เริ่มประเด็นเลยละกันค่ะ คือมีคนเรียนคณะแพทย์เข้ามาคุยด้วยคะ และศึกษาดูใจกัน (เรียกเขาว่าทิวนามสมมุตินะค่ะ) ทิวเป็นคนที่ช่วยเหลือเรื่องการเรียนเราใด้ดี ซึ่งสเปคก็ชอบคนดูแลเรื่องเรียนอะไรเราใด้อยู่แล้ว คือเขาสอนเราใด้ในหลายๆเรื่อง แต่เรื่องอื่นๆในการเทคแคร์ดูแลแบบผู้ชายอื่นคือไม่มีเลย คือไม่มีช่วงโปรเลยค่ะ เป็นคนที่ดูเหมือนกลัวถูกเสียเปรียบตลอดเวลา จะทำอะไรให้เราหรือจ่ายให้เราแต่ล้ะอย่างก็คิดแล้วคิดอีก คือตอนไปกินข้าวชอบบอกให้เราเลี้ยง เราก็ไม่กล้าปฏิเสธในเมื่อผู้ชายกล้าขอ ก็ เอ่อๆจ่ายก็ใด้ (ซึ่งค่าเทอมแพทย์แพงความเราเยอะ คือเราจนกว่าเยอะค่ะ)แต่พอวันใหนที่เราไม่เลี้ยงทิวก็จะหาร ขอหารตลอด พอมาวันนั้น เราก็แบบ จากกินข้าวเสร็จก็จะเดินไปจ่ายค่าข้าว แล้วหากระเป๋าตังไม่เจอ คือหนูไม่คิดจะแก้เผ็ดอะไรเค้าหรือยังไง แต่เราลืมเอากระเป๋าตังไปจริงๆ ทิวก็มาจ่ายให้แล้วก็บอก ธรรมดานิสัยผู้หญิง คือหนูจุกไปเลยค่ะ. พอมาอีกวันหนึ่งไปกินข้าวกัน พอจ่ายตังทิวก็บอกให้เราจ่าย เพราะเขาบอกเมื่อวานเขาเป็นคนจ่าย คือแบบ หนูไม่เคยอะไรไปกับการคืนแบบนี้อ่า เหมือนเค้ากลัวเสียเปรียบตลอดเวลา หรือหนูเห็นแก่ตัวคิดมากไปเองค่ะ ?
ละตอนกินข้าวนะค่ะ เวลาหนูบอก อยากกินนี้ ทิวก็บอกไม่เอา คือเขาเอาตามใจเขาค่ะ วันนั้นหนูทนไม่ใด้ หนูเลย ก็กูหิวอันเนี้ย สั่งเอง กูจะกิน พอหนูสั่งมา เราก็แบบตักให้เขาชิมบ้าง ไม่ให้เยอะเพราะกลัวเขาไม่ชอบ พอเขากินของเขาเรื่อยๆ อยู่ดีๆเขาก็บอก  เธอๆ เราหิวนี่อ่ะ ซึ่งคือของจานเรา เราเลยยิ้มล้ะก็ตักแบบให้เขาไปเยอะพอสมควร แต่หนูก็ไม่ขอเขานะค่ะ เขาก็ไม่เคยที่จะตักของจานเขามาแบ่งให้เราเลยค่ะ อาจเป็นเพราะเราไม่บอกไม่พูดรึป่าว แต่ด้วยความเป็นผู้ชายมันคือต้องรู้ตัวไม่ใช่หรอคะ หรือหนูคิดมากไปเอง? (คือหนูไปกินข้าวกับแฟนเก่าเมื่อก่อน เขาไม่เคยขอของหนูเลยค่ะ มีแต่หนูที่ตักให้เขาก่อน เขามีแต่ตักของเขาให้เรา แบบของอร่อยๆก็ตักให้แต่เรา คือผู้ที่จีบไหม่ๆช่วงโปรคือประเคนให้หนูเหมือนเจ้าหญิงเลย ซึ่งนี่ไม่มี)  และวันนั้นอีกค่ะ คือทิวโทรมา บอกเนี้ยไปหน้ามอมา ซื้อขนมมาฝากด้วย ออกมาเจอหน่อย หนูก็ด้วยความ โอ้ยยยย นานๆทีจะมีโมเม้นนี้  เราก็ลงไปหาเขา เขาก็วางขนมให้เรา เราก็เปิดถุงกำลังจะกิน ปรากฏว่า สิ่งที่เห็นคือ ของเหลือ ใช่ค่ะ ของเหลือจากที่เขากินแล้ว ล้ะเหลืออยู่ไม่กี่ชิ้นที่หนูสามารถกินใด้ ด้วยความที่ไม่อยากให้เขาเสียหน้า เลยฝืนใจกินไม่กี่ชิ้นนั้นให้หมดจะใด้ไม่เสียน้ำใจ เราเลยบอกเขา เราลงไปซื้อขนมที่ร้านก่อนนะ เราเลยซื้อขนมนมอะไรมาหลายอย่างให้เราด้วยให้เขาด้วย ล้ะเขาก็หันมาดูขนมเขา แล้วเขาก็ถามเราว่า อ่าว กินขนมเราหมดแล้วหรอ? ทำไมกินหมดเร็ว ? เราเลยบอก เอ่ออ เราหิว. ละวันนั้นค่ะ เขาเอามาม่าเกาหลีมาให้เรา ล้ะเขาบอกว่า เราให้เธอเอาเก็บไว้นะ ไว้กินด้วยกัน เราก็คิดว่าเขาพูดเล่นอะไรรึป่าว คือแบบ เอามาให้เราเก็บหรอ งง คงไม่ใช่ คงให้เรานั้นแหละ เราก็กินค่ะ ก็กินหมด พอมาวันหนึ่ง เขาบอกเรา มาม่ายังอยู่ป่าว เอามากินด้วยกัน เราเลยบอก เรากินหมดแล้วอ่า เขาก็ดุเราว่า ‘บอกให้เอาเก็บไว้มากินด้วยกัน นี่กินคนเดียวหมดเลยหรอ’ อื้อหือออออ หนูจุกแบบไม่รู้จะจุกยังไง หนูอยากจะไปเซเว่นแล้วซื้อมาม่าเกาหลีสักสิบซองมาฟาดหน้ามันมากเลยค่ะ  ละยังไม่หมดแค่นี้ค่ะ วันนั้นเขากลับบ้าน ล้ะพอมามอก็นัดเจอเหมือนเดิมค่ะ พร้อมขนมห่อใหญ่มากหลายๆห่อมาให้เรา คือเราเขินมากแบบ เว้ยย เริ่มดีล้ะเว้ยย ละพอดูขนมในห่อเป็นขนมที่แกะแล้วหมดเลย เราก็เอ่อ ไม่เป็นไรอย่างน้อยเขาก็ให้ว้า ละพอคุยไรกันเสร็จจะแยกกลับหอ เขาก็เอาขนมในถุงไหญ่แบ่งถุงเล็กออกมาให้หนึ่งถุง แล้วก็เอาที่เหลือของเขาอ่ะหลับหอ คือหนูเงิบเรื่องนี้อยู่นานมาก ละเวลาเขาไปต่างประเทศนะค่ะ เขาแบบนั่งfirst classเลยจ้า แล้วดูเขาทำกับเราสิ มีแต่ของเหลือให้ หรือหนุจนค่ะ เลยไม่ต้องลงทุนอะไรมาก
ละนี่อีกค่ะ  เราบอกทิวว่าจะกินแอ๊ปเปิ้ลปั่น ทิวบอก เอาน้ำมะม่วงปั่น ล้ะก็ยืนเฉยๆ เราเลยอ่ะ ไปสั่งเองก็ใด้ พอเราสั่งเองเราก็จ่ายเอง พอเขาชิมน้ำมะม่วง เขาบอกไม่อร่อย เราเลย อ่อกินของเราก็ใด้ เราเลยแลกกัน ซึ่งหนู ไม่ชอบกินน้ำมะม่วงปั่น ไม่ชอบมากๆ ละหนูก็ไม่ชอบน้ำมะม่วงปั่นหนูต้องกินคือหนูไม่ชอบมากๆๆๆๆ ถ้าเลิกคงเพราะมะม่วงปั่นนี่แหละค่ะ
แบบ หนูเป็นคนคิดมากไปเองหรือสิ่งที่เขาทำเป็นเรื่องปกติมั้ยคะ หรือไม่ปกติสำหรับคนที่กำลังศึกษาดูใจกันทำแบบนี้ ? มีอีกค่ะ วันนั้นเราเปิดกล้องกับเขา เขาบอก ‘นี้ๆเธอ เรามีไรจะให้ดู’ เราก็แบบ อาไรอ่า เขาก็เอาตุ๊กตาตัวไหญ่น่ารักๆตัวหนึ่งมา เราก็แบบ คิดในใจเขาซื้อให้หรอไรงี้อ่ะ แบบกำลังเขิน เขาก็แบบ เนี้ย ตุ๊กตาเราแม่ซื้อให้นานแล้ว เราก็ อ่อ คงเอามาอวดเฉยๆ ละเวลาเขากลับบ้าน เขาชอบบอกว่า ฝากซื้ออะไรมั้ย!!
