใจกันเลยแล้วเขาก็บอกเราว่าต่างกันต่างกับไปอยู่ในที่ของตัวเอง ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
บอกตรงๆตอนนั้นเราอ่านจบเราร้องไห้เสียใจมาก ใจสั่นทำอะไรไม่ถูกเราเลยโทรหาเขาเลยเขาก็รับสายเรา เขาบอกเขาขอโทษจริงๆ เขาให้โอกาสเรามา2รอบแล้วจะต้องเอาโอกาสอีกกี่รอบ เราก็ร้องไห้อย่างเดียวพูดแต่ว่าเราขอโอกาสอีกครั้งเดียวนะอย่าเพิ่งไปจากเราเลยเรายังไม่พร้อมยังไม่ได้ตั้งตัวเลยเราร้องไห้ขอโอกาสเขาพูดประโยคเดิมซ้ำๆ แต่เขาก็พูดกลับมาว่า พี่ให้ไม่ได้แล้วจริงๆ เอาหน่าที่เขาไม่พูดไม่ใช่เขาไม่เสียใจ แล้วบอกกับเราว่า เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง เราใจสั่นมากบอกเขาไปว่างั้นเราขอเจอเขาเป็นครั้งสุดท้ายนะเราไม่โอเคเลยที่จะไปจากกันแบบนี้เขาก็บอกว่าเขาไม่ว่างเขาว่างอีกทีวันพฤหัสซึ่งเราคงรอไม่ไหวเราเลยบอกว่าเราขอเจอวันนี้นะซึ่งเป็นวันจันทร์ที่เขาเข้าเวรสองทุ่มเลิกตีสามเราบอกเขาว่าเราสัญญาจะไม่ร้องไห้จะไม่ยื้ออะไรเลยแค่ขอเจอเป็นครั้งสุดท้ายเขาบอกอย่าเลยอย่าทำให้มันแย่ไปกว่านี้เลยครับ เราก็พยายามขอร้องเขาจนเขาโอเคให้เราไปเจอตอนเขาเลิกงานตีสามพอเราขับรถไปรอเขาที่หน้าโรงพยาบาลเขาก็เดินมาหาเราที่รถแล้วเราก็เลื่อนกระจกลงเขาทำหน้าตานิ่งๆ ไม่ยิ้มไม่พูดอะไรเลยไม่ใช่คนแบบที่เราเคยรู้จักเลย เราก็อดไม่ไหวกลั้นไม่อยู่ร้องไห้บอกว่าขอกอดหน่อยได้ไหมเขาก็พูดกับเราดีๆว่าเปิดประตูลงมากอดพอเรากอดเขาเราร้องไห้ไม่หยุดกอดเขาไว้แน่นมากๆพูดขอร้องเขาว่าไม่ไปได้ไหม? ทำกับเราแบบนี้ทำไม ? เราทำอะไรผิดเหรอ? คนรักกันมันให้อภัยไม่ได้เลยหรอ ? เราบอกว่าเราขอโทษถ้าเราทำอะไรผิด ?
