เรื่องที่พีคที่สุดตอนไป work&travel นิวยอร์ค::✈️
ช่วงนี้ทามไลน์เฟสบุคแจ้งเตือนว่า เมื่อ 5 ปีที่แล้วช่วงนี้เป็นช่วงที่เรากำลังใช้แรงงานอย่างหนัก เปิดรูปเก่าๆดูก็คิดถึงเลยอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ให้ได้อ่านกัน เห็นว่าหลายๆคนกำลังสนุกหรืออยากตายกันอยู่ตามเวิ้งต่างๆของเมกากันด้วย เริ่มละนะ
1. ประสบการณ์เยินๆที่ Nathan's Famous ร้านฮ็อทดอกนรก
ผมได้ไป Work & Travel ที่นิวหยวก ...(ภาพแฟรชแบค) ผมนั่งรถไฟเก่าๆไปทำงานไป-กลับวันละ 5 ชั่วโมง //
ผมใส่เสื้อทำงานบางๆตากลมหนาวขายฮอตดอก กลับไปเป็นไข้เพราะหัวหน้า
ไม่ยอมให้เสื้อหนาว//
ผมเจอฝรั่งแต่งตัวดูดีขอคืนฮ้อทดอกเพราะกินแล้วไม่อร่อย 555555555 มันมีเรื่องสนุกๆเยอะมากกกก จะเล่าให้ฟังว่าการเป็นแรงงานต่างด้าวที่ร้านฟ้าสฟู้ตพีคแค่ไหน และควรไปทำไหมเพราะเห็นเด็กไทยฮิตไปทำร้านนี้เหลือเกิน...
...ผมพลาดมากที่ไปเวิร์คปีที่น้ำท่วมใหญ่ปี 54’ ทำให้ระยะเวลาการเป็นแรงงานต่างด้าวที่นิวยอร์คของผมเหลือแค่เดือนครึ่ง แม่เตือนยังไงก็ไม่ฟังว่าอย่าไป ไม่คุ้ม ผมก็จะไปให้ได้ (สมน้ำหน้า! แม่ตะโกนใส่ด้วยความสมเพช)
ไม่มีบ้านเช่าที่ไหนให้ผมเช่า เขาอยากได้คนที่จะมาพัก 4 เดือนขึ้น ใช้เวลาหลายวันกว่าจะได้ที่พัก เสียค่าโฮมเสตย์ให้พี่รัตน์ไปเกือบหมื่น จนได้ที่พักที่ Flushing ย่าน Queens บนขวาของนิวยอร์ค แต่ต้องไปทำงานที่ Coney Island ทะเลที่มีทรายสากๆใต้สุดของนครฯ แม่มเอ๊ยยยยย ทำงาน 9 โมง ตื่นตี 5 ลากตัวเองออกมานั่งรถเมล์ไปที่รถไฟใต้ดิน แล้วนั่งต่อสองสาย 2ชั่วโมงครึ่งกว่าจะถึง ประตูรถไฟเปิดเมื่อไหร่พุ่งตัวไปนั่งเอาฮู้ดปิดหน้า นอน!! วันไหนไม่มีที่ให้นั่ง แกเอ๊ยยยย ยืนหลับไปเล้ย ทักษะแย่งที่นั่งยังติดตัวมาถึงทุกวันนี้
ร้านอาหาร Nathan’s Famous เป็นร้านแฟรนชายส์ฟ้าสฟู้ตชื่อดัง ที่ขึ้นชื่อเรื่องฮ็อตดอก(ฮ็อตดอก สาขาต้นกำเนิดอยู่ที่ Coney Island นักท่องเที่ยวนิยมมาตอนฤดูร้อนเพื่ออาบแดด เล่นทะเล เล่นสวนสนุก (เข้าใจเลยว่าทำไมฝรั่งรักทะเลไทยมาก ทะเลที่นี่เยินยังกะทะเลทราย) ทุกปีมันจะมีเทศกาลแข่งกินฮ็อตดอก บุญบาปที่อยู่ไม่ถึงเทศกาลนั้นต้องกลับก่อน(ลองนึกภาพว่าอากาศร้อนๆ คนเยอะๆเหมือนคอนเสิร์ตลาบานูน แล้วทุกคนแย่งกินฮอตดอกเหมือนแจกฟรี กรี้ดดด)
ร้านนี้เป็นอีก 1 ตัวเลือกที่เอเจ้นขอบเอามาขายฝันเด็กไทย ฝันร้ายน่ะสิ!!! ร้านเป็นแบบ open air หนาวก็ไม่ให้ใส่เสื้อหนาว ร้อนก็ร๊อนนนนร้อนนนน วันแรกที่เดินเข้าไปถึงกับผงะ!! ที่นี่คือเยาวราช พนักงานทุกคนเบ้าหน้าเหมือนกูมาก // เด็กต่างชาติจะมีแค่คนไทย แล้วก็รัซเซียซึ่งมารับช่องต่อหลังจากคนไทยกลับ (เคยมีครั้งหนึ่งฝรั่งเดินเข้ามาแล้วตะโกนว่า OMG!! Is this a CHINESE RESTAURANTTTTT??? โอ้พระคุณเจ้า นี่มันร้านอาหารจีนหรออ มาเต้อฟัคเกอออออรรรร์ สำเนียงและสันดานแสดงถึงความเหยียดของเหยียดดดดที่สุด racist ที่แท้ทรู!!)