บางทีหนูอยากจับมืออะไรบ้าง เขาก็ไม่จับ พอจับก็ตอนไม่มีคน พอคนมาก็สะบัดออก ตอนถ่ายรูปหนูซบก็บอกดูไม่ดี คณะเราทำแบบนี้มันดูไม่ดีอะไรแบบนี้บ่อยมากค่ะ. หนูก็เขาใจนะค่ะ แต่บางที่ก็น้อยใจหน่อยๆเวลาสบัดมือออกงี้อะค่ะ หนูอยู่กับเขาหนูเหนื่อยมากเลยค่ะ คือเหมือนเขาเป็นผญเราเป็นผช เราต้องเป็นผู้เสียสละผู้ดูแลเทคแคร์ แต่ก็มีเรื่องเรียนมาช่วยดึงหนูไว้ไม่ให้ไปใหนเสมอ คือเขาเป็นคนเก่งมาก สอนเข้าใจมากคนนึง อีกอย่างเขาก็รับสอนเพิ่มอยู่แล้วด้วย เรื่องการสอนการติวนี่ให้เขาที่หนึ่งเลยค่ะ แต่ก็มีบางครั้งที่หนูเคยบ่นเรื่องเรียน ว่ายากหนูไม่ใด้ เขาก็ว่าให้หนูว่า ‘ข้อสอบแพทย์ที่เขาสอบเข้ามา ยากกว่าคณะที่เธอเรียนตอนนี้อีก’ หนูก็ พูดไม่ออกเหมือนกันค่ะ คือหนูเข้าใจว่าที่เธอเรียนมันยากมาก แต่เราก็ยากในแบบของเราในระดับความรู้เราอ่ะ คือมันไม่ควรจะพูดอะไรแบบนี้มั้ย แต่เขาก็พูดถูกแล้วหล่ะค่ะ หนูก็ยอมรับในคำพูดของเขานะค่ะ. (รึป่าว) ละมีคำอะไรแบบนี้ที่มาดูถูกบ่อยพอสมควรค่ะ แต่ก็คงจะชินๆไป หนูควรทำยังไงกับคนแบบนี้ดีค่ะ ควรเลิกหรือบอกตรงๆ บอกตรงๆหนูว่าคงมีเกลียดกันอะค่ะ อีกอย่างหนูไม่อยากเกลียดใครด้วย
คือหนูเลยตั้งกระทู้นี้ไปแล้วและลบไปแล้วค่ะ แล้วหนูกลับมาตั้งอีกครั้งหนึ่งเนื่องจาก หนูใด้เลิกกับเขาไปแล้ว โดยมีเหตุอะไรบางอย่าง และตอนนี้ผ่านมาก็เดือนกว่าๆเขากลับมาคุยกับหนูอีกครั้งค่ะ อารมเหมือนจีบกันไหม่ๆอีกครั้ง ถ้ารักหนูก็ว่าหนูรักนะค่ะ แต่ว่านิสัยของเขามันทำให้หนูอึดอัดมากเลย เขาเหมือนกลัวเสียเปรียบตลอดเวลา ซึ่งเวลาคนคบกันหรือรักกันจริงๆมันไม่มีคำว่ากลัวการเสียเปรียบฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหรอก จริงมั้ยค่ะ สำหรับหนูมันคือการให้ ให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน หนูให้เพราะรัก แต่บางทีหนูโดนแบบนี้หนูก็รู้สึกอึดอัดใจ รู้สึกเหนื่อย ท้อ แบบไม่อยากไปต่อในบางที รู้สึกแบบ คนรักกันมันจะต้องกลัวการเสียเปรียบตลอดมั้ย คือหนูไม่ค่อยเจอผชแบบนี้ค่ะ คือตอนนี้เขากลับมาหนูก็ยังรู้สึกรักเหมือนเดิมค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะไปต่อดีมั้ย ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้เหมือนเมื่อก่อน แต่เขาก็บอกเราว่า ชีวิตเขาอยู่แต่กับหนังสือ ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรพวกนี้ เขาบอกเขาจะปรับตัว คือเขาจะปรับตัวจริงมั้ยค่ะ ถ้าเขาปรับจริงๆเขาจะอึดอัดมั้ยค่ะ ในเมื่อมันไม่ใช่ตัวเขาเอง กลัวว่าถ้าฝืนไปมันก็ต้องตัดสักวัน วนลูปแต่เรื่องเดิมๆ หนูรักไครหนูอยากจะรับข้อเสียเขาอยู่นะค่ะ หนูพยายามเข้าใจเขามานานเหมือนกันนะค่ะ ที่ทนคบมา แต่เรื่องแบบนี้บางทีมันก็เกินไปค่ะ คือหนูไม่เคยเจอผู้ชายแบบนี้มาก่อนจริงๆ ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนทนใด้ยังไง ตอนนี้ไม่รู้จะกลับไปดีมั้ย เขาจะปรับตัวใด้จิงมั้ยคะ หรือควรตัดตั้งแต่ต้นดีคะ?