คือเข้าใจว่ารักแต่บางทีมันมากเกินไปอ่ะคือแบบตั้งแต่เด็กเราเป็นแบบที่เขาอยากให้เป็นมาตลอดพอโตขึ้นอย่าง ม.2-3 คือมันก็ต้องมีเพื่อน ผญ ผช ก็ต้องมีบ้างเพื่อนร่วมห้องหรืออะไรอย่างงี้แต่แบบพ่อกับแม่ไม่ให้คบเพื่อน ผช เลยคือไม่ให้คุยไม่ให้คบทั้งๆที่เป็นเพื่อนอ่ะถึงไม่สนิทแต่คือเพื่อนร่วมห้องไงแบบให้บล็อคให้ฃบออกห้ามคุยโอเคเรื่องนี้ผ่านไปเรื่องเกรดคือแบบก็เข้าใจนะแต่บางทีอ่ะพอโตขึ้นจะให้มาเกรดเดิมตลอดก็ไม่ได้คือโตขึ้นมันยากขึ้นเราได้2เกือบ3ก็ด่าแล้วพอทะเลาะกับคนอื่นหรือหงุดหงิดจากที่อื่นมาพ่อกับแม่ก็จะมาลงมาพาลมาด่ามาตวาดใส่อ่ะไม่เข้าใจอย่างบางเรื่องหงุดหงิดมาจากข้างนอกเราอยู่ของเราเฉยๆก็หาเรื่องมาด่ามาตวาดมาพาลใส่ บางวันพอบอกไม่มีการบ้านก็ถามหาว่านู้นนี่บางวันพอเราตั้งใจทําการบ้านแล้วงานยังไม่เสร็จตอนนั้นทําถึง3เกือบ4ทุ่มก็ด่าละแบบมาหาว่ามันคืองานค้างขึ้นขึ้นกูทั้งๆที่งานนั้นอ่ะคือครูสั่งให้มาแก้ทั้งห้องละส่งวันต่อมาคิดดูตั้งแต่ ป.4-ป.6 อ่ะหน้าปากซอยยังออกไม่ได้เลยเขาไม่ให้ไป เวลามีคนมาบ้านก็แบบยิ้มทําเหมือนรักกันมากพอคนไปก็หน้างิกงอหงุดหงิดใส่เหมือนเดิม จนบางทีทุกวันนี้เรากลายเป็นเหมือนคนเก็บกดอ่ะคือทุกวันนี้ก็คิดอยู่ว่าอยากจบๆๆไปทนรออีกไม่กี่ปีพอจบ ม.6 ก็จะได้ไปต่อที่ จ. อื่น ไม่ใช่ไม่รักนะแต่บางทีทุกวันนี้มันเก็บกดจนจะเป็นบ้าละอ่ะคือบางทีก็คิดว่าตายๆไปก็ดีจะได้ไม่ต้องทนแต่แบบคิดว่ากว่าจะเกิดมาถึงขนาดนี้ชีวิตเรามีค่ามากกว่านั้นคือแบบทุกวันนี้ไม่อยากรับรู้ไรอ่ะเปิดเพลงฟังเหมือนมีโลกส่วนตัวของตัวเองอย่างวันนี้เราอยู่ห้องครัวพอเดินออกมาก็บอกว่า อ่ะเอาผ้าไปผับ คือเพื่อที่จะเอาไปรีดอ่ะผับใส่ตะกร้าคือส่งรีดอยู่ในซอยบ้านอ่ะนะแล้วเราก็นั่งผับแล้วแบบแม่ขึ้นไปข้างบนละโยนเสื้อผ้าที่มีไม้แขวนเสื้อจากข้างบนมาแรงๆอ่ะละก็บอก อันนี้ด้วย แบบเสียงดังเงี้ย ไม่รู้ดิมันฝังใจมาแต่เด็กมั้งคือแม่เรามีเพื่อน แล้วแม่เพื่อนมีลูกแก่กว่าเราปีนึงคือเพื่อนแม่เราเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวแต่แบบเขามีกิจกรรมครอบครัวคือมันดูทีความสุขอบอุ่นอ่ะต่างจากเราๆเคยฝันว่าอยากมีพ่อแม่แบบนั้น ที่เข้าใจลูกทําให้รู้สึกอบอุ่นไม่กดดันแบบทุกวันนี้อ่ะแต่มันไม่ใช่อ่ะจนแบบเคยเก็บไปน้อยใจร้องไห้คนเดียวบ่อยๆชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นละมาหาว่าเราไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้บางทีก็รู้สึกอยากหนีออกจากบ้านไปไกลๆอยากจะเลวแบบสุดๆทําชีวิตให้มันแย่ไปสุดๆเลยด้วยซํ้าแต่ก็ทําไม่ได้ไม่ได้ทําแค่คิดคือแบบไม่เคยให้กําลังใจเราเลยมีแต่ด่าว่าไม่เคยภูมิใจที่เราเป็นเราคือแบบเราบอกอยากเป็นนักร้องงี้ตอนเด็กๆก็มาดูถูกไม่เคยให้กําลังใจจนเราไม่มีความมั่นใจพอโตมาเราอยากเข้าวิทย์คณิตก็หาว่าอย่างเราทําไม่ได้หรอกทําเหมือนเรื่องตลอกทั้งๆที่เราจริงจังอะไรที่เราเป็นคนคสรต้องเลือกก็ไม่เคยให้เราเลือกเองเขาเลือกให้ตลอดเราต้องเป็นแบบที่เขาอยากให้เป็นอย่างการแต่งตัวงี้ทําเหมือนเป็นตุ๊กตาต้องใส่อย่างนู้นแต่งอย่างนี้ปั้นหน้ายิ้มสร้างภาพให้เป็นแบบที่เขาอยากให้เป็นเวลาญาติมาเราควรทําไงดีต้องทําตัวยังไงต้องไปต่อยังไง😂