มาทำงานที่นี่จะได้ทักษะ Multitasking เทิร์นโปร เพราะจะต้องเป็นคนรับออเดอร์ และมีจอคอมเป็นของตัวเอง อาทิตย์แรกจะกลัวจอนี้มาก
ใช้ยากมากกกก เมนูเยอะ กดยาก วันแรกๆลูกค้าคนไหนยื่นคูปองวอยเชอร์ให้อยากจะโหม่งจอให้หัวแตก ลดราคากดตรงไหน ซอยข่อยแน่....รับออเดอร์เสร็จ หากลูกค้าสั่งเฟร้นฟ้าย ก็ต้องไปทอดเฟร้นฟราย กดราดชีส(ชีสฟรายที่นี่อร่อยลื้ม) สั่งเบอร์เกอร์ก็ต้องไปตามเบอเกอร์ ยังมีซีฟู้ด ชุดแฮปปี้มีล เครื่องดื่ม โว้ยยย วันไหนลูกค้าเยอะนี่เหมือนสงคราม ใครหยิบเบอร์เกอร์เราผิด เหมือนกับโดนแย่งของล้ำค่า “เบอเกอร์ของข้าาาา!!!” ....ช่วงว่างก็ต้องเช็ดโต๊ะ จัดนู่นนี่ ทำตัวให้ไม่ว่าง อะไรที่จัดเรียบร้อยก็เทออกมาแล้วจัดใหม่ ฝรั่งเขาสอนมา นี่ยังไม่รวมตะโกนเรียกลูกค้า เวลคัม ทูว นาทาน เฟ้มัสสสสสสในเวลาที่ไม่มีลูกค้าอีกด้วย
ลูกค้าที่พบเจอจะมีตั้งแต่เกรดดาวล้านดวง จนถึงเกรดกรวดในท่อ มีคนใจดีให้ทิปเยอะมาก แต่ต้องเซย์โนว เพราะนโยบายของร้านห้ามรับทิป(โง่จังโว้ยย โกรธตัวเอง) เจอลูกค้าดีๆบ่อยถึงขนาดต้องกลับไปห้องแล้วตั้งสเตตัสว่า แค่ได้เห็นลูกค้ายิ้มเราก็ดีใจแล้ว ร้องไห้ด้วยความปิติ
ส่วนลูกค้าแย่ๆหรอ โอ้โหวววว นั่งก่อนๆ เอาหมอนมาฟังด้วย เรื่องมันยาวววว... ลูกค้าฝรั่งจะทริคกี้ ขี้โกงเยอะมาก เคยเจอแบบปกติเฟร้นฟรายมันจะมีเศษๆอยู่แล้วถูกแมะ มีลูกค้ากินหมดแล้วเอาเศษมาคืนเว้ย บอกว่าไอออเดอร์เฟร้นฟราย ไม่ได้ออเดอร์เศษเฟร้นฟราย ยูโน้ว เอ้า มายบุ้ดด้าาา แบบนี้ก็ได้หรอ??? ก็ใจดีทำให้เพิ่ม ก็แหลกหมดแล้วเอามาคืนอีก โอ้วว มายบุ้ด ด้า เบสสส ไอ่ หน้า ดร้านนน!!! ไหนจะมีพวกกินหมดแล้วบอกไม่อร่อย ขอเงินคืน... ทำไมสีไม่สวยเหมือนภาพ ขอเงินคืน เหยียดเชื้อชาติเหยียดสีผิว สนุกจังวู้วววว สะเทือนจิตใจสุดคงจะเป็นวันแรก ลูกค้ามาด้วยสำเนียงอัลไลก็ไม่รู้ ถามแล้วถามอีกก็สื่อสารไม่ลู้เลื่อง นางเลยไปเค้าเตอร์ข้างๆ แล้วชี้มาที่เราบอกว่า He can’t speak ENGLISH...วรฉัตรก็เดินไปหลังครัว พิงประตูแล้วล้องไฮ้ ฮื้อๆๆๆๆๆ
