เมื่อคืนนัดทานดินเนอร์ กับเพื่อน ลาดกระบังฯ งวดนี้มากันได้ 10 คนครับ
พวกเราวิ่งผ่านกาลเวลา มาด้วยกันเกือบสามสิบปี แม้วิถีวงโคจรชีวิตของหลายคนจะไม่ได้เข้าใกล้เฉียดกัน แต่ด้วยเรามีใช้ชีวิตในช่วงเวลาหาฝันด้วยกัน มันเป็นเหมือนโครงข่ายสายสัมพันธ์ที่ผูกโยงพวกเราเอาไว้
วงโต๊ะเมื่อวาน มีเถ้าแก่ตัวแทนขายรถฮุนได นครสวรรค์ มีเจ้าของรีสอร์ตที่เขาหลัก พังงา มีผู้จัดการกองทุน มีตัวแทนอิสระ มี ดร.อาจารย์ และก็มีพวกคงอาชีพพนักงานบริษัทแบบผม
พวกเราทุกคนโดยเฉพาะผม มีที่เริ่มต้น มีจุดสตาร์ท ซึ่งเริ่มชัดเจน ในการตามหา ตามล่า ฝัน ที่นี่ร่วมกัน..ณ ลาดกระบังฯ

ความรู้สึกครั้งนั้นเมื่อ ก้าวออกจากบ้าน เดินทางขึ้นรถไฟ ไปร่วมกิจกรรม เพื่อเข้าไปเป็นนิสิตใหม่ มันช่าง ลิงโลด น่าตื่นเต้น ที่จะได้ ไปพบโลกใหม่ เพื่อนใหม่ๆ(เพื่อนต่างเพศ อันนี้โปรดเห็นใจ คือมาจากรร.ชายล้วนอ่ะครับ ฮาาา)
จนแล้วจนรอด กลุ่มเพื่อนสนิทกันของผม ก็ ผู้ชายทั้งนั้นครับ ในเมื่อกิจกรรมของพวกเรา เวลาว่างจากชั่วโมงเรียนเกือบทุกวัน คือนัดกันไปเตะบอลใต้ตึก  อืมมม..แล้วผู้หญิงที่ไหนจะมาเล่นด้วยล่ะ

มีท่านผู้รู้ ว่าไว้ว่า คนเราพบกันนั้น มันไม่ใช่ด้วยเหตุบังเอิน
จริงครับสำหรับผมกับเพื่อนๆ ลาดกระบังฯ มันคือ ผลสอบเทอมแรก  เฮ้ออ...

ผมอยากจะโทษระบบการสอนของชาติขั้นก่อนอุดมศึกษาช่วงนั้น ที่ทำให้เราเก่งขึ้นมาจาก โรงเรียนกวดวิชา พอมาเรียนอุดมศึกษา มันไม่มีที่กวดวิชาแล้วดิ ไม่มีชีทเกร็งข้อสอบ พังละทีนี้
ไม่ต้องเดา ผลสอบออกมา ทำเอาต้องปรับตัวอย่างจริงจัง เอาไงล่ะที่นี้

และแล้วผม ก็ได้เรียนรู้ การเรียนช่วงต่อจากนี้ เพื่อนจะเป็นสรณะ เป็นที่พึ่งของเรา พวกเราจับกลุ่มติวกัน ไป’สิงหอ’เพื่อนช่วงก่อนสอบ อยู่กันเป็นเดือน ทุกสอบ ทุกเทอม ปีละสองครั้ง ต่อเนื่องครับ โดยเฉพาะสองปีแรกที่ยังไม่แยกสาขาวิชา
เราอยู่ นอน ร่วมกัน อ่านTextเล่มเดียวกัน    เดาข้อสอบ แก้โจทย์ แบ่งของกิน ร่วมกติกาล้างจาน (ดัมมี่ จับหมู อันนี้ด้านมืด ฮาาา)
ทุกอย่างที่ มีให้กันในตอนนั้น มันจริงใจมากๆ ไม่มีกั๊กความรู้ ติวกันแบบถามเพื่อนไป เพื่อนก็ปล่อยหมด เราเข้าใจอะไร ก็บอกหมดเหมือนกัน

ณ เวลานั้น ยัง ไม่มีเถ้าแก่ ไม่มีอาจารย์ด็อกเตอร์ ไม่มี วีพี ... มีแต่เด็กหนุ่ม ที่กำลังไขว้คว้า หาฝัน สร้างเส้นทางของตัวเอง
...
ข้อคิดครั้งนี้
‘ความจริงใจ ไม่มีหมดอายุ’

ขอบคุณอะไรก็ตาม ที่ทำให้พวกเราใช้คำว่า ‘เพื่อน’ ในความหมายเดียวกัน...