เขาบอกว่าเขาไม่ได้โกรธเราเลยแต่เขากลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ เราก็ร้องไห้ได้แต่ถามเขาว่า คนรักกันมันให้อภัยกันไม่ได้เลยหรอ? เขาบอกว่า แต่เขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว เขาไม่ได้รักแล้วความรู้สึกมันเปลี่ยนไปจากเดิมแล้วจริงๆถึงกลับไปเขาก็ไม่เป็นเหมือนเดิม หื้อตอนนั้นใจแทบสลายเลยเขาก็ให้เราขับรถกลับไปแต่เราไม่ยอมกลับลงไปนั่งข้างหน้าโรงพยาบาลร้องไห้ที่มืดๆหน้าป้อมยาม เขาไม่สนใจเราสักนิดเลย ขับรถออกไปแบบไม่สนใจเราเลย เราเลยตั้งสติขับรถกลับมาตอนนั้นคิดแค่ว่าไม่อยากอยู่แล้วไม่อยากรับรู้อะไรเลยคิดว่าตัวเองอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาเลยตัดสินใจกินยาฆ่าตัวตายในห้องน้ำแต่เพื่อนมันเอะใจทำไมเราเงียบไปในห้องน้ำเลยเคาะประตูไม่มีใครเปิดเลยใช้กิ๊ฟติดผมเปิดประตูเข้าไปตอนนั้นเรากำลังจะกินยา นั่งเปิดน้ำใส่ตัวร้องไห้ พอกินเข้าไปเพื่อนก็มาใช้มือล้วงยาออกจากปากแล้วตบหน้าเราแรงๆ ถามว่าเราทำอะไรลงไปแค่เขาคนเดียวถึงต้องตายกันเลยหรอ เราก็บอกกับเพื่อนแค่ว่าเราไม่อยากอยู่แล้วไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น เพื่อนบอกร้องไห้ให้พอยอมรับความจริงซะแล้วหาใหม่ก็ได้เพื่อนบอกว่าสวยนะอันนี้ไม่รู้โกหกหรือป่าวเห็นคนกำลังอยู่ในอาการอกหักคนจีบก็เยอะทำไมต้องสนใจผู้ชายแค่คนเดียวอีกอย่างก็รวยถ้าจะตายโอนสมบัติให้กูก่อน หลังจากนั้นมาเราคิดว่าไม่อยากตายแล้วเดี๋ยวไม่ได้ใช้เงินไม่ได้อยู่กับคุณแม่อีกอย่างคนที่รักเรามีอีกมากมายทั้งคุณแม่ เพื่อน แล้วก็คนที่รู้จักเราเป็นบทเรียนสำหรับเราเลยเราไม่โทษเขาแล้วที่ทิ้งเราไปไม่โทษเขาว่าเขาเป็นคนผิดเราต่างหากที่ผิดที่ดีไม่พอสำหรับใครถ้าเราดีพอเขาคงอยากมีเราอยู่ในชีวิตเขาแน่นอน
(จริงๆเรื่องมันยาวกว่านี้อันนี้แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นค่ะ สั้นๆ ถ้าพิมพ์ทั้งหมดคงอีกหลายวันแน่เลยค่ะแหะๆ )
#เป็นบทเรียนที่สอนเราหลายอย่างเราต้องเข้มแข็งมากกว่านี้พยายามใจเย็นกับทุกคนที่เรารักใช้เหตุผลให้มากขึ้นมากกว่าใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง ที่เล่ามาทั้งหมดนี้มันทำให้เราไม่สมหวังในความรักตอนนี้เราหายดีแล้วหลายสิ่งหลายอย่างทำให้เรามีทัศนคติที่ดีขึ้นมีแง่มุมมองความคิดที่ดีขึ้นโฟกัสในสิ่งที่เราควรทำอยากขอบคุณทุกทุกบทเรียนตอนนี้เราเลยมาตามหาคนที่จะอยู่ข้างๆเราไปตลอดคุณหมอหรือที่ไม่ใช่หมอคนไหนหัวใจยังว่างเข้ามาทักทายกันนะค่ะ
ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนเลย Nice to meet you 😊
หัวใจหายดีแล้วก็อยากมาตามหาคนข้างๆมีคุณหมอคนไหนที่ยังโสดหรือป่าว
อยากจะเข้ามาหาคนที่จะอยู่ด้วยกันข้างๆ จนไปเป็นคู่ชีวิตกัน
ขอเล่าก่อนนะค่ะ...พอมีความรักเข้ามาเหมือนจะไปได้ดีแต่ก็ต้องมาโดนทิ้งเพราะคำที่ว่า "รู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้ว" ทั้งที่เคยให้คำสัญญากันไว้ว่าจะไม่ทิ้งกัน เราอยากมีเขาอยู่ในชีวิตแต่สำหรับเขาตัดเราออกจากชีวิตง่ายๆเลยเมื่อก่อนเราไม่เคยสนใจเรื่องที่ใครจะทิ้งใครจะเลิกกับเราเลยไม่สนใจด้วยใครจะไปก็ไปเลยเราเลิกกับแฟนคนแรกเราไปเพราะเขาขี้หึงมากแต่ก็ยังติดต่อเป็นพี่น้องปรึกษาอะไรกันตลอดแต่พอมาแฟนคนที่สองเราชอบเขามากเพราะเขาเคมีตรงกับเราเขาไม่ขี้หึงเขาเป็นขว้างโลกเหมือนกับเราความคิดแปลกๆไม่เหมือนคนทั่วไปเขาเป็นคนแบบไม่อวดรวยไม่อะไรเลยเป็นคนกินง่ายปกติเราเจอแต่คนอวดรวยซึ่งเราไม่ชอบคนประเภทนี้เลยซึ่งเขาได้ทำให้เราชอบในตัวเขาหลายๆอย่าง เราเจอกันครั้งแรกเขาเป็นผู้ชายที่น่ารัก ตัวขาวๆ หุ่นอวบแถมมัดจุกด้วยซึ่งเขาเข้ามาในชีวิตเราทำให้เรารู้สึกดีมาก ทั้งซื้อช็อกโกแลตมาให้เรา ซื้อแอปเปิ้ลมาปอกไว้ให้ ซึ่งเวลาว่างเขาก็น้อยมากๆ เพราะเขาเป็นหมอต้องขึ้นเวรพอลงเวรมาเขาก็จะพักผ่อนแต่เขาไม่พักผ่อนนะเวลาว่างเขาก็มาหาเราตลอดพาเราไปทานข้าวไปเดินห้างในวันที่เขาหยุดหรือวันที่เขาลงเวรมาแค่ ช่วงเช้าก็มาหา ช่วงเย็นเราก็ขับรถไปส่งที่โรงพยาบาลซึ่งมันเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่เขาก็ยังอยากที่จะเจอเรา ยังอยากอยู่กับเราซึ่งทำให้เรารู้สึกดีและประทับใจเขาหลายๆอย่างพออยู่มาคืนหนึ่งเราปวดท้องมากๆแต่เราไม่อยากไปหาหมอเพราะกลัวโดนฉีดยาเราก็เลยนอนทนแล้วนอนทนอีกแต่อาการปวดท้องก็ไม่ยอมหายไปก็เลยทักไลน์ไปบอกเขาว่าเราปวดท้องเขาก็ดูเป็นห่วงเรานะพอเขาลงเวรตีสามเขาก็รีบมาหาเราเบิกยามาให้เรากินจนเราหายดีแล้วเขาก็ไม่ได้นอนเลยพอเช้าเขาก็ไปทำงานต่ออีกโรงพยาบาลหนึ่งซึ่งเขาไม่ได้นอนเลยทำให้เรารู้สึกว่าเขาเป็นห่วงเราตั้งใจทำให้เราจริงๆ แต่เราเป็นคนอารมณ์ร้อนค่ะโกรธเขางอนเขาบ่อยในเรื่องไม่เป็นเรื่องพอโกรธกันไม่เข้าใจกันเราก็จะลบไลน์แล้วหายไปเป็นอาทิตย์ๆแต่พอเราหายโกรธแล้วเราก็จะเป็นคนทักไปหาเขาเองเหตุนี้คงทำให้เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เพราะเราเองขอโอกาสเขา ให้สัญญากับเขาว่าเราจะมีเหตุผลมากกว่านี้จะไม่เอาแต่ใจไม่อารมณ์ร้อนแต่เราก็ทำไม่ได้เลยสักรอบพอรอบสองเราดีกันแล้วซึ่งตอนเช้าเขาไม่ได้ทำงาน