ลูกค้าว่าพีคแล้ว หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานที่นี่เรียกว่าบันเทิงกว่า แต่ละคนมีคาแรคเตอร์ที่โดดเด่น ไม่ว่าจะเจ๊ซาแมนธ่า ผู้บังคับบัญชา เป็นผู้หญิงที่น่าเกรงขาม ใครเจอก็วิ่งหนี เจ๊จัสมิน่า ผู้หญิงผิวสีที่ขี้เม้าสุดดดด เจ๊ผิวสีนมโตที่ชอบตอกบัตรเราออก (ที่นี่ให้ชั่วโมงต่ำมาก7$ต่อชั่วโมง สามสิบชั่วโมงต่ออาทิตย์ ครบเมื่อไหร่จับตอกออกๆ นั่งคำนวณเงิน เอ้อออ ได้เงินกลับมาแค่สามหมื่นห้า...อย่าเรียกว่าได้กลับมา เพราะเข้าเนื้อไปแสนกว่าๆ ล้องไฮ้) และยังมีเพื่อนร่วมงานแปลกๆ บางคนก็ชอบพูดคนเดียว บ้างก็ชอบชวนหญิงไทยไปฟัคคค บางคนหล่อๆแต่ตัวเหม็นโครตๆ นึกว่าตกถังขี้ หรือบางคนก็เข้าห้องน้ำบ๊อยบ่อย ห้องน้ำมีห้องเดียว ยังไม่ทันจะนั่งลง ก้อกๆๆๆ เห้ยูวว เก็ทเอ้าาาา ฟัคคคค เอาความสุขกูคืนมา!!!
แต่ที่จำได้แม่น ถึงเกิดใหม่ชาติหน้าก็ยังจำได้ ขอพื้นที่ซักสิบบรรทัดให้กับไมค์หัวหน้าในดวงใจ...
.......ไมค์เป็นฝรั่งอ้วนเหนียงแตะลูกกระเดือก ไมค์จะเรียกผมว่า วอระแฉดดดดดด (วรฉัตร) สตอรี่ระหว่างผมกับไมค์แน่นมาก เรื่องมีอยู่ว่า ปกติพนักงานทุกคนจะมีจอคอมออเดอร์เมนู และเครื่องออกสลิปใบเสร็จ ในวันนั้นนนนน ไมค์เป็นหัวหน้าคุมพนักงาน เหมือนทุกๆวัน ไมค์พาผมไปที่เครื่องๆนึง
และในวันน้านน จอไม่ทำงาน.... ไม่เป็นไร ไมค์พาผมไปอีกเครื่อง แล้วเซ็ตเครื่องให้ เมื่อไมค์เดินไปปุ้บ วรฉัตรกดจอปั๊ป จอไม่ทำงาน.... อ่ะ วันนี้ไม่ใช่วันของวรฉัตรแน่ๆ วรฉัตรเรียกไมค์มา เฮ้ๆ อิท อีส นอท เวิร์คกิ้งงง ไมค์ไม่พอใจมาก บอกว่าเมื่อกี้มันก็กดได้ ยูไปทำอะไร ฟึดฟัดๆๆ แล้วพาผมไปอีกเครื่อง ครั้งนี้จอกดได้ ปริ้นสลิปใบเสร็จด่ะ..ไม่ได้...... วินาทีนั้น อยากเอาหน้าจุ่มน้ำมันเฟร้นฟร้ายแล้วตายไปให้รู้แล้วรู้รอด เกตเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิต ตบไหล่แล้วเดินหนีไป ฟัคคคยูววว มายเบสเฟรนนนน!!! วรฉัตรแก้ปัญหาด้วยการถามลูกค้าว่า เอาใบเสร็จมั้ย เผื่อมันไม่เอากูก้รอด ลูกค้าบอกเอา
วรฉัตรยิ้มแล้วน้ำตาไหล เดินไปบอกไมค์ ......ไมค์พิโรธมาก เกิดมาไม่เคยเห็นฝรั่งโกรธขนาดนี้ ไมค์เหมือนกระทิงที่โดนตัวเมียบอกเลิก ไมค์ตะโกนใส่วรฉัตร “ดู ยูวว แฮฟฟ เมจิคคคค!!!??” มีเวทมนต์หรออออออ (ก็ไม่มีนะ โน้วว) “อะ เม จิค แดท แคน เดสทรอย เอ เวอ รี่ ติ้งงงง” เวทมนต์ที่สามารถทำลายของทุกอย่างได้!!! (โอ้โห เปรียบเทียบร้ายกาจจ) วรฉัตรโกรธมาก โกรธจนน้ำตาไหล บอกตัวเองว่า มาทำงานต่างแดนต้องอดทน เจ้านายด่าก็ห้ามเถี.....
