คือเรามีความคิดแบบนี้มาสักพักแล้วค่ะ เรารู้สึกเราไม่อยากอยู่ต่อแล้ว รู้สึกว่าโลกนี้อะไรๆก็ยากไปหมด เวลาเราขอคำปรึกษาจากคนรอบข้างก็มักจะมีแต่คนบอกว่า "คนอื่นเค้าไม่เห็นเป็นอะไรเลย" "มันก็เหนื่อยเหมือนกันทุกคน" "แล้วคนอื่นผ่านมายังไงทำไมผ่านบ้างไม่ได้" เรารู้สึกว่าเราเป็นคนอ่อนแอ แล้วคำว่า"โลกนี้ไม่มีที่ยืนให้คนอ่อนแอ" มันจริงมากเลยนนะคะ ถ้าเป็นมุขฮาๆคงจะตอบกลับว่า ไม่มีที่ยืนนั่งเอาก็ได้ แต่ในความจริงมันไม่มีแม้แต่ที่นั่งให้คนอ่อนแอเลยด้วยซ้ำ เรารู้สึกว่าตัวเองเริ่มเปลี่ยนไป จากคนที่4ทุ่มก็ง่วง ไม่เคยนอนเกินเที่ยงคืน ก็กลายเป็นคนนอนตี2-3ทุกวัน ตื่นเช้ามากด้วย7-8โมงก็ตื่นแล้ว เมื่อก่อนเราเคยมีความสุขกับการใช้เงิน เครียดก็ไปห้าง ซื้อเครื่องสำอาค์กินขนม แต่เวลานี้เราไปห้างทั้งๆที่มีเงินกลับไม่อยากซื้ออะไรไม่อยากได้อะไรเลย สิ่งที่อยากได้มานานวันนี้มีเงินซื้อก็ไม่อยากได้แล้ว กลายเป็นคนหงุดหงิดง่ายร้องไห้เก่ง ร้องเก่งจริงๆ ถ้ามีอะไรกระทบใจหน่อยนึงก็ร้องแล้ว เรารู้สึกว่าตัวเองแย่ลงทุกวัน เราคิดถึงแต่เรื่องอดีตเรื่องที่มีคนด่าบ้าง เรื่องที่ทะเลาะกับเพื่อนบ้าง คิดถึงอนาคตกลัวลำบาก จนตอนนี้เราคิดว่าเราไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยทุกช่วงชีวิตจริงๆ ตอนเด็กก็เหนื่อยเรียน โตมาหน่อยก็เหนื่อยเพื่อที่จะสอบติดมหาลัย มหาลัยก็เหนื่อย เรียนจบไปก็ทำงานเหนื่อย ถึงวัยเกษียณก็ต้องอยู่ว่างๆเป็นสิบปี เราอยากเร่งไปตอนเราตายเลย เรารู้สึกเหนื่อย ทุกวันนี้รู้สึกไม่มีแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตต่อเลย ทั้งๆที่ชีวิตเราก็ไม่ได้แย่ สอบติดมหาลัยมีชื่อเสียง พ่อแม่ไม่กดดัน ที่บ้านไม่ลำบาก มีเพื่อนดี แต่เราไม่อยากมีชีวิตต่อ เราแปลกมากมั้ยคะ
*เพิ่มเติม หนูไม่คิดจะฆ่าตัวตายนะคะ แต่รู้สึกไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว ไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อ*

-ช่วงนี้ที่ว่างเพราะรอมหาลัยเปิดเทอมนะคะ หลายๆคนบอกให้ลองหางานทำ เคยทำแล้วค่ะ หายคิดมากไปแปปนึงแต่พอเข้าห้องนอนก็กลับมาคิดอีก ช่วงนี้ใกล้เปิดเทอมแล้วก็เลยไม่ได้ทำ กลัวความคิดแบบนี้จะทำให้ใช้ชีวิตลำบากในมหาลัย หากใครมีวิธีจัดการแนะนำด้วยนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบค่ะ