เข้าเวรอีกทีสองทุ่มเราเลยไปรับเขาที่โรงพยาบาลมาซึ่งวันนั้นขณะขับรถเราชอบแซวเขาว่า ทำไมต้องคว่ำโทรศัพท์ด้วยกลัวสาวๆโทรมาเหรอเขาก็บอกว่าเขาก็คว่ำแบบนี้ปกติอยู่แล้วพอมาที่คอนโดเราก็แซวเขาอีกรอบตานี้เขาก็บอกเอาหงายก็ได้นั้นแหละพอเขาหงายโทรศัพท์เท่านั้นแหละ ตอนนั้นเขาหลับเราเดินออกมาพอดีเราเห็นโทรศัพท์เขามีไลน์เด้งขึ้นมาว่า เลิกงานแล้วนะค่ะ แล้วถามมาว่า จะไปทำงานกี่โมง ? ตอนนั้นเรารู้สึกตกใจแล้วก็ช็อคเงียบๆนิ่งๆไปสักพักเลยพอเขาตื่นมาเขาเห็นเราดูเงียบๆนิ่งๆไปเขาก็ถามเราเป็นอะไรเราก็บอกว่าเราไม่เป็นอะไรตอนที่ขับรถไปส่งเขาที่โรงพยาบาลเราไม่พูดอะไรเลยตลอดทางพูดแค่ว่าเราผิดเองแหละที่เรายื้อเขาไว้ง้อเขาไว้ใช่ไหม เขาก็บอกว่างงเป็นอะไรตอนแรกยังดีๆอยู่เลย เราเลยบอกว่าเราเห็นไลน์มีผู้หญิงทักมาเราบอกเขาว่าเราบอกไม่ถูกเราเสียความรู้สึกมากไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ พอเขาดูโทรศัพท์เขาก็บอกว่า เป็นพี่ที่ทำงานแล้วก็ทำงานร่วมกันมันก็ต้องมีตอบบ้างไม่ตอบเลยคงเป็นไปไม่ได้ แล้วเราก็ถามว่าเพื่อนร่วมงานกันทำไมต้องบอกด้วยว่าเลิกงานแล้วนะค่ะแบบนี้อะเขาก็บอกว่าเขาก็บอกแบบนี้ตลอดแหละเราก็เสียใจอะไม่คุยกับเขาเลยแล้วบอกว่าให้เขารีบลงจากรถไปเดี๋ยวไปทำงานสาย หลังจากเราขับรถกลับมาเราร้องไห้หนักมาก เขาไลน์มาถามว่า ถึงยังครับ แต่เราก็ตอบไปปกติเหมือนเขาพยายามง้อเรา เขาบอกกับเราว่าเขาขอโทษ แต่เราก็ไม่ได้ตอบอะไรไปเพราะเรายังโกรธเขาอยู่ พออีกวันเขาทักมาถามเรากินข้าวยัง ? เราก็ตอบไปปกติแล้วเขาถามเราว่าจะเอายังไง ? เราตอบกลับไปว่าพี่จะให้เชื่อใจอะไรอีกที่ผ่านมาเชื่อใจไม่พอหรองั้นเลิกกันก็ได้เรายอมแพ้เองเขาก็ตอบว่ายังเชื่อใจเขามั้ยถ้าไม่เชื่อใจแล้วเขาเลิกเองแต่ต่อให้เขาเลิกเขาก็ไม่มีใครอยู่ดีเขาบอกเราแบบนี้ เราก็ถามเขาประโยคเดิมแล้วคุยทำไม มีคนอื่นทำไม ? เขาก็ตอบแบบเดิมว่าเขาไม่ได้มีคนอื่น นั้นเพื่อนร่วมงานมันจะไม่ตอบไม่ได้นะ แล้วเราก็เข้าประโยคเดิมต้องบอกด้วยหรอว่าเลิกงานแล้วนะค่ะ แล้วรู้ด้วยว่าพี่มีทำงานวันนี้อ่ะเขาก็บอกว่าประโยคเดิมเลยเขาก็บอกแบบนี้แหละเราเลยตอบไปว่า ลำใย ! เขาก็ตอบมาว่า งั้นเราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว เราก็เลยไล่เขาบอกว่าไปคุยกับคนนั้นเถอะเขาคุยรู้เรื่อง ส่วนเราคุยไม่รู้เรื่องหรอก ตอนนั้นเราเสียใจมากนึกถึงแต่เรื่องเขาแล้วก็โมโหด้วยเราเลยลบบัญชีไลน์ทิ้งเราหายไปเกือบครึ่งเดือนเขาไม่ทักมาไม่โทรมาเลย