“เหี้....................” วรฉัตรด่าเป็นภาษาไทย แต่ไมค์ฟังไม่รู้เรื่อง อิอิ นางบ่นๆๆๆแล้วเดินไปทอดเฟร้นฟรายด้วยอินเนอร์แรง นางเอาตะแกรงซ้อนกันๆๆๆ สามตะแกรง สี่ตะแกรง จน โคร้มมมมม !! ตะแกรงทั้งหมดหล่นลงไปในบ่อน้ำมันแล้ว แสปรชชชชชชชชชชชชชช ใส่ร่างไมค์ 555555555555555555 วรฉัตรหัวเราะ เอ้ย!!! วรฉัตรวิ่งไปหยิบทิชชู่แล้วรีบวิ่งเอาไปให้ไมค์ พร้อมแช่ง เอ้ย!! พร้อมถามว่า R U OK??? คนไทย จิตใจงดงามนะยู ยูโน้ววว
ความสุขของการทำงานที่นี่คือการได้กินชีสฟราย แฮมเบอร์เกอร์ชีส อร่อย
สุขอีกทีก็เลิกงานเลย กลุ่มแรงงานไทยพากันไปเที่ยวนครนิวยอร์ค ถนนฟิฟ อเวนิว ด้วยชุดพนักงาน ดูน่าสมเพชมากๆ 5555 และครั้งนั้นเองทำให้ปฎิญาณกับตัวเองว่า เราจะกลับมาที่นิวยอร์คอีกในวันที่รวยแล้ว และจะไปซื้อฮ็อตดอกแล้วกอดไมค์ซักที ถ้าไมค์ยังอยู่อ่ะนะ
ถามว่า ควรมาทำร้านนี้ไหม ต้องตอบตัวเองก่อนแหล่ะว่า อยากมาเวิร์คเพื่ออะไร ถ้ามาเพื่อเงิน ร้านนี้ตัดออก ถ้ามาเพื่อภาษา ก็ควรตัดออกเพราะได้เพื่อนไทยกลับไปเยอะมาก 5555 แต่ถ้าอยากได้ประสบการณ์แน่นๆ ได้ทำงานกับผู้คนที่โครตแตกต่าง ได้บริการ ได้ทำงานหนัก ได้กัดก้อนเกลือกิน ที่นี่ก็เป็นตัวเลือกที่ไม่แย่ แต่ส่วนตัวถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ก็จะไม่เลือกทำงานที่นี่ จบ!
