(แต่งไว้เมื่อปี 60 ครับ แต่เหมือนวนกลับมาแพ้ญี่ปุ่นอีก ต่างกันแต่เมื่อวานเป็นชุดใหญ่)
เมื่อไรประวัติศาสตร์จะเลิกซ้ำรอย อยากเห็นจัง...
.....................
วอลเล่ย์ฯ U23 ในยามนี้
ไทยได้ที่รองแชมป์เกือบแจ่มแจ๋ว
แพ้ญี่ปุ่นอีกครั้งดังส่อแวว
ต้องกินแห้วกองเชียร์ละเหี่ยทรวง

สองแมตพ้อยท์ตอกย้ำทำไม่ได้
เขาแซงไปโศกาน้ำตาร่วง
สงสารนักกีฬาคราอับดวง
ปลอบพุ่มพวงน้องหนูสู้ต่อไป

ลูกสุดท้ายเซ็ตพลาดอนาถแท้
ทำพ่ายแพ้สุดช้ำน้ำตาไหล
ยามแต้มเบียดสูสีดูที่ใจ
จะอ่อนไหวหรือนิ่งเพื่อชิงธง

แต่เด็กไทยเป๋กว่าคราคับขัน
จึงเป็นวันโชคร้ายหมายประสงค์
มิอยากโทษนักกีฬาว่าตรงตรง
รู้เธอคงเต็มที่ถึงฎีกา

ฤาโทษโค้ชวางแผนแสนจะป่วย
มิอาจช่วยพลิกเกมเติมเต็มหนา
เปลี่ยนตัวผิดจึงพ่ายเห็นหลายครา
หรือโทษว่าเราไซร้โชคไม่ดี

สมาคมฯควรวางหนทางแก้
เอาความแพ้เป็นบทเรียนเปลี่ยนวิถี
ทั้งเรื่องโค้ชบริบทจดวิธี
อย่าเพียงมีคำหรู"สู้ต่อไป"

กวีเดียวดาย