พอเราหายโกรธเราก็ทำเหมือนเดิมค่ะส่งข้อความไปบอกว่า คิดถึงจังเลย แต่ทุกครั้งเขาจะตอบเรา แต่ครั้งนี้รอบที่สามเขาไม่ตอบเราเลยเรารอเขาตอบจนเช้าอีกวันเขาก็ไม่ตอบเราเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่แหละเราโทรหาเขาแบบที่เราไม่เคยโทรหาเขาเลยเราโทรหาเขาทั้งหมด 39 สาย เขารับสายที่ 39 แล้วบอกว่าเขาไม่ว่างเขาทำธุระอยู่ซึ่งเราก็โอเคแหละคิดว่าที่เขาไม่ตอบที่เขาไม่รับสายเพราะเขาบอกติดธุระเรื่องที่บ้านเขาอยู่เราเลยเพิ่มไลน์เขาไปแล้วขอโทษทุกสิ่งทุกอย่างที่เราไม่เชื่อใจไม่ไว้ใจเขาแล้วก็อารมณ์ร้อนใส่เขาทุกครั้งพิมพ์ไปยาวมากบอกความรู้สึกที่เรารู้สึกผิดให้เขาได้รับรู้ พอตกเย็นเขาตอบกลับมา ว่าเขาไม่โกรธอะไรเราเลยเขาเข้าใจเราแต่เขาคิดว่าเรากับเขาคงไปต่อกันไม่ได้แล้วเพราะอยู่กันไปก็ไม่มีความสุขเพราะไม่เชื่อใจกันเลยแล้วเขาก็บอกเราว่าต่างกันต่างกับไปอยู่ในที่ของตัวเอง ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
บอกตรงๆตอนนั้นเราอ่านจบเราร้องไห้เสียใจมาก ใจสั่นทำอะไรไม่ถูกเราเลยโทรหาเขาเลยเขาก็รับสายเรา เขาบอกเขาขอโทษจริงๆ เขาให้โอกาสเรามา2รอบแล้วจะต้องเอาโอกาสอีกกี่รอบ เราก็ร้องไห้อย่างเดียวพูดแต่ว่าเราขอโอกาสอีกครั้งเดียวนะอย่าเพิ่งไปจากเราเลยเรายังไม่พร้อมยังไม่ได้ตั้งตัวเลยเราร้องไห้ขอโอกาสเขาพูดประโยคเดิมซ้ำๆ แต่เขาก็พูดกลับมาว่า พี่ให้ไม่ได้แล้วจริงๆ เอาหน่าที่เขาไม่พูดไม่ใช่เขาไม่เสียใจ แล้วบอกกับเราว่า เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง เราใจสั่นมากบอกเขาไปว่างั้นเราขอเจอเขาเป็นครั้งสุดท้ายนะเราไม่โอเคเลยที่จะไปจากกันแบบนี้เขาก็บอกว่าเขาไม่ว่างเขาว่างอีกทีวันพฤหัสซึ่งเราคงรอไม่ไหวเราเลยบอกว่าเราขอเจอวันนี้นะซึ่งเป็นวันจันทร์ที่เขาเข้าเวรสองทุ่มเลิกตีสามเราบอกเขาว่าเราสัญญาจะไม่ร้องไห้จะไม่ยื้ออะไรเลยแค่ขอเจอเป็นครั้งสุดท้ายเขาบอกอย่าเลยอย่าทำให้มันแย่ไปกว่านี้เลยครับ เราก็พยายามขอร้องเขาจนเขาโอเคให้เราไปเจอตอนเขาเลิกงานตีสามพอเราขับรถไปรอเขาที่หน้าโรงพยาบาลเขาก็เดินมาหาเราที่รถแล้วเราก็เลื่อนกระจกลงเขาทำหน้าตานิ่งๆ ไม่ยิ้มไม่พูดอะไรเลยไม่ใช่คนแบบที่เราเคยรู้จักเลย เราก็อดไม่ไหวกลั้นไม่อยู่ร้องไห้บอกว่าขอกอดหน่อยได้ไหมเขาก็พูดกับเราดีๆว่าเปิดประตูลงมากอดพอเรากอดเขาเราร้องไห้ไม่หยุดกอดเขาไว้แน่นมากๆพูดขอร้องเขาว่าไม่ไปได้ไหม? ทำกับเราแบบนี้ทำไม ? เราทำอะไรผิดเหรอ? คนรักกันมันให้อภัยไม่ได้เลยหรอ ? เราบอกว่าเราขอโทษถ้าเราทำอะไรผิด ?