(มีต่อเรื่องที่ 2)
ประสบการณ์จำไปจนตาย!! work&travel ที่นิวยอร์ค
ช่วงนี้ทามไลน์เฟสบุคแจ้งเตือนว่า เมื่อ 5 ปีที่แล้วช่วงนี้เป็นช่วงที่เรากำลังใช้แรงงานอย่างหนัก เปิดรูปเก่าๆดูก็คิดถึงเลยอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ให้ได้อ่านกัน เห็นว่าหลายๆคนกำลังสนุกหรืออยากตายกันอยู่ตามเวิ้งต่างๆของเมกากันด้วย เริ่มละนะ
1. ประสบการณ์เยินๆที่ Nathan's Famous ร้านฮ็อทดอกนรก
ผมได้ไป Work & Travel ที่นิวหยวก ...(ภาพแฟรชแบค) ผมนั่งรถไฟเก่าๆไปทำงานไป-กลับวันละ 5 ชั่วโมง //
ผมใส่เสื้อทำงานบางๆตากลมหนาวขายฮอตดอก กลับไปเป็นไข้เพราะหัวหน้า
ผมเจอฝรั่งแต่งตัวดูดีขอคืนฮ้อทดอกเพราะกินแล้วไม่อร่อย 555555555 มันมีเรื่องสนุกๆเยอะมากกกก จะเล่าให้ฟังว่าการเป็นแรงงานต่างด้าวที่ร้านฟ้าสฟู้ตพีคแค่ไหน และควรไปทำไหมเพราะเห็นเด็กไทยฮิตไปทำร้านนี้เหลือเกิน...
...ผมพลาดมากที่ไปเวิร์คปีที่น้ำท่วมใหญ่ปี 54’ ทำให้ระยะเวลาการเป็นแรงงานต่างด้าวที่นิวยอร์คของผมเหลือแค่เดือนครึ่ง แม่เตือนยังไงก็ไม่ฟังว่าอย่าไป ไม่คุ้ม ผมก็จะไปให้ได้ (สมน้ำหน้า! แม่ตะโกนใส่ด้วยความสมเพช)
ไม่มีบ้านเช่าที่ไหนให้ผมเช่า เขาอยากได้คนที่จะมาพัก 4 เดือนขึ้น ใช้เวลาหลายวันกว่าจะได้ที่พัก เสียค่าโฮมเสตย์ให้พี่รัตน์ไปเกือบหมื่น จนได้ที่พักที่ Flushing ย่าน Queens บนขวาของนิวยอร์ค แต่ต้องไปทำงานที่ Coney Island ทะเลที่มีทรายสากๆใต้สุดของนครฯ แม่มเอ๊ยยยยย ทำงาน 9 โมง ตื่นตี 5 ลากตัวเองออกมานั่งรถเมล์ไปที่รถไฟใต้ดิน แล้วนั่งต่อสองสาย 2ชั่วโมงครึ่งกว่าจะถึง ประตูรถไฟเปิดเมื่อไหร่พุ่งตัวไปนั่งเอาฮู้ดปิดหน้า นอน!! วันไหนไม่มีที่ให้นั่ง แกเอ๊ยยยย ยืนหลับไปเล้ย ทักษะแย่งที่นั่งยังติดตัวมาถึงทุกวันนี้
ร้านอาหาร Nathan’s Famous เป็นร้านแฟรนชายส์ฟ้าสฟู้ตชื่อดัง ที่ขึ้นชื่อเรื่องฮ็อตดอก(ฮ็อตดอก สาขาต้นกำเนิดอยู่ที่ Coney Island นักท่องเที่ยวนิยมมาตอนฤดูร้อนเพื่ออาบแดด เล่นทะเล เล่นสวนสนุก (เข้าใจเลยว่าทำไมฝรั่งรักทะเลไทยมาก ทะเลที่นี่เยินยังกะทะเลทราย) ทุกปีมันจะมีเทศกาลแข่งกินฮ็อตดอก บุญบาปที่อยู่ไม่ถึงเทศกาลนั้นต้องกลับก่อน(ลองนึกภาพว่าอากาศร้อนๆ คนเยอะๆเหมือนคอนเสิร์ตลาบานูน แล้วทุกคนแย่งกินฮอตดอกเหมือนแจกฟรี กรี้ดดด)
ร้านนี้เป็นอีก 1 ตัวเลือกที่เอเจ้นขอบเอามาขายฝันเด็กไทย ฝันร้ายน่ะสิ!!! ร้านเป็นแบบ open air หนาวก็ไม่ให้ใส่เสื้อหนาว ร้อนก็ร๊อนนนนร้อนนนน วันแรกที่เดินเข้าไปถึงกับผงะ!! ที่นี่คือเยาวราช พนักงานทุกคนเบ้าหน้าเหมือนกูมาก // เด็กต่างชาติจะมีแค่คนไทย แล้วก็รัซเซียซึ่งมารับช่องต่อหลังจากคนไทยกลับ (เคยมีครั้งหนึ่งฝรั่งเดินเข้ามาแล้วตะโกนว่า OMG!! Is this a CHINESE RESTAURANTTTTT??? โอ้พระคุณเจ้า นี่มันร้านอาหารจีนหรออ มาเต้อฟัคเกอออออรรรร์ สำเนียงและสันดานแสดงถึงความเหยียดของเหยียดดดดที่สุด racist ที่แท้ทรู!!)
มาทำงานที่นี่จะได้ทักษะ Multitasking เทิร์นโปร เพราะจะต้องเป็นคนรับออเดอร์ และมีจอคอมเป็นของตัวเอง อาทิตย์แรกจะกลัวจอนี้มาก
ลูกค้าที่พบเจอจะมีตั้งแต่เกรดดาวล้านดวง จนถึงเกรดกรวดในท่อ มีคนใจดีให้ทิปเยอะมาก แต่ต้องเซย์โนว เพราะนโยบายของร้านห้ามรับทิป(โง่จังโว้ยย โกรธตัวเอง) เจอลูกค้าดีๆบ่อยถึงขนาดต้องกลับไปห้องแล้วตั้งสเตตัสว่า แค่ได้เห็นลูกค้ายิ้มเราก็ดีใจแล้ว ร้องไห้ด้วยความปิติ
ส่วนลูกค้าแย่ๆหรอ โอ้โหวววว นั่งก่อนๆ เอาหมอนมาฟังด้วย เรื่องมันยาวววว... ลูกค้าฝรั่งจะทริคกี้ ขี้โกงเยอะมาก เคยเจอแบบปกติเฟร้นฟรายมันจะมีเศษๆอยู่แล้วถูกแมะ มีลูกค้ากินหมดแล้วเอาเศษมาคืนเว้ย บอกว่าไอออเดอร์เฟร้นฟราย ไม่ได้ออเดอร์เศษเฟร้นฟราย ยูโน้ว เอ้า มายบุ้ดด้าาา แบบนี้ก็ได้หรอ??? ก็ใจดีทำให้เพิ่ม ก็แหลกหมดแล้วเอามาคืนอีก โอ้วว มายบุ้ด ด้า เบสสส ไอ่ หน้า ดร้านนน!!! ไหนจะมีพวกกินหมดแล้วบอกไม่อร่อย ขอเงินคืน... ทำไมสีไม่สวยเหมือนภาพ ขอเงินคืน เหยียดเชื้อชาติเหยียดสีผิว สนุกจังวู้วววว สะเทือนจิตใจสุดคงจะเป็นวันแรก ลูกค้ามาด้วยสำเนียงอัลไลก็ไม่รู้ ถามแล้วถามอีกก็สื่อสารไม่ลู้เลื่อง นางเลยไปเค้าเตอร์ข้างๆ แล้วชี้มาที่เราบอกว่า He can’t speak ENGLISH...วรฉัตรก็เดินไปหลังครัว พิงประตูแล้วล้องไฮ้ ฮื้อๆๆๆๆๆ
ลูกค้าว่าพีคแล้ว หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานที่นี่เรียกว่าบันเทิงกว่า แต่ละคนมีคาแรคเตอร์ที่โดดเด่น ไม่ว่าจะเจ๊ซาแมนธ่า ผู้บังคับบัญชา เป็นผู้หญิงที่น่าเกรงขาม ใครเจอก็วิ่งหนี เจ๊จัสมิน่า ผู้หญิงผิวสีที่ขี้เม้าสุดดดด เจ๊ผิวสีนมโตที่ชอบตอกบัตรเราออก (ที่นี่ให้ชั่วโมงต่ำมาก7$ต่อชั่วโมง สามสิบชั่วโมงต่ออาทิตย์ ครบเมื่อไหร่จับตอกออกๆ นั่งคำนวณเงิน เอ้อออ ได้เงินกลับมาแค่สามหมื่นห้า...อย่าเรียกว่าได้กลับมา เพราะเข้าเนื้อไปแสนกว่าๆ ล้องไฮ้) และยังมีเพื่อนร่วมงานแปลกๆ บางคนก็ชอบพูดคนเดียว บ้างก็ชอบชวนหญิงไทยไปฟัคคค บางคนหล่อๆแต่ตัวเหม็นโครตๆ นึกว่าตกถังขี้ หรือบางคนก็เข้าห้องน้ำบ๊อยบ่อย ห้องน้ำมีห้องเดียว ยังไม่ทันจะนั่งลง ก้อกๆๆๆ เห้ยูวว เก็ทเอ้าาาา ฟัคคคค เอาความสุขกูคืนมา!!!