เขาบอกว่าเขาไม่ได้โกรธเราเลยแต่เขากลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ เราก็ร้องไห้ได้แต่ถามเขาว่า คนรักกันมันให้อภัยกันไม่ได้เลยหรอ? เขาบอกว่า แต่เขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว เขาไม่ได้รักแล้วความรู้สึกมันเปลี่ยนไปจากเดิมแล้วจริงๆถึงกลับไปเขาก็ไม่เป็นเหมือนเดิม หื้อตอนนั้นใจแทบสลายเลยเขาก็ให้เราขับรถกลับไปแต่เราไม่ยอมกลับลงไปนั่งข้างหน้าโรงพยาบาลร้องไห้ที่มืดๆหน้าป้อมยาม เขาไม่สนใจเราสักนิดเลย ขับรถออกไปแบบไม่สนใจเราเลย เราเลยตั้งสติขับรถกลับมาตอนนั้นคิดแค่ว่าไม่อยากอยู่แล้วไม่อยากรับรู้อะไรเลยคิดว่าตัวเองอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาเลยตัดสินใจกินยาฆ่าตัวตายในห้องน้ำแต่เพื่อนมันเอะใจทำไมเราเงียบไปในห้องน้ำเลยเคาะประตูไม่มีใครเปิดเลยใช้กิ๊ฟติดผมเปิดประตูเข้าไปตอนนั้นเรากำลังจะกินยา นั่งเปิดน้ำใส่ตัวร้องไห้ พอกินเข้าไปเพื่อนก็มาใช้มือล้วงยาออกจากปากแล้วตบหน้าเราแรงๆ ถามว่าเราทำอะไรลงไปแค่เขาคนเดียวถึงต้องตายกันเลยหรอ เราก็บอกกับเพื่อนแค่ว่าเราไม่อยากอยู่แล้วไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น เพื่อนบอกร้องไห้ให้พอยอมรับความจริงซะแล้วหาใหม่ก็ได้เพื่อนบอกว่าสวยนะอันนี้ไม่รู้โกหกหรือป่าวเห็นคนกำลังอยู่ในอาการอกหักคนจีบก็เยอะทำไมต้องสนใจผู้ชายแค่คนเดียวอีกอย่างก็รวยถ้าจะตายโอนสมบัติให้กูก่อน หลังจากนั้นมาเราคิดว่าไม่อยากตายแล้วเดี๋ยวไม่ได้ใช้เงินไม่ได้อยู่กับคุณแม่อีกอย่างคนที่รักเรามีอีกมากมายทั้งคุณแม่ เพื่อน แล้วก็คนที่รู้จักเราเป็นบทเรียนสำหรับเราเลยเราไม่โทษเขาแล้วที่ทิ้งเราไปไม่โทษเขาว่าเขาเป็นคนผิดเราต่างหากที่ผิดที่ดีไม่พอสำหรับใครถ้าเราดีพอเขาคงอยากมีเราอยู่ในชีวิตเขาแน่นอน
(จริงๆเรื่องมันยาวกว่านี้อันนี้แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นค่ะ สั้นๆ ถ้าพิมพ์ทั้งหมดคงอีกหลายวันแน่เลยค่ะแหะๆ )
#เป็นบทเรียนที่สอนเราหลายอย่างเราต้องเข้มแข็งมากกว่านี้พยายามใจเย็นกับทุกคนที่เรารักใช้เหตุผลให้มากขึ้นมากกว่าใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง ที่เล่ามาทั้งหมดนี้มันทำให้เราไม่สมหวังในความรักตอนนี้เราหายดีแล้วหลายสิ่งหลายอย่างทำให้เรามีทัศนคติที่ดีขึ้นมีแง่มุมมองความคิดที่ดีขึ้นโฟกัสในสิ่งที่เราควรทำอยากขอบคุณทุกทุกบทเรียนตอนนี้เราเลยมาตามหาคนที่จะอยู่ข้างๆเราไปตลอดคุณหมอหรือที่ไม่ใช่หมอคนไหนหัวใจยังว่างเข้ามาทักทายกันนะค่ะ
ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนเลย Nice to meet you 😊