แต่ที่จำได้แม่น ถึงเกิดใหม่ชาติหน้าก็ยังจำได้ ขอพื้นที่ซักสิบบรรทัดให้กับไมค์หัวหน้าในดวงใจ...
.......ไมค์เป็นฝรั่งอ้วนเหนียงแตะลูกกระเดือก ไมค์จะเรียกผมว่า วอระแฉดดดดดด (วรฉัตร) สตอรี่ระหว่างผมกับไมค์แน่นมาก เรื่องมีอยู่ว่า ปกติพนักงานทุกคนจะมีจอคอมออเดอร์เมนู และเครื่องออกสลิปใบเสร็จ ในวันนั้นนนนน ไมค์เป็นหัวหน้าคุมพนักงาน เหมือนทุกๆวัน ไมค์พาผมไปที่เครื่องๆนึง
และในวันน้านน จอไม่ทำงาน.... ไม่เป็นไร ไมค์พาผมไปอีกเครื่อง แล้วเซ็ตเครื่องให้ เมื่อไมค์เดินไปปุ้บ วรฉัตรกดจอปั๊ป จอไม่ทำงาน.... อ่ะ วันนี้ไม่ใช่วันของวรฉัตรแน่ๆ วรฉัตรเรียกไมค์มา เฮ้ๆ อิท อีส นอท เวิร์คกิ้งงง ไมค์ไม่พอใจมาก บอกว่าเมื่อกี้มันก็กดได้ ยูไปทำอะไร ฟึดฟัดๆๆ แล้วพาผมไปอีกเครื่อง ครั้งนี้จอกดได้ ปริ้นสลิปใบเสร็จด่ะ..ไม่ได้...... วินาทีนั้น อยากเอาหน้าจุ่มน้ำมันเฟร้นฟร้ายแล้วตายไปให้รู้แล้วรู้รอด เกตเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิต ตบไหล่แล้วเดินหนีไป ฟัคคคยูววว มายเบสเฟรนนนน!!! วรฉัตรแก้ปัญหาด้วยการถามลูกค้าว่า เอาใบเสร็จมั้ย เผื่อมันไม่เอากูก้รอด ลูกค้าบอกเอา
“เหี้....................” วรฉัตรด่าเป็นภาษาไทย แต่ไมค์ฟังไม่รู้เรื่อง อิอิ นางบ่นๆๆๆแล้วเดินไปทอดเฟร้นฟรายด้วยอินเนอร์แรง นางเอาตะแกรงซ้อนกันๆๆๆ สามตะแกรง สี่ตะแกรง จน โคร้มมมมม !! ตะแกรงทั้งหมดหล่นลงไปในบ่อน้ำมันแล้ว แสปรชชชชชชชชชชชชชช ใส่ร่างไมค์ 555555555555555555 วรฉัตรหัวเราะ เอ้ย!!! วรฉัตรวิ่งไปหยิบทิชชู่แล้วรีบวิ่งเอาไปให้ไมค์ พร้อมแช่ง เอ้ย!! พร้อมถามว่า R U OK??? คนไทย จิตใจงดงามนะยู ยูโน้ววว
ความสุขของการทำงานที่นี่คือการได้กินชีสฟราย แฮมเบอร์เกอร์ชีส อร่อย
ถามว่า ควรมาทำร้านนี้ไหม ต้องตอบตัวเองก่อนแหล่ะว่า อยากมาเวิร์คเพื่ออะไร ถ้ามาเพื่อเงิน ร้านนี้ตัดออก ถ้ามาเพื่อภาษา ก็ควรตัดออกเพราะได้เพื่อนไทยกลับไปเยอะมาก 5555 แต่ถ้าอยากได้ประสบการณ์แน่นๆ ได้ทำงานกับผู้คนที่โครตแตกต่าง ได้บริการ ได้ทำงานหนัก ได้กัดก้อนเกลือกิน ที่นี่ก็เป็นตัวเลือกที่ไม่แย่ แต่ส่วนตัวถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ก็จะไม่เลือกทำงานที่นี่ จบ!
(มีต่อเรื่องที่ 2)